Μπορεί να υπάρξει και κάποια αναφορά στον Τύπο. Το ίδιο έγινε και φέτος. Άγνοια που καταπλήσσει, αδιαφορία που εξοργίζει, πρότυπο για τους νέους που δεν προβάλλεται, γιατί μπορεί και να μην συμφέρει. Εμείς επιμένομε να υπενθυμίζομε, εδώ και είκοσι χρόνια, την υποχρέωση των Ταγών να αρθούν κάποτε πάνω από την ασφυκτική καθημερινότητα για να αποδώσουν τα οφειλόμενα. Χωρίς άλλες λέξεις περιοριζόμαστε αυτή τη φορά στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας <ΔΟΞΑ> αρ. φύλ. 16, της 10 Μαρτίου 1943, του παράνομου εντύπου της Οργάνωσής του, που γνωστοποιούσε την εκτέλεση του Κώστα Περρίκου.
Γραμμένο στην Καλλιμασιά, στις 15 του Φλεβάρη από το Δημ. Μελαχροινούδη
ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΡΡΙΚΟΣ [*]
Σε κλαίει λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι,
Στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι!
Ανάλαφρος ο ύπνος σου. Τα’ Απρίλη τα πουλιά
σαν του σπιτιού σου να τ’ακούς λογάκια και φιλιά…
«Δι’ αποφάσεως του παρά τω Γερμανώ Στρατιωτικώ Διοικητή Νοτίου Ελλάδος Στρατοδικείου υπό ημερομηνίαν 31-12-1942 ο Κωσταντίνος Περρίκος, αξιωματικός της Αεροπορίας, γεννηθείς εν Χίω την 23-4-1905 κατεδικάσθη μεταξύ άλλων λόγω απηγορευμένης οπλοφορίας και κατοχής εκρηκτικών υλών, ως και λόγω συντάξεως και διαδόσεως προπαγανδιστικών εντύπων εις θάνατον και 15ετή ειρκτήν.
Ο καταδικασθείς ήτο είς των ενόχων της δυναμιτιστικής αποπείρας της οδού Πατησίων, ως οργανωτής δε κόμματος εχθρικού προς τον Άξονα προέτρεπεν εις απεργίας και εκδηλώσεις εναντίον των Γερμανών.
Η απόφασις εξετελέσθη την 4-2-43 διά τυφεκισμού».
Με τα λίγα αυτά ψυχρά και αχρωμάτιστα λόγια αναγγέλθηκε από τις εφημερίδες των Αθηνών η εκτέλεση ενός μεγάλου Έλληνος και ανθρώπου. Κι’ όσοι διάβασαν την είδηση αυτοί άνδρες , γυναίκες και παιδιά, γέροντες και νέοι, άγνωστοι και γνωστοί, συνταράχθηκαν άξαφνα κι’ ανατρίχιασαν για το ανείπωτο κακό. Και έκλαψαν γυναίκες και κορίτσια, μάτωσε των φίλων η καρδιά, δάκρυσαν γέροντες, και τα παιδιά της ΠΕΑΝ ορκίσθηκαν να εκδικηθούνε για το χαμένο τους Αρχηγό. Μια άφραστη λαχτάρα τους συνεπήρε όλους, και η λαχτάρα αυτή έγινε φλόγα για έργα σαν τα δικά Του μεγάλα και ηρωϊκά. Ένας Αυτός είχε κατορθώσει να κάνη ότι δεν μπόρεσαν ούτε να σκεφθούνε άλλοι πολλοί. Γιατί ο Περρίκος ήτανε από εκείνους τους λίγους που δεν φοβούνται τα βάρη οσοδήποτε κι’ αν είνε μεγάλα, δεν δειλιάζζουν μπρος στις ευθύνες, και αντί να κοιμούνται, κουνιούνται και τολμούν. Είχε μέσα του τη φλόγα του ηρωϊσμού και την οργανωτική ικανότητα. Άμα ενοιωθε, πίστευε και πειθόταν πως έπρεπε να γίνη κάτι, το αναλάμβανε ο ίδιος, γιατί θεωρούσε τον εαυτό Του υποχρεωμένο να το κάνη και ποτέ δεν περίμενε πρωτοβουλία από άλλους ή παρότρυνση. Κι’ αφού αποφάσιζε και το αναλάμβανε, δεν σταματούσε πια ούτε μπροστά στο θάνατο. Στη ζωή Του έδωσε πολλές μάχες και είχε κερδίσει όλες μέχρι μιας. Όταν ακόμη στην αρχή του σταδίου Του κακορίζικοι ανθρωπάκοι είχαν νομίσει πως μπορούσαν να τον στερήσουν από τα’ αγαπημένα του φτερά, πολύ γρήγορα τους έδωσε να καταλάβουν ότι μπορούσε να πετάη με φτερά που μόνον ο θάνατος θα μπορούσε να του κόψη οριστικά.
Ήταν δημοσιογράφος, εργάτης, έμπορος, στρατιώτης, ρήτωρ.
Ήταν μεγάλος, απλοϊκός, αγαθός. Μισούσε όλους τους δυνάστες, ξένους και δικούς, αγαπούσε όλους τους εργαζομένους, επροστάτευε τους αδυνάτους. Δεν είχε άλλο σκοπό στη ζωή Του παρά να κάνη το καλό, απόφευγε τις διαφημίσεις, περιφρονούσε το θάνατο, ελάτρευε την Ελλάδα. Όταν έρριχνε ένα σύνθημα μαχητικό, ολόκληρος στρατός από γενναίους συναγωνιστές έτρεχε σιμά Του από κάθε άκρη των Αθηνών: μαθητές άφηναν τα σχολεία τους, εργάτες τα εργοστάσια, υπάλληλοι τα γραφεία για να σκεπαστούνε κάτω από της ψυχής του τα φτερά. Απάνω στον αγώνα ήτανε όσο κανένας ορμητικός, στα αισθήματα έμοιαζε μ’ ένα παιδί, στην αγνότητα με άγιο. Στιγμές λιγοψυχίας θα είχε νοιώσει ίσως κάποτε κι’ Αυτός και λύπη και αηδία για κάποιες μικρότητες που από καιρό προσπαθούσαν να τον σφίξουν από κοντά, αλλά επειδή προέβλεπε πως το έργο Του μπορούσε και τη ζωή Του να πάρη, δεν έβλεπε δυσκολίες, δε γνώριζε εμπόδια και τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήση. Κι’ αν στο δρόμο Του έτυχαν εμπόδια που ζητήσανε και τη ζωή Του, τη ζωή αυτή την έδωσε με χαρά. Πέθανε. Και τον κλαίει σήμερα ολόκληρη η Ελλάς. Προς το παρόν δεν μπορεί να πληροφορηθἠ όλος ο κόσμος τι ήταν και τι έκανε ο Περρίκος για την υπόθεση την εθνική. Θα διαβάση όμως αργότερα τα κατορθώματά του, θ’ ακούη διαρκώς στη ζωή του να μιλούνε γι’ Αυτόν κι’ όταν θα θέλουνε οι ¨Ελληνες να καυχηθούν «Τέτοιους βγάζει ο τόπος μας» θα λένε.
Και τώρα εσείς αγαπημένα παιδιά του Ελληνισμού, είτε στην ΠΕΑΝ ανήκετε, είτς σ’ άλλες οργανώσεις απελευθερωτικές, αν θέλετε να είσθε πράγματι άξια του τίτλου αυτού, αν θέλετε ν’ ανοίξεται με τα δικά σας χέρια ασφάλτινες τις λεωφόρους της νέας ζωής, μη λησμονήτε τη ΖΩΗ Του, τον ενθουσιασμό του δηλαδή και τη δύναμη και την τόλμη, μη λησμονήτε και την Ιδέα και τη Χώρα που για κείνες δούλεψε και πέθανε. Μη λησμονήτε. Γιατί η Ιδέα εκείνη και η Χώρα θέλουν πολλούς ακόμα Ήρωες.
[*] Χωρίς επέμβαση στο κείμενο.
Από την έκδοση του Συλλόγου «ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ Π.Ε.Α.Ν.»
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΝΕΩΝ Π.Ε.Α.Ν.
ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
Εκδόσεις Διογένης-Πέτρος Κουλουφάκος, Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου