ΟΝΕΙΡΙΚΟ "ΑΓΙΑ ΜΑΝΑ ΓΗ"

Λαγκάδα, Ιούλιος 2008

Σαν γοργόφτερα πουλιά, πέρασαν και χάθηκαν από την ζωή μου, ημέρες πολλές πάλι μακριά σου. Το δάκρυ και ο ιδρώτας μου, πότισαν πέλαγα και λαμαρίνες, γι΄ αυτό η θάλασσα έγινε πιο αλμυρή, από ότι ήταν πρώτα, γι΄ αυτό τα κάτεργα που με κράτησαν μακριά σου, γέμισαν σκουριά.

Ξενιτεμένο και αν είναι το κορμί μου, χιλιάδες μίλια μακριά, στην θύμηση μου ολοζώντανο μένει το όραμα σου, Λαγκάδα Μάνα μου …..Μάνα γλυκιά! 

 

Τυφλέ Χίε, Θείε αοιδέ, δώσε μου τη δύναμη, το τάλαντο και το κουράγιο, να τραγουδήσω τον Άγιο τόπο μου, τον ταπεινό. Ενέχυρο τον λόγο μου σου κάνω, πως δεν θα παραπονεθώ στον Πλάστη και Δημιουργό, πως τάχατες περίσσια μας αδίκησε σαν όρισε να ζούμε, σε μέρος άγονο και φτωχικό. 

Γιατί ματιά μου το ξέρεις, μεγάλο ψέμα θάναι, εσύ που ερεύνησες του κόσμου σχεδόν όλου, τα μήκη και τα πλάτη, μόνο εδώ ένοιωσες να κυλά κρυφά το δάκρυ. 

Αφήνω το κορμί να ταξιδεύει, στης σκοπιμότητας τις χαραγμένες πορείες, και παραδίνω την σκέψη στο όραμα σου. 

Ώρα καλή σου Άγια μου Μάνα! Τα χείλη τρεμοπαίζουν, τα μάτια βουρκώνουν, το τώρα και εδώ φεύγει και χάνεται. Κοντοστέκω, σ΄ αγναντεύω ….σκληρή μα αγαπημένη η μορφή σου με τα αδρά χαρακτηριστικά ….παντού πέτρες και βράχοι, ορθοί, περήφανοι, διαλαλούν στην όραση την ύπαρξη τους. 

 

Αδέλφια μου γεια σας! Περιπλανώμενος ανάμεσα σας, σε στιγμές θείας έπαρσης, το μυστικό της γένεσης σας έμαθα….! Ήλθε η ώρα, σε όλους να το πω….πολύ σιγά, ψιθυριστά….όποιος τον λόγο μου προσεκτικά ακούσει, ίσως με καταλάβει! Η φωνή σιγανή, οι δυνάμεις μου για να πείθω λίγες, γι΄ αυτό και σε παρακαλώ άκουγε με περίσσια προσοχή! Όχι, δεν είναι της φύσης ή του θεού δημιουργήματα για να συνθέσουν το λιτό, ξερό και άγριο τοπίο, το στολισμένο με λίγα ξερά φρύγανα, το προικισμένο με το διαυγές, λαμπρό Θεϊκό Ιωνικό Φως, που αντανακλά της φύσης την αγνότητα και καθορίζει την ορθότητα των λογισμών. 

Οι βράχοι μου το' παν! Είναι απολιθωμένοι καημοί και αναστεναγμοί γενιών, που πέρασαν και πόνεσαν…..το ξέρεις πως είναι της γενιάς σου, το πετρωμένο δάκρυ! 

Λαγκάδα, Ιούλιος 2008

Νοιώθεις στο βούισμα του αγέρα που ακούς, της ράτσας σου το κλάμα , για ταξίδια που άρχισαν ….χωρίς τελειωμό….για όνειρα που έσβησαν πέλαγα ….για κορμιά που χάθηκαν στη θάλασσα ….για καρδιές που έδωσαν ρυθμό στα κύματα! 

Άκου τι θα σου πω, κι΄ αν έχω άδικο παράτα με. Τα λίγα ξερά φρύγανα το τόπου μου, άγκαθοι και αστιφίδες ….απλησίαστα και αυτά….. σαν την καρδιά μας. 

 

Σε βλέπω πως δεν απορείς παρά στοχάζεσαι! Σε αρωτώ, τι άλλο ήταν επιτρεπτό εδώ για να φυτρώσει; χωρίς να βεβηλώσει την Άγια Μάνα Γη; χωρίς ο δροσερός βλαστός, που αναίτια και με αναίδεια θα φύτρωνε για να στολίσει, και να εκμαυλίσει τον τόπο της γύμνιας, προσβάλλοντας και αθετώντας τους νόμους, τις σκέψεις και την θέληση του πλάστη μας; Θυμάμαι χρόνους πολλούς πριν από σήμερα, ρώτησα για να μάθω, τον λόγο που οι αστοιφίδες γέμιζαν χορταρένια μαλλιά στο αίμα βουτηγμένα. Μ΄ απάντησαν πως ήτανε της Παναγιάς ο μαλλιοτραβηγμός που σταύρωσαν τον γιο της….! Μικρός ήμουνα τότες….. ίσως το πίστεψα…. αν και αναρωτήθηκα, τι να ΄θελε τάχατες εδώ η Παναγιά ; 

Τώρα γνωρίζω ….. ! Μάθε το και συ ….! 

Τα μαλλιά είναι των γυναικών της ράτσας μου ! 

Στοίχειωσαν σαν τα ξερίζωναν για κάποιου αγαπημένου τον χαμό…. Αιώνες πολλούς πριν….έως και σήμερα! Πες μου, δεν είναι στ΄ αληθινά το μόνο τραγικό στόλισμα που ταίριαζε στ΄αγκάθια; 

Λαγκάδα, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2008

Τάκουσες …. ; Πίστεψε με…. ! Ναι το εμπιστεύτηκαν εμένα, του ασήμαντου αδελφού τους….του ταπεινού γιου, της ίδιας φτωχής Μάνας Γης, της γεμάτης στέρηση κι΄ αγάπη. Της Άγριας, τραχιάς και περήφανης σαν την καρδιά μας, της ποτισμένης με αλμύρα και δάκρυ ….της τραγουδισμένης μ΄ αναστεναγμούς και μοιρολόγια, χρόνους αμέτρητους στο διάβα των αιώνων ….! 

Τώρα πιστεύω και εσύ το ξέρεις! Κάθε βράχος είναι καημός….κάθε πέτρα αναστεναγμός, μαρμαρωμένο δάκρυ γενιών που πέρασαν, γενιών που ζουν…..για να θυμίζουν στους της αύριο ερχόμενους, το δράμα και το κλάμα της ψυχής μας! 

 

Τελειώνω…. , και άκουσε προσεκτικά τι θα σου πω . 

Θυμάμαι μια μέρα αυτού του αιώνα, περιπλανώμενος ανάμεσα σε βράχους και φρύγανα, σήκωσα με απορία και λαχτάρα το βλέμμα μου στους ουρανούς και ρώτησα <<είναι ο τόπος μου αγιασμένος;>> Με μιας αντιβουίσαν τα γκρεμνά και τα ρουμάνια από κρότους κεραυνών, κλονίσθει και έτρεμε η γης, λες και έγινε σεισμός, κτυπούσαν κύμβαλα, σήμαντρα και καμπάνες…., σάλπιγκες ηχούσαν, αμέσως μετά, με τρόμο και αγαλλίαση, άκουσα όλα μαζί τα ζωντανά, τα πετεινά και τ’ άψυχα να ψάλουν ‘’ Άγιος - Άγιος – Άγιος, αυτός ο τόπος εις τους αιώνες των αιώνων‘’. Φύσαγε απαλά το αγέρι ….μύρο ευωδίαζε….μέρα ήταν κ΄ έλαμψε ο ουρανός! Σε ρωτώ καρδιά μου , πώς άντεξες….; 

Τέλειωσα …..! 

 

Σήμερα ….. , και πάλι γυρνώ στις θάλασσες του κόσμου, στους αλμυρούς δρόμους του πεπρωμένου μου , περιπλανώμενος …., μονάχος. 

Μα όταν στην συνείδηση μου γκρεμίστηκαν για πάντα ΠΙΣΤΕΥΩ, ΙΔΑΝΙΚΑ, και ΌΝΕΙΡΑ, το μόνο που μένει ορθό, είναι ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ …. Τον κρύβω στα κατάβαθα της ψυχής μου σαν σύμβολο άγιο, το μόνο αδιάφθορο ! 

 

28 - 11 - 1981 

Ειρηνικός Ωκεανός 

Μιχάλης Γ. Καριάμης