Δύο διαφορετικές ειδήσεις κυριάρχησαν τελευταία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Η πρώτη αφορούσε στην προσπάθεια των νησιωτών του Αιγαίου να βοηθήσουν τους ανθρώπους που ζητούσαν καταφύγιο και σωτηρία στο μέρος τους. Η δεύτερη, εκ διαμέτρου αντίθετη με την πρώτη προκάλεσε τον αποτροπιασμό, ήταν η απόφαση του Κοινοβουλίου της Δανίας, να κατάσχονται τα προσωπικά αντικείμενα των μεταναστών σαν αντίτιμο για την περίθαλψή τους στη χώρα του βοριά.
Για την πρώτη περίπτωση μαζεύτηκαν υπογραφές ώστε να δοθεί το φετινό Νόμπελ Ειρήνης στους κατοίκους των νησιών για τη βοήθεια στους ανθρώπους που γλυτώνοντας από το λεπίδι και την ατίμωση στην πατρίδα τους ξεκίνησαν για να βρουν κάποιο φιλόξενο μέρος. Στοιβαγμένοι σε φουσκωτά και παλιόβαρκες από την απέναντι στεριά, πολλοί από αυτούς –και το χειρότερο παιδιά – είδαν το όνειρό τους να τελειώνει στο βυθό του Αιγαίου. Όσοι γλύτωσαν, κρίνοντας και από δική μου εμπειρία, ένοιωσαν τη ζεστή φιλοξενία των ανθρώπων. Είναι άξιες επαίνου οι οικογένειες που ζούν κοντά στην παραλία, όταν άφησαν και τα παιδιά τους ακόμα και νηστικά για να προσφέρουν ότι είχαν. Εντυπωσιακή στη συνέχεια η εθελοπροσφορά στον επόμενο σταθμό τους. Σημείωσα την απάντηση μιας συνταξιούχου εκπαιδευτικού από την Καλλιμασια όταν την είδα κουρασμένη : «Μετά από τον Δημοτικό κήπο με τους πρόσφυγες είχα ακόμη να φροντίσω πέντε ορφανά στο «Διονυσίειον».
Αυτή η συμπεριφορά δείχνει πόσο διαφέρομε από τους βόρειους, όταν εκτός από τη Δανία κλείνουν τα σύνορά τους ή δικαιολογούν την συμπεριφορά τους με γεγονότα Κολωνίας. Γεγονότα που τα δεχόμαστε με πολύ σκεπτικισμό αν δεν ήταν καθαρή προβοκάτσια. Από αυτή την αντίδραση των βορειοευρωπαίων αποδυναμώνεται το «Ανήκομεν εις την Δύσιν », πολύ διαφορετικό από αυτό που υποστήριξε ο Κώστας Περρίκος στις υποθήκες για τα παιδιά του ώρες πριν την εκτέλεσή του, οραματιζόμενος μια Ευρώπη των ίσων ευκαιριών για δουλειά και προοπτικές ανάπτυξης για τα κράτη που την απαρτίζουν.
Αυτή είναι η διαφορά μας με τους φλεγματικούς συνεταίρους μας, Μπορεί να αντιπαραθέσει κανείς την περίπτωση Viril, όμως συμπεριφορές γεμάτες ανθρωπιά χαρακτηρίζουν την δική μας κοινωνία διαχρονικά, και για τούτο θα πρέπει να υπάρχει η ηθική βράβευση για να διαιωνίζεται, σύμφωνα με το ακόλουθο:*
«Ήταν 27 του Οκτώβρη του 2001. Το απόγευμα του Σαββάτου, λίγο πριν τις 5. ο Άγις κοίταξε το τόσο γνώριμο σκηνικό, που απλώνονταν μπροστά από το εξοχικό του στην παραλία του Καμαριού, μέχρι την απέναντι ακτή της Ιωνίας. Ένα-δυο σκάφη ταξιδεύουν μονάχα, γιατί σήμερα ο καιρός δεν προσφέρονταν για ψάρεμα. Εντόπισε ακόμη και ένα ασυνήθιστο πλεούμενο, κάπου 300-400 μέτρα μακριά. Πολύ μικρό, θάχε αλήθεια πολύ θράσος να αψηφά τον αγέρα που φυσούσε
Πήρε παραξενεμένος τα κιάλια, κοίταξε για λίγο και μετά άρχισε να τρέχει για το λιμανάκι του Αγ. Γιάννη.
- Θαρρώ ότι κάποιοι κινδυνεύουν είπε στο Δήμο που μόλις είχε φθάσει. Πήδησαν στη βάρκα του Άγι και με δυσκολία την κατεύθυναν προς το πλεούμενο. Φωνές έφτασαν στ’ αυτιά τους, χέρια που κουνιόνταν στον αγέρα. Πρώτα έφτασαν στον άνθρωπο, που ένα σωσίβιο τον κρατούσε στην επιφάνεια. Ο Δήμος άπλωσε το χέρι του. Όμως ο άνθρωπος δεν είχε δύναμη για να σηκώσει το δικό του. Χρειάστηκαν αρκετοί ελιγμοί με τη λαφριά βάρκα να σκαμπανεβάζει μέχρι να καταφέρουν για να τον τραβήξουν μέσα. Ήταν μάλλον κοντός, ανάμεσα στα 20 με 30. Μελανιασμένος, έτρεμε. Ο Δήμος τον σκέπασε με το μπουφάν του.
Αρκετά πιο μακριά, το πλεούμενο δεν ήταν τίποτε άλλο από μια παιδική φουσκωτή βάρκα. Τρεις επιβάτες με ισάριθμα κουπιά προσπαθούσαν. Ο αγέρας με τον κυματισμό τους ξέπεφταν κατά τη Σάμο. Μάταια έκαμναν κουπί αναπληρώνοντας με μια τρόμπα τον αέρα της σχεδίας.
Τους πέταξαν ένα σκοινί και τους ρυμούλκησαν στο λιμανάκι. Ο Φραγκούλης σκέπασε τον πρώτο με μια κουβέρτα που είχε στ’ αυτοκίνητό του. Οι άλλοι τρεις, που έτρεμα κι αυτοί, οδηγήθηκαν στην παράγκα του καταφύγιου των «ψαράδων και φίλων του αγ. Γιάννη», όπως ονομάζουν την παρέα τους. Εκεί ο περαστικός θα βρει πάντα στο ψυγείο, μαζί με νερό, καφέ και είδη πρώτων βοηθειών. Ακόμη το κυριότερο, ένα VHF.
Μια κουρτίνα σκίστηκα στα τρία από τον Μπάμπη για να τους σκεπάσει και η Δέσποινα άναψε το πετρογκάζ για βραστικό. Από το νερό που φύλαγαν στα πλαστικά μπουκάλια τους, ξεδίψασαν. Την κρισιμότητα της κατάστασης διασκέδασε για μια στιγμή η άρνηση του ενός να δεχθεί το νερό που του προσφέρθηκε. Έκαμε μια πρόσθετη κίνηση διαμαρτυρίας, σαν καλός μουσουλμάνος. Το μπουκάλι είχε αντί για νερό, ντόπια σούμα.
Τους ναυαγούς όμως τους θέριζε η πείνα, όπως με νοήματα έδωσαν να καταλάβουν. Με το αυτοκίνητο του Φραγκούλη έφερε η Δέσποινα από την Καλλιμασιά ρεβύθια που είχε μαγειρεμένα, παντελόνια και άλλα ρούχα των παιδιών της. Όταν οι Αφγανοί – αυτό μπόρεσαν να καταλάβουν – συνέφεραν μέσα στη θαλπωρή που τους αγκάλιασε, φίλησαν ο ένας μετά τον άλλο ένα πλαστικοποιημένο κείμενο από το Κοράνι, που ένας έβγαλε από τον κόρφο του. Λίγο αργότερα αυτοκίνητο του Λιμεναρχείου, που εν τω μεταξύ είχε ειδοποιηθεί, ήλθε και τους παρέλαβε.
Αργά το βράδυ τα κανάλια αναμετάδιδαν τις επιτυχίες των επιδρομών στο μακρινό Αφγανιστάν, όπως και τις ανακοινώσεις για τους αθώους που σκοτώθηκαν από τις μπόμπες τους. Κανείς όμως δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της τραγωδίας από την άνεση του καναπέ, με τον τρόπο που αυτἠ προσφέρεται. Αντίθετα είναι πολύ διαφορετικά αν ο ίδιος τη ζεις.
Αυτό συνέβη με τους πρωταγωνιστές του Αγιού Γιάννη. Όπως δήλωσαν, ο καθένας ξεχωριστά, ήταν τέτοιο το σοκ από την ανθρώπινη δυστυχία που αντίκρισαν, ώστε όλη τη νύχτα δεν μπόρεσαν να κλείσουν μάτι. Δεν ένοιωσαν το ίδιο όπως αυτούς που άδειασαν τις μπόμπες τους και γύρισαν στη ρουτίνα της βάσης τους.
Το παραπάνω συμβάν με προτρέπει σε μια πρόταση: Σαν ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης αυτών των ανθρώπων που απέδειξαν έμπρακτα την πίστη τους στις ανθρώπινες αξίες, η Πολιτεία οφείλει να τους απονείμει δημόσια εύφημη μνεία. Εμείς τουλάχιστο για την ιστορία αποκαλύπτομε τους ήρωές μας
Άγις: Αγησίλαος Τσιλίμης, διευθυντής ΔΕΗ Χίου
Δήμος: Δημόκριτος Μπόλιας συνταξιούχος από την Καλλιμασιά
Δέσποινα: Σύζυγος του Δημ. Μπόλια
Φραγκούλης: Φραγκούλης Κυλαδίτης, δάσκαλος από το Βροντάδο
Μπάμπης: Χαράλαμπος Θλιβίτης, ναυτικός από Καλλιμασιά
Για την αυθεντικότητα
Δημ. Μελαχροινούδης
Κοινοποίηση: Κεντρικό Λιμεναρχείο Χίου.
(*) Εφ. Δημοκρατική 6 Νοεμβρίου 2001, Αριθ. Φύλ. 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου