ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΑΦΟΡΑ Η 20 ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Είναι καιρός που παρακολουθώ τους άλλους να γράφουν στις εφημερίδες χωρίς να συμμετέχω. Παρά το γεγονός ότι συνεχώς μικραίνουν τα γράμματα  και αποκλείονται από την ενημέρωση άνθρωποι κάποιας ηλικίας, και τα περισσότερα έντυπα με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν για την κυκλοφορία τους το έριξαν στο «ποδόσφαιρο», συνεχίζω τη συμμετοχή μου στα δρώμενα …διαβάζοντας και με τη βοήθεια του μεγεθυντικού φακού.

Γιατί όμως σήμερα, ο παλιός οίστρος της παρέμβασης μου επιβάλλεται; Θα γίνω αμέσως και χωρίς άλλες περιστροφές σαφής:
Γιατί είχα τη ψευδαίσθηση ότι για κάποιον αιρετό μας ή  εκπρόσωπο πολιτιστικών μας φορέων ων ουκ έστιν αριθμός, ή για ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης τέλος πάντων, η 20 του Σεπτέμβρη είναι μια επέτειος που δεν θα πρέπει να ξεχνούμε.

Γιατί σαν τέτοια μέρα  το 1942, ένας ψυχωμένος πατριώτης με πια φούχτα σκολιαρόπαιδα τότε (διάβαζε Γιάγκος Πεσματζόγλου, Αναστάσης Πεπονής κ.ά) ταρακούνησαν την μπότα του καταχτητή, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα το διπλό τους στόχο: Να πραγματοποιήσουν το πρώτο μεγάλο σαμποτάζ στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, εισπράτοντας διθυράμβους από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του BBC, της Μόσχας και του Καϊρου. Το σαμποτάζ που αναπτέρωσε το ηθικό των Ευρωπαίων, τη στιγμή που ο Ρόμελ πλησίαζε την Αλεξάνδρεια και τα γερμανικά τανκ βρίσκονταν έξω από το Στάλιγκραντ. Ακόμη γιατί απενεργοποίησαν την προδοτική οργάνωση που με δόλωμα ένα καρβέλι ψάρευε εργάτες για τα εργοστάσια της μηχανής του Χίτλερ ή στρατιώτες που θα σχημάτιζαν και την ελληνική λεγεώνα για να βοηθήσει στο ανατολικό μέτωπο.

Γιατί έκαμναν πόλεμο για να σταματήσουν οι πόλεμοι και να επικρατήσει η ειρήνη και η συνεργασία των λαών με ίσους όρους.

Γιατί το «πιστεύω» τους χαρακτηρίζεται από διαχρονικότητα και πάντοτε είναι επίκαιρο, αφού στη Διακήρυξη  τους επισημαίνεται

Για εμάς τους αγωνιζομένους νέους της Ελλάδος [..] δυστυχώς μέχρι σήμερα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτοί που μας διοικούσαν ήσαν οι αναξιώτεροι των ανθρώπων.Κατατριβόμενοι στην καφενειακή μικροπολιτική, στη συναλλαγή, στην εκυπηρέτηση των ατομικών συμφερόντων, δεν έκαμαν τόποτε δημιουργικό για τον τόπο μας.

Γιατί πίστευαν: 1) Στην Ελευθερία ως τη βασική προϋπόθεση της εξελίξεως της κοινωνίας.Την Ελευθερία δεν την εννοούμε ως την ασυδοσία του φιλελευθερισμού ή ως την τυφλή υπακοή της πολιτείας του φασισμού. Την εννοούμε ως την ισορροπία μεταξύ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων που εξασφαλίζει τη συμβίωση των ατόμων με το σύνολο.

2)Στη Λαϊκή Κυριαρχία ως την απαραίτητη προϋπόθεση αρμονικής συμβίωσης των ατόμων.Η Δημοκρατία πηγάζει από την αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας.Τη Λαϊκή Κυριαρχία και τη Δημοκρατία δεν τις θεωρούμε ως την οχλοκρατία του παρελθόντος, αλλά ως το μόνο τρόπο κοινωνικής οργανώσεως και διοικήσεως που εξασφαλίζει την πρέπουσα κατεύθυνση  της κοινωνικής προόδου και τρόπο που να προάγει την πνευματική και υλική κατάσταση του συνόλου.

3) Στην  Ατομική Αξία ως την αναγκαία προϋπόθεση αναπτύεως της ατομικής προσωπικότητας και ως το μέτρο της διακρίσεως των ατόμων. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο μεγαλύτερος παράγων της σημερινής καταπιέσεως είναι η ολοκληρωτική εξαφάνιση της ατομικής αξίας.

4) Στην Κοινωνική Δικαιοσύνη ως θεμέλιο της κοινωνικής ενότητος [… δηλαδή] την εξασφάλιση των αναγκαίων προϋποθέσεων για την παροχή σ’ όλους των υλικών μέσων των αναγκαίων για μια αξιοπρεπή ζωή [..] την εξασφάλιση των ίδιων δυνατοτήτων προόδου για όλους [..] τη διάπλαση του ατομικού χαρακτήρος του στηριζομένου επί της κοινωνικής αλληλεγγύης [..] την εξαφάνιση των πιέσεων των ισχυρών επί του αδυνάτου [..] την πλήρη εξαφάνιση των τάξεων των στηριζομένων  επί οικονομικών διακρίσεων και την εξελικτική δημιουργία μιας αταξικής κοινωνίας στην οποία το κάθε άτομο θα προσφέρει αναλόγως των ικανοτήτων του και θα απολαμβάνει αναλόγως των αναγκών του.

5) ότι η εξέλιξη της κοινωνίας δεν βασίζεται μόνο στην εξέλιξη των μέσων παραγωγής και των σχέσεων των μέσων τούτων μεταξύ των, αλλά και στην εξέλιξη των ηθικοπνευματικών παραγόντων. [..] σωστή κοινωνική εξέλιξη βασιζόμενη μόνον επί υλικών δεδομένων δεν είναι εφικτή. Η σημερινή όψη που παρουσιάζει ο κόσμος  οφείλεται σημαντικώς στην αποκλειστική αξία που δόθηκε στην υλική πλευρά της κοινωνικής εξελίξεως.

6) ότι η Πολιτεία σκοπό έχει την προαγωγή της ευημερίας του συνόλου [..] δεν την βλέπουμε ως τον αστυνόμο του οικονομικού φιλελευθερισμού ή τον τύρρανο του φασισμού [..] αλλά σαν μια ζωντανή δύναμη  που εξασφαλίζει την ισορροπία στην ύλη και το πνεύμα, που διαπαιδαγωγεί και μορφώνει τον χαρακτήρα των ατόμων που την απαρτίζουν, που εξασφαλίζει την διατήρηση της ισότητας ευκαιρίας, που υποβοηθεί την ατομική πρόοδο την βασιζόμενη επί της ατομικής αξίας, που κατοχυρώνει την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη, που λαμβάνοντας υπόψη τις ζωντανές δυνάμεις του παρελθόντος, την πραγματικότητας του παρόντος και τις διαβλεπόμενες πιθανότητες του μέλλοντος κατευθύνει την κοινωνική εξέλιξη ως την συνισταμένη των ηθικοπνευματικών και υλικών παραγόντων.

7) Στην παιδεία ως τη βάση διαπλάσεως του ατόμου και της κοινωνίας [..] το μόνον ασφαλές μέσον για την πρόοδο και κανονική εξέλιξη της κοινωνίας [..] Η μόρφωση συνειδήσεων είναι δυνατή μόνον όταν συνδιάζει αρμονικά τα εθνικά, τα κοινωνικά και ανθρωπιστικά και πανανθρώπινα [..] Η παιδεία μόνον μπορεί να εξασφαλίσει την ισότητα ευκαιρίας σ’ όλους παρέχοντας τα ίδια πνευματικά και ηθικά εφόδια.

8) Στον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας, παραδεχόμενοι την ατομική ιδιοκτησία, εφόσον τούτο δεν αντίκειται προς το συμφέρον του συνόλου και μόνον υπέρ του προσωπικώς μοχθήσαντος για τη δημιουργία του αντικειμένου της. [..] είναι δίκαιον η ατομική ιδιοκτησία να είναι ανεκτή εφόσον η κατοχή της όχι μόνον δεν αντιτίθεται προς το κοινωνικό συμφέρον αλλά προάγει τούτο. Τα μέσα παραγωγής πρέπει απαραιτήτως να ανήκουν εις την κοινωνίαν διότι αποτελούν σοβαρό παράγοντα στην εξέλιξή της και επομένως δεν είναι ανεκτή η κατοχή τους από μεμονωμένα άτομα [..]η εξάσκηση κάθε επαγγέλματος κοινής ωφέλειας πρέπει να υπάγεται στην κοινωνική εξουσία.

9) ότι η παροχή εργασίας σε κάθε πολίτη εξασφα΄λίζουσα μια αξιοπρεπή και χωρίς στερήσεις συντήρηση αυτού και της οικογένειάς του αποτελεί ιερά υποχρέωση της Πολιτείας και απαραβίαστο δικαίωμα του πολίτου.

10) Στην ανάγκη μιας πραγματικής, δικαίας και ειλιοκρινούς διεθνούς συνεργασίας επιβαλλομένης εκ της λόγω της προόδου  της τεχνικής αλληλεξαρτήσεως των εθνών και ως το μόνο τρόπο εξασφαλίσεως και κατοχυρώσεως διεθνούς ελευθερίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ειρήνης.

11) στον Εθνισμό ως την πηγή κάθε πνευματικής ζωής και ως θεμελιώδη προϋπόθεση για τη δημιουργία μιας υπερεθνικής κοινωνίας [..] Το θεωρούμε  εις την τελειότερη μέχρι στιγμής εκδήλωση  της τάσεως της ζωής προς ανωτέρα ενότητα που διαφαίνεται χαρακτηριστικά  στη βαθμιαία ανύψωση του ανθρώπινου συνόλου σε φυλές, σε έθνη

12) Στις υγιείς και πνευματικές παραδόσεις του Ελληνισμού [..] ως σύμβολα και ως αφετηρία νέων δημιουργιών [..] αναπροσαρμοσμένων στην πραγματικότητα της εποχής

13) Ότι στους νέους όλου του κόσμου ανήκει το βάρος και η ευθύνη της δημιουργίας της αυριανής κοινωνίας της στηριζομένης επί των ανωτέρω αρχών.

Τελειώνοντας θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι οι εκπαιδευτικοί της Λήμνου, τέτοια επέτειο πέρσι έκαμαν γνωστό το εγχείρημα και από το διαδύκτιο.

Γραμμένο στην Καλλιμασιά στις 21 Σεπτ. 2011, για τα ΜΜΕ Χίου προκειμένου να το δημοσιεύσουν αυτούσιο, εφὀσον οι παραπάνω θέσεις τους εκφράζουν.

                                                                 Δημήτρης Μελαχροινούδης

                                                                  e-mail : dmeladis@yahoo.gr

Υ.Γ. Σχετικό ψήφισμα για ανάδειξη των ιδεών αυτών και του οργανωτή της Ομάδας Κ.Περρίκου από τον τέως Δήμο Ιωνίας παραμένει ανεκτέλεστο. Υπήρξε υπενθύμιση μέσω χιακού εντύπου στις 30 Δεκ, 2010 στον τέως Νομάρχη Χίου και σημερινό Δήμαρχο Χίου, από τον οποίο αναμένεται σχετική αντίδραση. Αν πιστεύει ότι οι αρχές που διατυπώθηκαν δίνουν λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα, αν θέλει να παραδώσει το πρότυπο που στερούνται οι νέοι και αναγκάζονται να καταφεύγουν στην εικονική πραγματικότητα και τον κόσμο των παραισθήσεων, τότε αναμένεται η έμπρακτη επιβεβαίωση με καθιέρωση της 20 του Σεπτέμβρη ως ημέρα μνήμης του Κώστα Περρίκου