Εἶναι ἡ ζωή μας χριστοκεντρική; Βλέπουμε σὲ κάθε στιγμή της τὸν Χριστὸ μπροστά μας, νὰ μᾶς εὐλογεῖ καὶ νὰ κατευθύνει τὰ βήματά μας; Γιὰ κάθε μας πράξη καὶ ἐνέργεια θέτουμε τὸ ἐρώτημα, ἂν αὐτὴ θὰ ἀρέσει στὸν Χριστό μας; Ἐγκαταλείπουμε τὸ ἐγώ μας καὶ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιασθοῦμε γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας; Μποροῦμε μὲ παρρησία νὰ ἀναφωνοῦμε αὐτὸ ποὺ φώναζε μὲ στεντόρεια φωνὴ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. β΄ 20);
Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε ἀποθέσει τὸν ἑαυτό μας, τὰ προβλήματά μας, τὶς ἀγωνίες μας, τὶς βιοτικές μας μέριμνες, τὴν ὑγεία μας στὸν Χριστό μας; Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε νεκρωθεῖ γιὰ τὸν κόσμο καὶ ζοῦμε μόνο γιὰ τὸ Σωτήρα μας Χριστό; Πόσοι μποροῦμε νὰ τοῦ λέμε: Λοιπόν, δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλαιὸς ἑαυτός μου, ἀλλὰ ζεῖς μέσα μου Ἐσύ, ὁ γλυκύτατος Χριστός μου. Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς μποροῦμε νὰ ἀνοίξουμε διάπλατα τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας στὸν Χριστό, προκειμένου νὰ μπεῖ Ἐκεῖνος καὶ νὰ κατοικήσει μέσα μας; Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς παραδίδουμε τὸ τιμόνι τῆς ζωῆς μας στὸν Σωτήρα μας Ἰησοῦ ἀναγνωρίζοντάς τον ὡς σταθερὸ κυβερνήτη μας, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει ὅπου Ἐκεῖνος θέλει καὶ ὄχι ὅπου ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε;
Ἐὰν πραγματικὰ ζοῦμε χριστοκεντρικά, καταλαβαίνουμε τί βάθος καὶ τί μεγαλεῖο κρύβει ἡ ἐν Χριστῷ ζωή! Δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα σύστημα ἠθικῆς οὔτε γιὰ μιὰ σειρὰ ἀπὸ ἀκατανόητες τελετουργίες. Πρόκειται γιὰ ἕνα πέρασμα ἀπὸ τὸ θάνατο στὴ ζωή. Μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα ὅλοι ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ζοῦμε τὴ νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καὶ συγχρόνως τὴν ἀνάσταση σὲ μιὰ νέα ζωή, τὴν ὁποία καλούμαστε νὰ διατηρήσουμε μὲ τὸν προσωπικό μας ἀγώνα κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἂν ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε νοιώθουμε νὰ φανερώνεται ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μέσα μας, νὰ ζοῦμε χριστοκεντρικὰ καὶ νὰ δεχόμαστε τὴ χάρη Του σὰν ἁπαλὸ χάδι καὶ νὰ αἰσθανόμασθε τὴν παρουσία του σὰν χαρὰ καὶ εὐφροσύνη καὶ ἀγαλλίαση ἀτελεύτητη.
Χριστοκεντρικὴ ζωὴ σημαίνει σάλπισμα εἰρήνης, χαρᾶς καὶ προόδου. Πῶς νὰ ξεχάσουμε τὸ τραγούδι τῶν κατηχητικῶν μας χρόνων ποὺ λέει ὅτι «ὁ Χριστὸς εἶναι ποὺ δίνει τὴ χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη»; Χριστοκεντρικὴ ζωὴ σημαίνει ὅτι ζεῖ μέσα μας ὁ Χριστός· ὅτι ἔχουμε «τὸν Χριστόν ἐν τοῖς στέρνοις ἡμῶν», ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ πνοή μας, ἡ χαρά μας, ἡ δύναμή μας. Ὑπάρχει γλυκύτερη ἐμπειρία ἀπὸ τὸ νὰ ἔρχεται καὶ νὰ κατασκηνώνει στὴν καρδιά μας ὅλη ἡ Ἁγία μας Τριάδα; Ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ τὸ νὰ ἔχουμε ἔνοικο στὴν κατοικία τῆς καρδιᾶς μας τόν Κύριο, θὰ μᾶς πεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος; «Τοῦ τὸν Χριστὸν ἔχοντος ἔνοικον τί γένοιτο ἂν μακαριώτερον πώποτε;». Αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη χαρὰ τοῦ χριστιανοῦ.
Χριστοκεντρικὴ ζωὴ σημαίνει ὅτι ἔχουμε «νοῦν Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. β΄ 16). Οἱ σκέψεις μας εἶναι σκέψεις Χριστοῦ, πρῶτες καὶ καθαρές, ὄχι δεύτερες καὶ ρυπαρές, τὰ αἰσθήματά μας αἰσθήματα Χριστοῦ, οἱ πόθοι μας πόθοι Χριστοῦ, ἡ ζωή μας ζωὴ «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Σημαίνει ὅτι δίνουμε τὴν καρδιά μας ὁλοκληρωτικὰ καὶ ὄχι μέρος της στὸν Κύριο. Δὲν τοῦ νοικιάζουμε ἕνα διαμέρισμα τῆς καρδιᾶς μας, ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸ οἰκοδόμημά της. Δὲν τὸν βάζουμε σὲ μιὰ ἀκρούλα τοῦ σπιτιοῦ μας, ἀλλὰ στὸ κέντρο του. Τὸν ἀγαποῦμε καὶ τὸν σεβόμαστε «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας μας». Χριστοκεντρικὴ ζωὴ σημαίνει ὅτι ἐφαρμόζουμε στὴν πράξη τό ἅγιο Εὐαγγέλιο, ὅτι πράττουμε τὰ ἀρεστὰ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Καθαρίζουμε τὰ χέρια μας οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ ἁγνίζουμε τὶς καρδιές μας οἱ δίψυχοι, σύμφωνα μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ Ἀδελφοθέου Ἰακώβου (Ἰακ. δ΄ 8). Καὶ ὀφείλουμε νὰ τὶς ἁγνίζουμε, γιατὶ Ἐκεῖνος εἶναι πάναγνος καὶ πῶς θὰ κατοικήσει σὲ σπιλωμένο οἴκημα; Σημαίνει ἐπίσης ὅτι δείχνουμε σὲ ὅλους ἀγάπη καὶ καλωσύνη. Εἴμαστε εὐεργετικοί, σπλαχνικοί, φιλόστοργοι, συγχωροῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. ῞Οταν μέσα μας μένει ὁ Χριστός, λέγει ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας,, τί ἄλλο μᾶς χρειάζεται, ἤ ποιὸ ἀγαθὸ μᾶς διαφεύγει; Ἀρκεῖ καὶ ἐμεῖς νὰ μένουμε μαζί Του. Τότε καὶ ἔνοικο ἔχουμε καὶ κατοικία, ὥστε νὰ εἴμαστε μακάριοι τόσο γιὰ τὴν κατοικία μας ὅσο καὶ γιατὶ τὴν παραχώρησή της σὲ τέτοιο ἔνοικο. Ὅταν, λοιπόν, πάρουμε τὴν ἀπόφαση νὰ νοικιάσουμε τὸ σπίτι τῆς καρδιᾶς μας στὸν Χριστό, τότε ὅλα τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου θὰ εἶναι δικά μας, ἀφοῦ ὁ ἔνοικός μας εἶναι «ὁ δοτὴρ τῶν ἀγαθῶν», ὁ δωρεοδότης, ὁ ἀγαθόδωρος Κύριος. Τότε κάθε φαύλη πράξη καὶ ἐπιθυμία μας ἀπομακρύνεται, ἀφοῦ τίποτα πονηρὸ δὲν στέκεται ἐμπρὸς σὲ τόσο σορὸ ἀγαθῶν. Τίποτε πονηρὸ δὲν κατορθώνει νὰ μᾶς πλησιάσει, ὅταν ὁ Χριστὸς εἶναι μαζί μας, ὅταν κατοικεῖ στὴν καρδιά μας καὶ ὅταν ἡ ἁγιότητά Του διαπερνάει ὅλη μας τὴν ὕπαρξη καὶ βασιλεύει μέσα μας! Τὰ βέλη ποὺ ἔρχονται ἀπὸ ἔξω τὰ ἐμποδίζει Ἐκεῖνος νὰ μᾶς ἐγγίσουν, ἀφοῦ ἔχει περιφρουρήσει τὴν καρδιά μας μὲ τὴ χάρη Του. Ἀλλὰ καὶ κάθε τὶ τὸ φαῦλο ποὺ τυχὸν ὑπάρχει μέσα μας, τὸ ἀπομακρύνει ὠθώντας το, ὅπως τὰ μάτια μας διώχνουν μὲ τὸ δάκρυ τὰ ξένα σώματα ποὺ τολμοῦν νὰ εἰσχωρήσουν σὲ αὐτό. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μεγάλος ἔνοικος ποὺ γεμίζει ὅλη τὴν κατοικία Του μὲ χάρη, εἰρήνη, χαρά, δύναμη καὶ ὑγεία. Εἶναι ὁ φωτοδότης ἔνοικος, ποὺ διώχει τὰ σκότη. Εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς ἐνδύει μὲ τὸ χιτώνα τῆς ἀφθαρσίας. Ζητάει ἀπὸ ἐμᾶς μόνο νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του καὶ νὰ τὸν ἀφήσουμε ἔνοικο τῆς καρδιᾶς μας, ποὺ γίνεται σπίτι Του καὶ νὰ τοῦ φωνάζουμε διαρκῶς: «Πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Σοὶ παραθώμεθα».
Ἔχοντας, λοιπόν, νοικάρη στὴν καρδιά μας τὸν Χριστὸ ζοῦμε χριστοκεντρικὰ καὶ δὲν μποροῦμε νὰ μὴ νοιαζόμαστε γιὰ τὸν πρόσφυγα ἀδελφό μας ποὺ θλίβεται μόνο μὲ τὴ θύμηση τῆς γῆς ποὺ τοῦ λείπει. Μεριμνᾶμε γιὰ τὸν πάσχοντα, γιὰ αὐτὸν ποὺ λιώνει στὸ κρεββάτι τοῦ πόνου. Καὶ ὄχι μόνο μὲ στιγμιαία προσφορά, ἀλλὰ μὲ συνεχὴ καὶ ἀτελείωτη. Μοιράζουμε πραότητα καὶ συμπόνια, καλωσύνη καὶ ἀγάπη. Καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ ἀνάπλαση τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι ζήτημα ἐσωτερικῆς καθάρσεως. Ζήτημα προσωπικῆς καθάρσεως τοῦ καθενός μας καὶ γενναίας τοποθετήσεώς μας μπροστὰ στὶς ὑποχρεώσεις μας πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας.
Ὅταν περιστρεφόμαστε γύρω ἀπὸ τὸν Χριστό μας, ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές Του, ἀγωνιζόμαστε καὶ παλεύουμε μὲ τὸν κακὸ ἑαυτό μας, νικοῦμε τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ προσφέρουμε τὶς δυνάμεις μας καὶ κάθε μας ἰκμάδα γιὰ ἐξυπηρέτηση τῶν συνανθρώπων μας. Ντυνόμαστε αὐταπάρνηση, ταπείνωση, ἀγάπη. Ἀντιτασσόμαστε στὸ μανιασμένο ξέσπασμα τοῦ μίσους, ποὺ φοβερίζει τὴν ἀνθρωπότητα, ἰδιαίτερα σήμερα, μὲ ἀφανισμό. Παίρνουμε στὰ χέρια μας τὴ ζύμη, γιὰ νὰ πλάθουμε μὲ τὸν πόνο καὶ τὴν ἀγάπη τὸν ἄρτο τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, τῆς αἰώνιας. Ἀνακαλύπτουμε τὸν ἄνθρωπο, τὴ γνήσια εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλα γύρω μας παίρνουν νόημα καὶ χάρη. Τὸ δάκρυ μας μαλακώνει κάθε σκληρότητα τῆς καρδιᾶς μας καὶ μέσα της φυτρώνουν τὰ ρόδα τῆς συμπόνοιας καὶ τῆς συμπαραστάσεως τῶν ἐμπεριστάτων, ἔτσι ὥστε ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ νὰ αἰσθανόμαστε πολῖτες τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, νὰ βιώνουμε τὴ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου μας «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστί» (Λουκ. ιζ΄ 21 ).
Χριστοκεντρικὴ ζωὴ σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή μας. Εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος της, ἡ αἰτία καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ καθενός μας, εἶναι ἡ σφιχταγγαλιασμένη ἕνωσή μας μὲ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ὁ Σωτήρας μας, ὁ Λυτρωτής μας. Μὲ αὐτὸν ποὺ φωτίζει τὸ νοῦ μας, ἐνδυναμώνει τὴ θέλησή μας, ἁγιάζει τὴν καρδιά μας. Ὅταν ὁ Χριστὸς βρεῖ κατάλυμα στὴν καρδιά μας τότε ἔχουμε διαρκῆ ἐπικοινωνία μαζί του μὲ τὴν προσευχή μας, ρυθμίζουμε τὶς πράξεις καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας σύμφωνα μὲ τὸ δικό Του θέλημα, ὥστε νὰ μὴν τὸν κακοκαρδίσουμε, καὶ προσδοκοῦμε τὴ Βασιλεία Του καὶ τὴν αἰώνια ζωὴ κοντά Του.
Ὅμως, γιὰ νὰ κατοικήσει μέσα μας ὁ Χριστός, ὀφείλουμε νὰ νεκρώσουμε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο. Αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας: «Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς»· δηλαδή, νεκρῶστε τὰ μέλη σας ποὺ ἐπιθυμοῦν τὶς γήϊνες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονές. Νεκρῶστε κάθε πάθος καὶ ὑποδούλωση στὸ κακό, κάθε κακὴ ἐπιθυμία.
Μὲ τὸν Χριστό μας στὸ κέντρο ζοῦμε μιὰ νέα, ἐνάρετη καὶ ἁγία ζωή, ἡ ὁποία εἶναι ἀσυμβίβαστη μὲ τὰ πάθη, τὰ ὁποῖα κατονομάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πλεονεξίαν... ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν». Αὐτός, ὁ Κύριός μας, δρᾶ σὰν ἀλεξικέραυνο καὶ διώχνει μακριὰ τοὺς κεραυνοὺς τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν καὶ τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν. Αὐτὸς μᾶς ἑνώνει γύρω Του, ὅπως ἡ ὄρνις τὰ κλωσσόπουλά της καταργώντας κάθε φυλετικὴ διαφορὰ ἢ κοινωνικὴ ἀνισότητα. Ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός». Δὲν ὑπάρχει πλέον διάκριση Ἕλληνα καὶ Ἰουδαίου, περιτμημένου Ἰσραηλίτη καὶ ἀπερίτμητου ἐθνικοῦ, βάρβαρου καὶ Σκύθη, δούλου καὶ ἐλεύθερου. Ὅλοι ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ μας εἴμαστε ἴδιοι.
Ὅλοι μας βάζουμε στὴ ζωή μας κάποιους στόχους καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ τοὺς φθάσουμε. Οἱ νέοι βάζουν στόχο νὰ σπουδάσουν καὶ νὰ βροῦν μιὰ καλὴ δουλειά, ἡ ὁποία θὰ τοὺς ἀποφέρει χρήματα καὶ ἴσως κοινωνικὴ ἀναγνώριση. Οἱ οἰκογενειάρχες βάζουν στόχο νὰ σπουδάσουν τὰ παιδιά τους καὶ νὰ τὰ ἀποκαταστήσουν ἐπαγγελματικά, οἰκογενειακὰ καὶ κοινωνικά. Ὅλοι βάζουν στόχους, βάζουν τὸν πήχυ ψηλά, καὶ ἀγωνίζονται. Ὁ ὑψηλότερος, ὅμως, πήχυς, ὁ ὡραιότερος ἀγώνας, ὁ καλύτερος στόχος, εἶναι ἡ ἕνωσή μας μὲ τὸν Χριστό, μὲ τὸν νοητὸ Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ κατέχει τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας, ὥστε νὰ περιστρεφόμαστε γύρω Του, ὅπως οἱ πλανῆτες γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο. Ἡ τάξη ποὺ ἐπικρατεῖ στὸ σύμπαν εἶμαι βέβαιος ὅτι ἐπικρατεῖ καὶ στὶς καρδιὲς τῶν χριστιανῶν ποὺ ζοῦν χριστοκεντρικὴ ζωή. Τάξη στὴν προσευχή, τάξη στὶς ἐπιθυμίες, τάξη στὴ συμπεριφορά μας.
Στὴν προσευχή μας τότε ὁ Θεὸς εἶναι πολὺ οἰκεῖος. Στὶς ἐπιθυμίες μας δὲν ὑπάρχει προτεραιότητα στὰ χρήματα, στὴν κοσμικὴ ἐπιτυχία, στὴν καταξίωση. Ἀξία μας εἶναι ὁ Χριστός μας, ὁ ὁποῖος ἀπομαρύνει μακριὰ κάθε μας ἀπαξία. Ἡ πνευματικὴ ζωή, ἡ χριστοκεντρικὴ ζωὴ ποὺ συμφωνεῖ μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας, μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι εὔκολη, εἶναι, ὅμως, ἐπιτυχής. Ἀξίζει νὰ τὴν ἀκολουθήσουμε. Δὲν θὰ μετανοίωσουμε. Ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς ζωῆς, ἡ πηγὴ τῶν ἀγαθῶν, ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου, ἡ αἰώνια ζωή.
Σήμερα ὁ κόσμος δὲν ζεῖ χριστοκεντρικά. Ἔχει διώξει τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴ ζωή του. Ἐκεῖνος σεβόμενος τὴν ἐλευθερία μας ἀπομακρύνεται θλιμμένος. Δὲν ἔχει φύγει μόνος Του. Ἐμεῖς τὸν διώξαμε μὲ τὴ συμπεριφορά μας, μὲ τοὺς ἐγωϊσμούς μας, μὲ τὶς ἁμαρτίες μας, μὲ τὴν αὐτονόμησή μας. Ἡ ἀπομάκρυνση, ὅμως, τοῦ Θεοῦ ἔχει καὶ τὶς συνέπειές της. Ἔτσι, ζοῦμε σὲ ἕνα κόσμο ταραγμένο. Σὲ ἕνα κόσμο ποὺ ψάχνει νὰ βρεῖ διεξόδους στὰ ἀδιέξοδά του, στὰ τυφλά. Ὁ Χριστός μας εἶναι τὸ φῶς τὸ ἀληθινό. Ἐὰν τὸ σβήσουμε περιπατοῦμε στὸ σκοτάδι καὶ «ὁ περιπατῶν ἐν τῆ σκοτίᾳ οὐκ οἶδεν ποῦ ὑπάγει» ( Ἰωάν. ιβ΄ 35) μᾶς λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης. Κοντὰ στὸ Χριστό μας εἴμαστε ἀσφαλισμένοι, μακρυά Του νοιώθουμε ἀνασφάλιστοι. Κοντά Του εἰρηνεύουμε, μακρυά Του ταραζόμαστε. Κοντά Του ζοῦμε ἥσυχα καὶ προοδεύουμε, μακρυά Του κινδυνεύουμε καὶ ὀπισθοχωροῦμε.
Σήμερα μὲ τὴν κρίση ποὺ μαστίζει τὴν πατρίδα μας ὅλοι νοιώθουμε ἀνασφαλεῖς, τὸ αὔριο ἔρχεται ἀβέβαιο, πόλεμοι καὶ συρράξεις ἀκούγονται γύρω μας καὶ ἡ ταραχὴ ἔχει καταλάβει τὸ μέρος τῆς εἰρήνης στὶς καρδιές μας. Τώρα περισσότερο, ὅμως, ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ ὀφείλουμε νὰ θρονιάσουμε στὶς καρδιές μας τὸν Χριστό μας, τὸ Ἄρχοντα τῆς Εἰρήνης, καὶ νὰ θυμηθοῦμε μὲ πόσο σαφῆ καὶ κατηγορηματικὸ τρόπο μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἴδιος λέγοντας στὸν καθένα μας: «Οὐ μὴ σὲ ἀνῶ, οὐδ’ οὐ μὴ σὲ ἐγκαταλίπω» (Ἑβρ. ιγ΄ 5). Ὁ χριστοκεντρικὸς ἄνθρωπος δοξολογεῖ τὸν Θεό, ποθεῖ νὰ μένει κοντά του φωνάζοντας: «Κύριε, μεῖνον μεθ’ ἡμῶν» (Λουκ. κδ΄ 29). Τότε νοιώθει τὸ χάδι Του καὶ ἀκούει τὴν εὐλογημένη του φωνὴ νὰ μᾶς λέει: Παιδί μου, δὲν πρόκειται νὰ σὲ ἀφήσω μόνο καὶ ἀπροστάτευτο. Βοηθός σου εἶμαι «ἐν θλίψεσι» (Ψαλμ. θ΄ 10 ), γι’ αὐτὸ ζήτησέ Με. «Ἐπικάλεσαί με ἐν ὥρᾳ θλίψεως καὶ ἐξελοῦμαί σε» (Ψαλμ. μθ΄ 15). Μὴν ἀπογοητεύεσαι ἐμπρὸς στὰ προβλήματα τῆς ζωῆς. Ζήτησε τὴ βοήθειά μου καὶ ἐγὼ θὰ σὲ βγάλω ἀπὸ κάθε δυσκολία. Σὲ περιμένουν καὶ ἐσένα θλίψεις, ἀλλὰ μὴν ἀπογοητευθεῖς ἀπὸ αὐτές. Παῖρνε δύναμη, μὴν κάμπτεσαι, μὴ χάνεις τὸ θάρρος σου. Ἐγὼ «νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰωάν. ιστ΄ 33). Ἡ πίστη σου ἂς γίνει πηγὴ δυνάμεως, πηγὴ ὑπομονῆς, πηγὴ ψυχικοῦ ἡρωϊσμοῦ, πηγὴ εἰρήνης. Ἐγὼ θὰ εἶμαι μαζί σου ὅλες τὶς ἡμέρες τῆς ζωῆς σου «ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων» (Ματθ. κη΄ 20) καὶ θὰ σοῦ δίνω πάντοτε χαρὰ καὶ εἰρήνη.
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου