ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

Δεν παρακολουθώ πολλά χρόνια τις δραστηριότητες του Συλλόγου «ΦΙΛΟΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ», αλλά πιστεύω ότι η χθεσινή επίσκεψη που διοργάνωσε στο «Τελευταίο» Ελληνικό πλοίο, τύπου LIBERTY, θα πρέπει να ήταν από τις ποιο ουσιώδεις και συγκινητικές. Θες το ότι στο σύνολο μας, η ομάδα – παρέα, αποτελείτο από παλαίμαχους ναυτίλους και μέλη των οικογενειών τους, άρρητα συνδεδεμένους με κοινή τύχη. Ποτισμένους πίκρα μακροχρόνιου χωρισμού και αγωνία. Τρώγοντας πολύ πικρό ψωμί, ζυμωμένο με ιδρώτα – αρμύρα – δάκρυα. Πολλές φορές και θάνατο αγαπημένων προσώπων. Θες το ότι το προς επίσκεψη πλοίο, είχε λάβει διαστάσεις στη φαντασία και στο μυαλό των συντρόφων της ζωής μας. Οι περισσότερες Λίμπερτυ άκουγαν, μα δε μπορούσαν να φανταστούν τι ήταν. Γνώριζαν πάντως καλά, ότι δεν ήταν κρουαζιερόπλοιο, και οι σύντροφοι τους, δεν έκαναν διακοπές. Τραυματικές εμπειρίες του και τίποτα άλλο. Δεν ξέχασαν όμως, πως η καλή κατάσταση των οικογενειών τους, είχε σχέση μα αυτά τα σκάφη και αυτό το επάγγελμα. Με αυτά τα συναισθήματα, φθάσαμε στο σιλό του Πειραιά, που εδώ και αρκετό καιρό ναυλοχεί το θρυλικό πλοίο το οποίο τιμητικά φέρει το όνομα s/s ’’HELLAS LIBΕRTY’’. Βουβαμάρα,. Οι φωνές και οι συζητήσεις με μιας κόπηκαν. Οι κυρίες κοίταζαν το πλοίο με δέος..... Οι παλαίμαχοι αγωνιστές των κυμάτων, έστρεφαν αλλού το πρόσωπο για να κρύψουν τα δάκρυα τους. Ένας κόμπος, έπνιγε την φωνή και την ανάσα μου. Η μνήμη, πέρασε στιγμιαία την αρμυρή ρότα της ζωής μου. Ήταν 1964, όταν άφηνα στον απέναντι ντόκο, τη μάνα μου λιπόθυμη για να μπαρκάρω. Μοναχογιός- Μοναχοπαίδι, που το ξελόγιασε η πλανεύτρα θάλασσα, για να με ξεβράσει χρόνια μετά, σακάτη. Όλοι κάτι από το κορμί και τη ζωή μας, αφήσαμε αμανάτι. Βαριοί αναστεναγμοί. Πόδια βαριά, ανέβασαν γερασμένα κορμιά ασπρομάλληδων θαλασσόλυκων στο πλοίο. Δεν άντεξα. Με το που πάτησα το κατάστρωμα, έσκυψα και φίλησα την κουπαστή. Τα έχασα. Δεν ήξερα που να πρωτοπάω. Το κάλεσμα του οικοδεσπότη, να πάμε στην αίθουσα εκδηλώσεων με έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Σε μια θαυμάσια αίθουσα, παλιά ήταν το Νο 2 αμπάρι, ο εκλεκτός συνάδελφος καπετάν Βαγγέλης Κούζιλος, κατάθεσε την ιστορία των Λίμπερτυς και τον ρόλο που έπαιξαν στην ιστορία της μεγαλύτερης ναυτιλίας του κόσμου. Με λόγια απλά, έδωσε στο ακροατήριο να καταλάβει πως αποκτήθηκε το συγκεκριμένο πλοίο. Ένα από τα τρία του αυτού τύπου που υπάρχουν στον κόσμο. Ποιοι ήταν οι χορηγοί και ποιοι βοήθησαν στην πολυδάπανη επισκευή του. Θα αναφερθώ μόνο στο όνομα του αείμνηστου εφοπλιστή Βασίλη Κωνσταντακόπουλου. 

 

Ακολούθως, όπως χαρακτηριστικά, δήλωσε ο πρόεδρος του Σ.Φ.Ο. κ. Γεώργιος Δανιήλ, «ζήσαμε και μεταλάβαμε τη θεία κοινωνία της Ιστορίας του τόπου μας» «Με ακατάπαυστη δίψα ακούσαμε τις διηγήσεις τους και εντυπωσιαστήκαμε από το έπος και τα πάθη της ατρόμητης εκείνης γενιάς της Ελευθερίας, της γενιάς των αγιασμένων Liberty, που έσωσαν τις πατρίδες μας Χίο και Αιγνούσα. Σε εκείνους τους δίσεκτους χρόνους όλοι οι Έλληνες ναυτικοί έδωσαν τη ζωή και το αίμα τους για να σταθεί όρθια η Ελλάδα, για να ταξιδεύσει νικηφόρα η εμπορική μας ναυτιλία. Τεράστιο δίδαγμα για τις μέρες μας η επίσκεψη στο Liberty! Σήμερα πάλι πρέπει να δώσουμε αγώνα ζωής και ευθύνης για να σηκώσουμε πάλι όρθια την πατρίδα μας». Τα βήματα και η λαχτάρα, μας έφεραν σε χώρους άθλησης , οικείους. Γνώριμους. Αξέχαστους ! Αμπάρια με κουραδόρους, μουσαμάδες, μπουκαπόρτες, μεζανιά και ξύλινες σφήνες. Μπίγες με αρματωσιές, ρονάρηδες, ποδάρια και αμερικάνες. Μπόμπες και βίντσια ατμού στην κουβέρτα. Τιμονάκι, ρούμποι και πούπι στη πρύμνη. Ακομοδέσιο με κόντρα- γέφυρα. Γέφυρα, τόσο απλοϊκή σε σύγκριση με τις σημερινές, γεμάτες κομπιούτερ, ραντάρ, αλάρμ, οθόνες, GPS, δορυφορικά τηλέφωνα και ότι άλλη ηλεκτρονική συσκευή μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου. Έμεινα άναυδος κοιτάζοντας τα διαμερίσματα χαρτών και ασυρμάτου....! Η αξέχαστη κουζίνα . Οι αλουέδες με το καρέ αξιωματικών το καπνιστήριο την δεσπέντζα και την τραπεζαρία πληρώματος. Το αξέχαστο κούλερ, με το ποιο δροσερό νερό του κόσμου. Τα ταπεινά ψυγεία τις αποθήκες και τις καμπίνες πληρώματος. Πολυτέλεια τα Λίμπερτυς, «Βασιλοβάπορα» τα έλεγαν με ζήλεια και καμάρι οι παλιοί ναυτικοί. Δυο κρεβάτια, πάνω – κάτω στη μια πλευρά της μικρής καμπίνας. Δυο στενές μεταλλικές ντουλάπες. Καλοριφέρ με σώματα από μαντέμι. Αααα ξέχασα και τον μικρό μαύρο ανεμιστήρα. Πολυτέλεια σας λέω.....!!!! Αμ η παλινδρομική μηχανή με τα τρία ποδάρια. Τον κρίκο. Τις γουέρες τον Φάνη τις ηλεκτρικές τα καζάνια με το στόκολο και τις γραβελάδες. Άντε να και η πόρτα του τουνελιού με τις τόσο φοβίσιμες ιστορίες. 

Μια απλή συνηθισμένη , ηλιόλουστη, δροσερή ημέρα ήταν η χθεσινή και όμως μέσα στη γέφυρα δε μπορούσες να σταθείς ούτε λεπτό. Αχ αυτή η μνήμη...... Περσικό κατακαλόκαιρο με τη λαμαρίνα να ντιντινίζει. Οι κυρίες, άρχισαν να σχολιάζουν την ζέστη, τις σκληρές και αντίξοες συνθήκες ζωής των ναυτικών. Και όμως επιβιώσαμε. Ήμαστε και τυχεροί..... Είχαμε δουλειά, ενώ σήμερα τα παιδιά μας ; Οι συζητήσεις κατέληξαν σε γενική κατακραυγή της σημερινής κατάστασης. «Ας φέρουν τους φιλο-μνημονικούς πολιτικούς ένα πρωινό να ζήσουν μερικές ώρες σαυτό το πλοίο και να κοιμηθούν στις καμπίνες του έστω για ένα μεσημέρι να ζήσουν, έστω και στιγμιαία, για να καταλάβουν τι σημαίνει ναυτικός και τι είναι να κλέβεις την σύνταξη τους». Φυσικά «Φωνές βωόντων σε μη έχοντας ώτα και δυνατότητα ακούειν ανίκανους Πολιτικούς». Ανάλγητους, Αγνώμονες, νάνους πολιτικούς άνδρες, χωρίς ντροπή και φιλότιμο οι οποίοι έπρεπε, προ καιρού να έχουν αποσυρθεί από πολιτικής σκηνής και όχι κουνώντας δεικτικά, απειλητικά και εκβιαστικά το δάκτυλο τους, προς το μέρος μας, να ζητούν τη ψήφο μας, σκορπίζοντας εσχατολογικό φόβο και τρόμο στον αδαή ψηφοφόρο. Αν είχαν το στοιχειώδες φιλότιμο, ΜΟΝΟ ΣΥΓΝΩΜΗ, έπρεπε να ζητήσουν για την κατάντια και τη συμφορά μας. Θα ήθελα, με τη ευγενική συνδρομή σας, να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, στον Σύλλογο Φίλων Οινουσσών για αυτό το Προσκύνημα στην Ιστορία μας. Θεωρώ υποχρέωση όλων των φορέων εκπαίδευσης, να επισκεφτούν με τους μαθητές τους το συγκεκριμένο Πλοίο- Μουσείο. Οι δε εφοπλιστές μας, ας μη ξεχνούν ότι αυτά τα πλοία ήταν το πρώτο τους σκαλοπάτι για την κορυφή της παγκόσμιου ναυτιλίας. Το τελευταίο Λίμπερτυ, για να κρατηθεί, έχει ανάγκη την αρωγή τους. 

Ας θεωρηθεί αυτή η επίσκεψη, Μνημόσυνο σε όλους τους Ναυτικούς που Άθλησαν στα Λίμπερτυς για να χαρίσουν καλή ζωή στις οικογένειες τους και με το πολύτιμο συνάλλαγμα τους να γίνουν στυλοβάτες του Έθνους και να χτίσουν μια Καινούρια Ελλάδα. Να κάνουν το ΝΑΤ, τον ασφαλιστικό τους φορέα, ένα από τα ισχυρότερα ταμεία Παγκοσμίως ! Αιωνία η Μνήμη σε όλους τους Συνάδελφους που έχουν για μνήμα τους τις θάλασσες του κόσμου. 

Ταπεινά 

Μιχάλης Γ. Καριάμης Συντ. 

Πλοίαρχος Ε. Ν. – Ναυτεργάτης.