Οὖτος ἐγεννήθη εἰς Βαφεοχώριον τοῦ Βοσπόρου το 1843 καί ἦτο ἐκ μητρός συγγενής τοῦ πατριάρχου Ἰωακείμ τοῦ Β', τοῦ ἐκ τοῦ χωρίου Καλλιμασιᾶς τῆς Χίου καταγομένου καί αὐτάδελφος τοῦ τότε Κυζίκου Νικοδήμου καί ἐπωνομάζετο Κωνσταντινίδης. Προσεπωνομάζετο δέ ἒνεκα τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἀναστήματος ὑπό τῶν Χίων Μακρύς καί κατ' αντίθεσιν πρός τόν ομώνυμον του καί διάδοχον, ὂντα μικρόν τό ἀνάστημα καί προσεπονομαζόμενον Κοντόν. Τά πρῶτα γράμματα ἐν τῇ γενετείρᾳ του, εἶτα μεταβάς μετά τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ Νικοδήμου εἰς Ἱεροσόλυμα διευθυντοῦ τῆς αὐτόθι Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Σταυροῦ κατετάχθη ὡς μαθητής ἐν αὐτῇ, ἒνθα ἐξέμαθε καί τήν Ἀραβικήν. Ἐπανελθών είς Κωνσταντινούπολιν εἰσήχθη εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τῆς Χάλκης καί ἐξηκολούθησεν ἐν αὐτῇ τάς θεολογικάς του σπουδάς. Ταύτης ἀποφοιτήσας τό 1864 ἂριστα διωρίσθη διδάσκαλος καί ἱεροκήρυξ ἐν τῇ κοινότητι Πέραν Κων/πόλεως, εἶτα διευθυντής τῆς ἐν Βάρνῃ Ἑλληνικῆς Σχολῆς, τήν ὁποίαν ἐπί δύο ἒτη διευθύνας προσελήφθη το 1868 ὑπό τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ Κυζίκου Νικοδήμου εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς μητροπόλεως Κυζίκου καί μετά παρέλευσιν ὀλίγου χρόνου προεχειρίσθη μόλις τό 27ον ἒτος τῆς ἠλικίας του βοηθός ἐπίσκοπος ὑπό τοῦ ἀδελφοῦ του ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης ἐπισκοπῆς Λαμψάκου. Τό 1872 ἐκλέγεται μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης καί ὡς τοιοῦτος προσκαλεῖται συνοδικός ἐπί πατριάρχου Ἰωακείμ Β' καί τήν 24 Αὐγούστου 1877 διατελῶν ὡς τοιοῦτος ἐκλέγεται μητροπολίτης Χίου.
Ἀναλαβών τά ποιμαντικά καθήκοντα τῆς μητροπόλεως Χίου καί τηρητής ὢν καί φύλαξ τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως συνειργάζετο ὁμαλῶς μετά τῶν Διοικητικῶν καί Κοινοτικῶν Ἀρχῶν τῆς νήσου, ὣστε προσείλκυσεν τήν ἀγάπην καί τόν σεβασμόν ἁπάντων. Ὃπως δέ πληρέστερον ἀνταποκρίνηται εἰς τάς πνευματικάς ἀνάγκας τοῦ ποιμνίου του καί μετ' αὐτοῦ ἐπικοινωνῇ ἀμεσώτερον καί τελεσφορώτερον προσελάβετο ὡς βοηθόν αὐτοῦ ἐπίσκοπον τόν Ἀρχιμανδρίτην Γρηγόριον Φωτεινόν, κληρικόν λόγιον καί λίαν πεπαιδευμένου, περί οὗ θέλομεν εἶπη τά εἰκότα ἐν τῷ οἰκείῳ τόπῳ, χειρίσατο ὁ ἲδιος εἰς ἐπίσκοπον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης ἐπισκοπῆς Σιών.
Τόν Φεβρουάριον τοῦ 1881 προσεκλήθη ἐπί πατριάρχου Ἰωακείμ Γ' ὁ Ἀμβρόσιος ὡς συνοδικός καί ἒνεκα τοῦ κατά τήν 22 Μαρτίου γενομένου τότε ἐν τῇ νήσῳ καταστρεπτικοῦ σεισμοῦ ἀφίκετο εἰς Κων/πολιν τόν Ἰούνιον τοῦ 1881. Ἀναλαβών δέ τά καθήκοντά του ὡς συνοδικοῦ, διωρίσθη μέλος τῆς Ἐφορίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης μετά τῶν μητροπολιτῶν Ἐφέσου, Νεοκαισαρείας καί Μυτιλήνης Κωνσταντινίδου τοῦ Βαλιάδου.
Κατά τήν ἐποχή ταύτην ἒνεκα τῆς τὀτε γενομένης ὀροθετήσεως τῆς Τουρκίας καί Ἑλλάδος, διχασθείσης ἐκκλησιαστικῶς τῆς ἐπαρχίας Ἂρτης, ἧς μέρος περιῆλθε εἰς τό Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος, μέρος δέ ἀπέμεινεν εἰς τό Τουρκικόν κράτος, ἡ Ἐκκλησία προνοοῦσα ὑπέρ τῆς πνευματικῆς ἐπιβλέψεως τῶν Χριστιανῶν, οἲτινες ἀπέμειναν εἰς τό Τουρκικό κράτος ἀπεφάσισε κατ' ἀρχάς τόν Αὒγουστον τοῦ 1881 τῆν ἐκεῖσε ἀποστολήν τοῦ ἐπισκόπου Μυρέων Ἀμβροσίου Χρηστίδου, ἀρχιερατεύοντος ἐπιτροπικῶς μέχρις οὖ κανονισθῶσι τά τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως τῶν ἐπαρχιῶν ἐκείνων, τῶν ὁποίων τάς σχέσεις ἠλλίωσεν ἡ ἐπιγενομένη πολιτειακή μεταβολή. Ἀλλά κατόπιν γράμματος τοῦ μητροπολίτου Ἂρτηςπρός τά πατριαρχεῖα ἐκθέτοντος, ὃτι εἰς ῶν 117 κωμοπόλεων καί χωρίων τῆς ἐπαρχίας τάυτης τά 18 περιελήφθησαν εἰς τό Ἑλληνικόν Κράτος καί τά 99 ἀπέμειναν εἰς τό Τουρκικόν, οἱ δέ κάτοικοι τούτων ἐκλιπαροῦσι τήν μή προσάρτησιν εἰς ἐτέραν μητρόπολιν, ἀλλά τόν καταρτισμόν αὐτῶν εἰς ἰδίαν ἐκκλησιαστικήν ἐπαρχίαν, ἡ Ἐκκλησία ἐματαίωσε τήν ἀποστολήν τοῦ Μυρέων Ἀμβροσίου καί προέβη εἰς τήν άνακήρυξιν τοῦ τμήματος τούτου είς μητρόπολιν ὑπό τό ὂνομα Νικοπόλεως καί Πρεβέζης. Ἀποφασίσασα δέ νά ἐκλέξῃ δι' αὐτήν Ἀρχιερέα πεπειραμένον καί δεδοκιμασμένης ἰκανότητος διά τό ἀρτισύστατον αὐτῆς ἐξελέξατο τήν 23 Αὐγούστου 1881 τόν Ἀμβρόσιον ὡς μητροπολίτην Νικοπόλεως καί Πρεβέζης συνυποψηφίων τιθέντων τοῦ μητροπολίτου Αἲνου Ἀνθίμου καί τοῦ ἐπισκόπου Μυρέων Ἀμβροσίου.
Μετά τετραετῆ δέ ἐν αὐτῇ ποιμαντορίαν ἀπέθανε ἐν Πρεβέζῃ τό 1885 τό 42ον ἂγων ἒτος τῆς ἠλικίας. Ὁ Ἀμβρόσιος καί κατά τάς δύο αὐτοῦ συνοδικάς περιόδους ἐπεδείξατο ὂχι μόνον ἰκανότητα καί πολλήν πεῖραν εἰς τά ἐκκλησιαστικά καί ἐθνικά ζητήματα, ἀλλά καί ζῆλον θερμόν "τυπέρ εὐοδώσεως αὐτῶν. Ὁ καθητής τῆς ἐν Χάλκῃ Θεολογικῆς Σχολῆς Λέανδρος Ἀρβανιτάκης ἐποίησεν εἰς μνήμην τοῦ Ἀμβροσίου τό ἐπόμενον ἐπιτύμβιον, ὃπερ ἐδημοσιεύθη ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ Ἀληθείᾳ.
Ἐπιτύμβιον Ἠρωελεγεῖον.
Εἰς τόν ἀοίδιμον μητροπολίτην Νικοπόλεως Ἀμβρόσιον.
"Ἐνθάδε Ἀρχιθύτεω σεπτοῦ νέκυν Ἀμβροσίοιο
κεύθει χθών, φθιμένον μέσσῃ ἐν ἠλικίᾳ.
Ὃς Βύζαντος ἐν ἂστει ἀγακλειτῷ μερόπεσσιν
ἱμερτήν αἲγλην ἐδρακεν ἠελίου
Ἐκ παιδός δ' ἀγναῖς Μούσῃ σε Θεῶ θ' ὁσιωθείς,
Θεολογίας τε λόγων τ' ἒοκεν ἃλις τρόφιμος.
Αὐτάρ ἐπεί Κλήρῳ Χριστοῦ ἱερῷ καταλιχθείς
ποίμνας ἡγεμονεῦ σ' ᾑρέθη εὐσεβέος
Σισανίου πρώτιστα προέστη, εἰτ' ἐρικυδοῦς
ἡγεμόνευσι Χίον, Νικοπόλεως πύματον,
ἒνθα δή ἐνδυκίας Χριστωνύμου ἡγεμονεύων
πνευματικῆς ποίμνης μοῖραν ἒπλησε βίον,
Τῷ δ' ἂρα σύμπας Νικοπόλεως ὁλοφύρατο λαός
Χριστομίμητον ἐόν ποιμέν' ὑπεροποθέων.
Αὐτάρ ὃμαιμοι πάντες ἒται τ' ἀδινόν γοίωσι,
σπεύδοντες αθλερόν δάκρυ ἐπί φθιμένῳ.
Πάντων δ' ἐξοχ' ἀδελφικοῦ θανάτου Νικόδημος
Κυζίκων Ἀρχιθύτης πυκνόν ἐπιστενάχει".
Ἰωάννου Μ. Ἀνδρεάδου, Ἀρχιμανδρίτου "Ἱστορία τῆς ἐν Χίῳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας" τόμος Β', 1996 σελ. 241-244