Ο καινούριος χρόνος άρχισε να μετρά μέρες , σε λίγο θα έλθει η 17η του Γενάρη μια μέρα σημαδιακή για τους Αμανίτες που είχαν την θεία τύχη να γεννηθούν ή να έλκουν την καταγωγή τους από το ωραιότερο δημιούργημα του ανθρώπου , που είναι φτιαγμένο , από πέτρα , πολύ μεράκι και ιδρώτα , την Αγιασμένη Ποταμιά . 
Ημέρα μνήμης Αντωνίου Οσίου του Μεγάλου . Ημέρα εορτής του ερημίτη , προστάτη , μοναδικού της κάτοικου και συνάμα στερνού της βιγλάτορα .
Το ταπεινό ιερό του , μεγαλειώδες μέσα στην απλότητα του χώρου .
Με απλωμένη , την ζεστή πατρική του αγκαλιά , θα περιμένει για μια χρονιά ακόμα , σ ΄αυτήν εδώ την ευλογημένη από τον θεό γωνιά της γης , τα ξενιτεμένα του παιδιά τις κόρες και τ’ αγγόνια του , να φτάσουν από τα πέρατα του κόσμου , για να βρεθούν και να γιορτάσουν μαζί του. Για να νοιώσουν το χάδι του, την καυτή του πνοή και την ανάσα του ! Άλλοι για να κλάψουν , θωρώντας την ερημιά του χωριού τους , με τα λατρευτά του χαλάσματα , φέρνοντας στο νου τους θύμησες παλιές , από τα τότες περασμένα , όταν υπήρχε ζωή .
Και ενώ εδώ στην απάνθρωπη πολιτεία , των ξεριζωμένων ψυχών , ψάχνουν παρέα να εκδράμουν στο χωριό σαν χειμερινοί προσκυνητές και να σωθούν για λίγες μέρες , εγώ ξεφυλλίζοντας το βιβλίο "ΣΤΟ ΜΥΡΟΒΟΛΟ ΝΗΣΙ" εκδόσεως 1950 γραμμένο από τον τότε Μητροπολίτη Χίου ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ , στην σελίδα 24 και υπό τον τίτλο << ου φοβηθήσομαι κακά , ότι συ μετ΄ εμού ει….. >> διάβασα ένα άρθρο επίκαιρο για τον προστάτη Αφέντη , Κύριο και Άγιο της Ποταμιάς .Σας παραθέτω τμήμα αυτού , ως εγγράφει με την επικρατούσα ορθογραφία της εποχής , με μόνη διαφορά το μονοτονικό σύστημα στίξεως .
‘’ Ήμουν την ημέρα του Αγίου Αντωνίου σ΄ ένα απόκρημνο χωριό της βορείου Χίου , την Ποταμιά . Εόρταζε . Μούπαν ότι ποτέ δεν έγινε το πανηγύρι με καλοκαιρία . Ή θάβρεχε ή θα χιόνιζε . Κι΄ οι γεροντότεροι δεν ενθυμούνται καλωσύνην εκείνη την ημέρα . Γυρίζοντας από το πανηγύρι πάνω σ΄ ένα μουλάρι αντίκριζα το φαρμακερό βοριά να με περνάη ως τα κόκκαλα . Οι Έλληνες Χριστιανοί κάτοικοι του χωριού , υπέροχοι άνθρωποι , γεμάτοι καλωσύνη και αγαθότητα μα και καύχημα γιατί ο Δεσπότης επήγε τέτοια εποχή στο χωριό τους , με είχαν τυλίξει όσο μπορούσαν πειό πολύ για να μην κρυώσω . Θεέ μου τι καλωσύνη ! τι ψυχική ωμορφιά των ανθρώπων αυτών ! Άκουγα τα λόγια τους , απλά , ανεπιτήδευτα και μου ΄ ρχόταν να κλάψω από συγκίνησι . Υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι στον κάσμο ; Ο Γηώργης , ένας νέος επίτροπος της Εκκλησίας , με συνώδευσε από το χωριό στη Βολισσό , που μας περίμενε το αυτοκίνητο .
Πολλές φορές ο βορηάς έπεφτε πάνω μου τόσο ορμητικός , που παρ΄ ολίγο να με αναποδογυρίση . Και το μουλάρι ετρίκλιζε στο ξέσπασμα του , Ο Γηώργης προσπαθούσε με λόγια να με παρηγορήση . Ήθελε να με πείση ότι ο Άγιος Αντώνιος έκαμε το θαύμα να μη βρέξη , ούτε να χιονίση , ότι μας βοηθεί να πάμε καλά .
<< Αλήθεια , Γέροντα , μου έλεγε , ο Άγιος Αντώνιος είναι θαυματουργός . Μια χρονιά - μας διηγούνται οι πατεράδες μας – ένας από τη χώρα είχε τάξει ένα σταμνί λάδι στον Άγ. Αντώνη . Την παραμονή της εορτής ξεκίνησε από την Χώρα για την Ποταμιά . Όταν ήταν απάνω στις Πηγάδες , στην κορυφή του Αίπους , άρχισε να
Χιονίζει . Μεγάλο κακό . Σε λίγη ώρα δεν ήξερε που βρισκόταν . Όλα χάθηκαν από μπροστά του . Όλα σκεπάστηκαν από το χιόνι , Στενοχωρέθηκε ο άνθρωπος . Έβλεπε Πολύ στενόχωρα τα πράγματα . Άρχισε να χάνη το θάρρος . Είχε περάσει το μεσημέρι . Το χιόνι όσο πήγαινε και δυνάμωνε . Απέκαμε πειά . Στηρίχθηκε σ΄ένα πεύκο κι΄ έκαμε το Σταυρό του . << ΄Αγιε μου Αντώνη , είπε , το τάμμα μου ξεκίνησα να σου φέρω και να πεθάνω στο βουνό ; Λυπήσου τα παιδάκια μου >>
Και τον πήραν τα κλάμματα . Ξαφνικά ακούει πίσω του πατήματα μέσα στο χιόνι .
Ένας καλόγερος μεσόκοπος πηγαίνει κατά πάνω του γεμάτος χιόνια . Επήρε θάρρος
<<Γειά χαρά , παιδί μου – του είπε – που βρέθηκες εδώ με τέτοιον καιρό ; >> Ο χριστιανός δείχνοντας του το σταμνί είπε : << Ένα τάμμα πάω να φέρω στον Άγιο Αντώνιο στην Ποταμιά . Μα κινδυνεύω να χαθώ >> . << Έλα μαζύ μου – του είπε ο καλόγερος . Εγώ ξέρω καλά τα μέρη αυτά και θα πάμε καλά . Κι΄ εγώ για την Ποταμιά πηγαίνω >> . Τον ακολούθησε . Μπρος ο καλόγερος , πίσω ο Χριστιανός , έφθασαν στην Ποταμιά χωρίς να κουρασθή καθόλου . Του έδειξε από ψηλά την εκκλησία και του είπε : << Αυτή είναι η εκκλησία . ώρα καλή >> . Όταν ο ξένος έφθασε στο χωριό διηγήθηκε το περιστατικό κι΄όλος ο κόσμος εσταυροκοπιώνταν Είχαν να το κάμουν . Όσες φορές το διηγούνταν οι πατεράδες μας έκλαιγαν .
Εδάκρυσε και ο Γιώργης ! Tι ώμορφη καρδιά ! Εθυμήθηκα και εγώ την υπέροχη εικόνα του Ιδρύματος . και την διηγήθηκα . Ο Γηώργης με ολοφάνερη συγκίνησι την παρακολουθούσε . Όταν τέλειωσα κινώντας χαρακτηριστικά τα κεφάλι μου είπε : << Γέροντα μου , να μη μας αφήση ο Θεός να φύγουμε από κοντά Του , τι θα γίνουμε χωρίς Αυτόν ; >> Έκανε τρείς φορές το Σταυρό του , υψώνοντας τα μάτια του προς τον ουρανό .έκαμα κι΄εγώ το Σταυρό μου με ανατρίχιασμα επαναλαμβάνοντας τα ίδια λόγια του αγαθού χωριάτη << Θεέ μου ! Μην αφήσης το λαό Σου να φύγη από κοντά Σου . Χωρίς Εσένα , Κύριε τι θα γίνουμε >> ;
Γνώρισα την ύπαρξη αυτού του κειμένου στο σεβαστό μου Δημήτριο Μαρκ .Πουλή ο οποίος επιβεβαίωσε την επίσκεψη του Δεσπότη στην Ποταμιά μια και ο ίδιος μαζί με τον Γιώργη Aνδρ Ελευθερίου , ο οποίος ήταν τότε επίτροπος , και για τον οποίο υπάρχει αναφορά στο όνομα του , ήταν αυτοί που φρόντισαν για την μεταφορά .
Σαν επίλογο στην συζήτηση μας ο Κυρ Δημήτρης είπε με αναστεναγμό . << Αχ Μιχάλη μου , να ζούσα αυτές τις μέρες στην Ποταμιά να έβλεπα τον ποταμό του χωριού πού λένε πως φέτος μετά τόσα χρόνια έχει νερό ! >> Με μιας μου ήρθε στο νου το συνεχές παράπονο του γέροντα Δημήτρη Καριάμη , και τόσων άλλων που είναι αναγκασμένοι να ζουν μακριά από την μητρική γη ! Ή για την μανία φυγής ,που διακατέχει τον αδελφό του Παναγιώτη , τις ελάχιστες ημέρες του ερχομού του στην Αθήνα μετά την έντονη πίεση των παιδιών του . Κάνω και εγώ τον σταυρό μου και ρωτώ τον ύψιστο παραφράζοντας τα λόγια του Γιώργη << Θεέ μου ! Γιατί άφησες τον λαό σου , να φύγει από την γη του ; Χωρίς αυτήν Κύριε τι θα γίνουν ; >>
Φέρνοντας στον λογισμό τον ξεριζωμό της ράτσας μου από τούτον εδώ τον τόπο, μονολογώ με πικρό παράπονο << Μακάρι να μην φεύγανε απ΄ εδώ ….. Μακάρι ! Κάνε θαύμα Άγιε μου Ερημίτη, να ξαναγύριζαν στην μυροβόλο γη , στον Αγιασμένο τόπο πάλι ! >>
Γίνονται σήμερα θαύματα ……. ;
ΜΑΚΑΡΙ ….. ! ! !
Μιχάλης Γ. Καριάμης
{ ΣΑΝΤΟΥΡΗΣ }
ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ Ε . Ν
Κορυδαλλός / Γενάρης , 2003
Υ/Γ Η ορθογραφία του κειμένου παραμένει ως έχι εις το βιβλίο.
Αμανίτες = Οι κάτοικοι των χωριών γύρω από το βουνό της Βόρειας Χίου «Αμανή»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου