Αν μια θεατρική παράσταση πήγε καλά έχει ως κριτήριο της και την αποδοχή της από το κοινό! Αν δεν αρέσει το έργο, το κοινό βαριέται, θορυβεί, τα κινητά τηλέφωνα χτυπάνε, τα μικρά παιδιά τρέχουν πάνω κάτω ανεξέλεγκτα, και από λεπτότητα οι παριστάμενοι, βαρύθυμα υπομένουν και αναμένουν το τέλος της παράστασης που όπως συνηθίζεται, οι καλλιτέχνες ευχαριστούν το κοινό με υποκλίσεις για αυτή τους την «αποδοχή» και την ανοχή , και εισπράττουν ένα κρύο χειροκρότημα !
Τίποτα από αυτά δεν έγινε στην θεατρική αίθουσα της «Προόδου» την Τετάρτη 25/8 που παρουσιάστηκε – διδάχθηκε, ένα αρκετά μεγάλο απόσπασμα, από το αυτοβιογραφικό έργο του Γεωργίου Βυζυηνού: «Το μόνον της ζωής του ταξίδιον» που είχαμε την εξαιρετική τύχη να απολαύσομε από τον ταλαντούχο φοιτητή θεατρολογίας και πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη συνδημότη μας, Αλέξανδρο Πολιτάκη.
Παρά της εξ αρχής αρνητικής εντύπωσης που απορρέει εκ του μικρού θιάσου, της δυσκατάληπτης γλώσσας του έργου, του κινδύνου του αμύητου κοινού, και της παρουσίας μικρών παιδιών ανάμεσα του, η αίθουσα γέμισε.
Δεν κρύβω ότι αυτό με ανησυχούσε! Σε ένα τόσο δύσκολο έργο – σχεδόν όλο ένας μονόλογος – πως θα διασφαλιστεί η ησυχία; Θα μπαινοβγαίνουν όλοι...
Και όμως διαψεύστηκα πανηγυρικά!
Ο Αλέξανδρος, με την πρώτη του φράση: «Ότε μ' εστρατολόγουν δια το έντιμον των ραπτών επάγγελμα…» καθήλωσε το κοινό.
Μικροί και μεγάλοι ρουφούσαν κάθε λόγο του αμίλητοι. Μαγεμένοι…
Η εκφορά του λόγου του σωστή και καθάρια, η κίνηση του αέρινη και χορευτικά αρμονική. Το σώμα του γινόταν γλωσσάρι ώστε να γίνει κατανοητή η άγνωστη και ξεχασμένη γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο Βυζυηνός.
Ομολογουμένος ο Αλέξανδρος εξεύρει να τραγουδά αυτή τη γλώσσα…
Διάβαζα στο πρόγραμμα και δεν πίστευα στα μάτια μου: Η σκηνοθεσία τίνος; Μα του ίδιου του πρωταγωνιστή … και η μουσική επιλογή πάλι δική του;
Οι μουσικοί, άψογοι στις εκτελέσεις των επιλεγομένων κομματιών, προσέθεταν στα θετικά στοιχεία του έργου, όμοια και οι φωτισμοί, αφανής πρωταγωνιστής εδώ ο Αργύρης Κουμελάς. Μα ήταν παράσταση από ερασιτέχνες ετούτο το ποίημα;
Δεν θα παραλείψω να αναφέρω εξίσου κολακευτικά σχόλια για την απόδοση του δευτέρου αλλά όχι δευτερεύοντος ρόλου του έργου, λέγω για εκείνον του παππού, που ο ταλαντούχος, ερασιτέχνης ηθοποιός; Μάλλον από ταπεινοφροσύνη νομίζω δηλώνει έτσι, ο Δημήτρης Αυγουστίδης , εδίδαξε αριστοτεχνικά.
Το ότι το θέατρο, και η θεατρική παιδεία, έχει να περιμένει πολλά από τον εκκολαπτόμενο θεατρολόγο επιστήμονα, Αλέκο Πολιτάκη είναι η κατακλείδα των ταπεινών λόγων μου.
Δεν θα παραλείψω να πω ότι όσοι Καλλιμασιώτες είδαμε το έργο, αλλά και όσοι θα διαβάζουν τούτες τις γραμμές πρέπει να ξέρουν ότι ο Έλληνας πεζογράφος Γεώργιος Βιζυηνός (1849 - 1896), ποιητής και λόγιος, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής λογοτεχνίας και ότι αναφέρει σε ένα άλλο του έργο, στο: « Το αμάρτημα της μητρός μου» , ένα άνθρωπο, που επιδαψιλεύοντάς τον, τον τιμάμε ιδιαιτέρως στο χωριό μας. Αναφέρομαι στον αείμνηστο οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ τον Β΄ . Σταχυολογώ μερικά από αυτά που γράφει ο Βυζυηνός προς στο τέλος αυτού του διηγήματός του:
« Ἐξενιζόμην τότε ἐν τῷ περιφανεστέρῳ τῆς Πόλεως οἴκῳ, ἐν ᾧ ἔσχον ἀφορμὴν νὰ γνωρισθῶ μὲ τὸν Πατριάρχην, Ἰωακεὶμ τον δεύτερον. …
Τὸ ὕψιστον αὐτοῦ ἀξίωμα, τὸ ἐξαίρετον κῦρος, μεθ' οὗ περιβάλλεται πᾶσα θρησκευτική του ρήτρα, ἔμελλεν ἀναμφιβόλως νὰ ἐμπνεύσῃ …
Ὁ ἀείμνηστος ἐκεῖνος γέρων ἐπαινέσας τὸν περὶ τὰ θρησκευτικὰ ζῆλον μου, μοῖ ὑπεσχέθη τὴν πρόθυμον σύμπραξίν του.… ὁδήγησα μετ' ὀλίγον τὴν μητέρα μου εἰς τὸ Πατριαρχεῖον διὰ νὰ ἐξομολογηθῇ εἰς τὴν Παναγιότητά του.
Ἡ ἐξομολόγησις διήρκεσε πολλὴν ὥραν
… ἐκ τῶν νευμάτων καὶ ἐκ τῶν ρημάτων τοῦ Πατριάρχου ἐννόησα, ὅτι ἐχρειάσθη νὰ διαθέσῃ ὅλην τὴν δύναμιν τῆς ἁπλῆς καὶ εὐλήπτου ρητορικῆς του, ὅπως ἐπιφέρῃ τὸ ποθητὸν ἀποτέλεσμα. Ἡ χαρὰ μου ἦτον ἀπερίγραπτος.
Ἡ μήτηρ μου ἀπεχαιρέτησε τὸν γεραρὸν Ποιμενάρχην μετ' εἰλικρινοῦς εὐγνωμοσύνης καὶ ἐξῆλθε τῶν Πατριαρχείων τόσον εὐχαριστημένη, τόσον ἐλαφρά, ὡς ἐὰν ἤρθη ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῆς μία μεγάλη μυλόπετρα. Ὅταν ἐφθάσαμεν εἰς τὸ κατάλυμά της, ἐξήγαγεν ἐκ τοῦ κόλπου της ἕνα σταυρόν, δῶρον τῆς Παναγιότητός του, τὸν ἐφίλησε καὶ ἤρχησε νὰ τὸν περιεργάζεται, βυθιζομένη ὀλίγον κατ' ὀλίγον εἰς σκέψεις. Καλὸς ἄνθρωπος, τῇ εἶπον, αὐτὸς ὁ Πατριάρχης…
… ὁ Πατριάρχης εἶναι σοφὸς καὶ ἅγιος ἄνθρωπος. Γνωρίζει ὅλαις ταῖς βουλαῖς καὶ τὰ θελήματα τοῦ Θεοῦ, καὶ συγχωρνᾶ ταῖς ἀμαρτίαις ὅλου τοῦ κόσμου… καλόγερος…
Αλήθεια πού αλλού υπάρχει μια τέτοια αναφορά για τον συντοπίτη μας Πατριάρχη, από την οποία να φαίνεται ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Β΄, ο Καλλιμασιώτης, ήταν άνδρας εξαιρετικού κύρους, ικανός να εμπνεύσει την πεποίθηση, της άφεσης των αμαρτιών, μέσω της εξομολόγησης την οποίαν και έκαμνε με πολλή υπομονή;
Ότι ήταν ικανός και δεινός ρήτορας που διέθετε ικανότητα και δύναμη μέσω του απλού και εύληπτου λόγου του;
Ότι ο συνομιλητής του, μετά την αποχώρηση, λυτρωνόταν, και ότι ο Καλλιμασιώτης Πατριάρχης, Οικουμενικός Πατριάρχης, διέθετε Σοφία και Αγιότητα;
Ίσως όσοι δεν είδαν το έργο και όσοι δεν γνωρίζουν τον Βυζυηνό να έχασαν μια ευκαιρία συμμετοχής σε ένα διπλό πνευματικό μνημόσυνο, τόσο προς τον συγγραφέα όσο μέσω αυτού, προς τον αοίδιμο Οικουμενικό Πατριάρχη μας!
Ο Αλέκος λοιπόν τα κατάφερε…
Διότι, πολλές φορές και οι οφθαλμοί μου επληρώθησαν δακρύων, κι από ότι παρατήρησα στο κοινό ήταν πολλοί οι οφθαλμοί που εδάκρυσαν αναπολώντας. Τα κατάφερε και διότι με το ταλέντο του, μας οδήγησε σε ένα, αν όχι στο μόνον, αλλά σε ένα μοναδικό, της ζωής μας ταξίδιον …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου