Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

ΔΑΣΚΑΛΕ 

Το έχω γράψει πολλές φορές και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω. Για εμένα η λέξη «Δάσκαλος» είναι «Θεία» και με συναρπάζει. Θεωρώ ότι η κοινωνία γνώσης που προσφέρουν είναι το ύψιστο λειτούργημα. Υπέρτερο ακόμα και αυτό το οποίο προσφέρουν οι «Ανάργυροι» ( ; ) της υγείας και της ίασης. Συνειδητά καταθέτω το πιστεύω και την ομολογία μου, από την γνώση και μάθηση, πηγάζουν τα πάντα. Λειτουργός Δάσκαλος, είναι ο πρωταρχικός κλειδοκράτορας της γνώσης. Αυτός στον οποίο παραδίδεις ένα απαίδευτο νήπιο ένα κομμάτι ζωντανό κρέας και το μετατρέπει σε άνθρωπο με νόηση – σκέψη τα οποία έχει την δυνατότητα να τα εκφράσει μέσω της γραφής. Ας μη ξεχάσουμε ποτέ το απόφθεγμα του Μεγαλέξανδρου για τον Αριστοτέλη : Στους γονείς μου οφείλω το ζην και στον δάσκαλο μου το ευ ζην. Μια και μιλάμε για Δάσκαλους (το γράμμα Δ, πάντα με κεφαλαίο ) θα πρόσθετα πως οι πνευματικοί μας Δάσκαλοι, μας ανοίγουν το δρόμο για το «Αιώνιο Ζην». Όλες αυτές οι σκέψεις, ξαναβγήκαν στην επιφάνεια, διαβάζοντας το βιβλίο ή καλύτερα θα έλεγα, κατάθεση ψυχής του εκλεκτού Δάσκαλου κ. Χαράλαμπου Σαχτούρη με τον πρωτότυπο και ασυνήθιστο θα έλεγα τίτλο «Φάε , δάσκαλε... ». Με τον κ. Σαχτούρη, δεν γνωριζόμαστε. Δεν έχουμε κάτσει ποτέ μαζί να ποιούμε έναν καφέ. Απλά, όποτε ήταν δυνατό, τον παρακολουθούσα σε εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε. Με σκλάβωνε ο τρόπος της απαγγελίας του και το χρώμα της φωνής του. Τον θεωρώ, μαζί με την κ. Αθηνά Ζαχαρού – Λουτράρη και τον κ. Γιώργο Χαλάτση, σαν ένα ακόμα εκλεκτό μπόλιασμα πάνω στον ευλογημένο κορμό του Μυροβόλου νησιού μας. ΟΙ πράξεις του, τον οδηγούσαν με ένα αντρίκιο περπάτημα και την κεφαλή πάντα ψηλά, τρόπο και στάση ζωής, στην καταξίωση. Να γίνει αποδεχτός με αγάπη από την τοπική κοινωνία η οποία σε ένδειξη ευγνωμοσύνης τον ενσωμάτωσε και τον ενέταξε στην χωρία των εκλεκτών μελών της. Τώρα, αν άνθρωποι γνωστού κύρους και ήθους, τον εκτιμούν και τον επαινούν, τότε δικαιολογημένα ο κ. Σαχτούρης μπορεί να είναι περήφανος. 

Διάβασα το βιβλίο και τα ξαναδιάβασα..... Με γύρισε πάρα πολλά χρόνια πίσω. Σε αλήστου μνήμης εποχές. Μαύρες στην κυριολεξία. Με το αφτί του ρουφιάνου κολλημένο σε κάθε πόρτα των μη αρεστών του συστήματος, και με τους καταδότες επί του έργου ώστε να γράφουν την νεότερη ιστορία αυτού του πολύπαθου τόπου. Αχ Δάσκαλε ..... Τι μου θυμίζεις ...! Και όμως, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι των ημερών, κάπου αχνά υπήρχε αμυδρά αχνό ίχνος φωτός που καθημερινά μεγάλωνε για να φθάσουμε μετά από διώξεις, αγώνες , θυσίες και αίμα στο καθάριο φως της Λευτεριάς. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Ποιος να μας το έλεγε απροσκύνητε συνοδοιπόρε μου πως θα φτάναμε στη σημερινή μας κατάντια. Δάσκαλε, όλοι καταλαβαίνουν ότι πίσω από την Οδύσσεια του πρωταγωνιστή, που τόσο απλά και ανθρώπινα με την γραφίδα σου περιγράφεις, είναι καταγραφή της δικής σου ζωής των δικών σου βιωμάτων. Για μένα, ο λόγος σου είναι «κραυγή απόγνωσης» του χθες που θα ηχεί ως την συντέλεια του κόσμου. Δε θα σταθώ, Δάσκαλε, σε λογοτεχνική αναφορά η σύγκριση του τρόπου που καταθέτεις τα βιώματα σου. Δεν θα παραλληλίσω ή θα ωραιοποιήσω καταστάσεις του χθες με το σήμερα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ, την ανάγκη να χαϊδεύω αυτιά να έρπωμαι και να παίζω τον ρόλο του τσανακογλείφτη. Καταγγελτικός όταν και όπου πρέπει ο λόγος μου. Δάσκαλε, όσα περιγράφεις από τότε, τίποτα δεν άλλαξε. Για φέρε στο νου σου ποια τζάκια μας κυβερνούσαν τότες..... να στα θυμίσω; Καραμανλής. Παπανδρέου. Μητσοτάκης. Κεφαλογιάννης. Βαρβιτσιώτης κλπ, κλπ . Αλήθεια ποια τζάκια και ποια ονόματα διαφεντεύουν και διαγουμίζουν τη ζωή και το μόχθο μας σήμερα; Αααα.... ναι το μόνο που άλλαξε από τότε ήταν η τηλεόραση που μπήκε κάποια στιγμή εκείνης της εποχής στη ζωή μας, ασπρόμαυρη. Τώρα την βλέπουμε ψηφιακή (;) και έγχρωμη. 

 

Δάσκαλε, ζω και βιώνω σήμερα, από κοντά την πορεία φιλικών μου προσώπων που αθλούνται κάτω από αντίξοες συνθήκες, στο ίδιο χώρο με τον δικό σου. Κατά πολύ χειρότερες οι εποχές σήμερα. Το γνωρίζεις καλύτερα από εμένα. Κάπου ήσουν τυχερός. Τουλάχιστον είχες τον σεβασμό των μαθητών των γονιών και όλης της τοπικής κοινωνίας. Μαζί με τον Πρόεδρο τον Παπά και τον Χωροφύλακα, αποτελούσατε τις αρχές του τόπου. Σήμερα, κατάντησαν τον Δάσκαλο, ένα φοβισμένο άτομο χωρίς προσωπικότητα. Έναν κακοπληρωμένο υπαλληλίσκο, υπόλογο στο κάθε κομματόσκυλο προϊστάμενο, σχολικό σύμβουλο ή διευθυντή. Και όχι μόνον αυτό. Ο σημερινός Δάσκαλος είναι υπόλογος στην κρίση και τις ορέξεις κάθε αδαή –απαίδευτου και αμαθή εκπρόσωπου συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Θυμίζω τον σάλο που ξέσπασε στην εκπαιδευτική κοινότητα και την επίπληξη της Δασκάλας από την διευθύντρια λόγω του γνωστού τραγουδιού «Κεμάλ». Ας θυμίσω ότι το τραγούδι αυτό, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης μουσικής ιστορίας του τόπου μας. Με υστεραίες - φόβο – απειλές και καταγγελίες δεν προσφέρουμε τίποτα στη μαθητιώσα νεολαία. Στερούμε κάθε ελπίδα στο αύριο. Δάσκαλε, σαν με πήγε για πρώτη μου φορά η αγράμματη Μάνα μου στο σχολείο, βρήκε την αξέχαστη δασκάλα μου, την ζύγωσε και της είπε ....Εγώ τόφερα στη ζωή, στο χέρι σου είναι να το κάμεις άνθρωπο ..... Για με το καλό για με τη λυγιά. Από πότε έχεις να το ακούσεις αυτό. Ας συνέλθουμε και ας υψώσουμε τον δάσκαλο στο βάθρο που αρμόζει και του πρέπει. Χωρίς να παραγνωρίζω την αξία και την προσφορά κανενός, προσωπική γνώμη, ομολογώ, για μένα υπερτερεί ο Δάσκαλος έναντι κάθε καθηγητού μέσης εκπαίδευσης ή πανεπιστημιακού. Τεράστιος ο ρόλος και το λειτούργημα του Δάσκαλου. Ανεπίτρεπτη η σημερινή θέση που τον έχουν κατατάξει. Στο λαούς που σκέπτονται και προγραμματίζουν το αύριο και το καλό του λαού τους, ο ρόλος και η θέση του Δάσκαλου Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι κορυφαίος και αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της όλης εκπαιδευτικής πολιτικής τους. Δεν θέλω να κουράσω άλλο. Μπορούσα να γράφω και να εγκωμιάζω το όμορφο πόνημα ο χώρος αποτελεί φραγμό. 

Δάσκαλε Λεβέντη, η ομορφιά είναι απλόχερα δοσμένη σε όλο το βιβλίο. Το ένα κεφάλαιο ποιο όμορφο από το άλλο. Θα σταθώ στον Επίλογο, το κορυφαίο για μένα τμήμα του. Αλήθειες Μεγάλες και Πικρές έχεις το Θάρρος να ομολογείς και να καταθέτεις Δάσκαλε. Πολλά από αυτά αν τα αναλύσεις θα βρεις εύκολα τα αίτια της σημερινής κατάντιας μας. Θέλω ευθαρσώς να δηλώσω την συμπαράσταση μου στις εκδόσεις «άλφα πι» οι οποίες επιμελήθηκαν αυτό το βιβλίο κόσμημα και αποτελούν καμάρι κάθε Χιώτη. Χωρίς να είμαι άμοιρος των ευθυνών για τις εσφαλμένες επιλογές μου, με θάρρος ομολογώ πως μετά από αλλεπάλληλες απογοητεύσεις και προδομένους αγώνες η μόνη επανάσταση που πιστεύω, ευαγγελίζομαι και αναμένω είναι αυτή που θα χαρίσει σε όλο το λαό καλή μόρφωση και γνώση. Δυστυχώς δεν νομίζω πως θα την προλάβω όχι μόνον εγώ, αλλά ούτε τα εγγόνια των εγγονιών μου. Μέσα στη γνώση είναι κρυμμένη η αλήθεια. Μέσα στον φόβο φωλιάζει το ψέμα. Οι έννοιες και οι αξίες που μας δίδαξες, κληρονομιά της ψυχής μας. Μπροστάρη Δάσκαλε σε ευχαριστώ για την Κατάθεση Ζωής που μας κοινώνησες 

Μιχάλης Γ. Καριάμης

Συνταξ. Πλοίαρχος Ε. Ν.