Κυριακή της Σαμαρείτιδος - Γραπτό Κήρυγμα

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 33

Κυριακή 13 Μαΐου 2012 – ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ 

(Ἰωάνν. δ΄ 5 - 42) 

* 

«Ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι» 

Τόν Κύριόν μας Τόν παρομοιάζει τό ἱ. Εὐαγγέλιον μέ τόν Καλόν Ποιμένα. Τό εἶπε ἄλλωστε ὁ Ἴδιος γιά τόν ἑαυτό Του. Εἶναι ὁ Καλός Ποιμήν, πού πάντοτε τρέχει σέ βουνά καί σέ φαράγγια, μέ κρύο, μέ χιόνι, μέ ζέστη νά βρῇ τό χαμένο πρόβατο, νά τό ξαναφέρῃ πάλι στό μαντρί, τήν Ἐκκλησία Του.

Ἐκεῖ θά τό περιποιηθῇ και θά τό ἀναζωογονήσῃ. Ὁ Χριστός θέλει τήν σωτηρίαν ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ψάχνει νά βρῆ καί νά σώσῃ τήν μιά ψυχή, τήν ψυχή τήν βασανισμένη ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν Σατανᾶ. Καί ψάχνει νά τήν βρῇ γιά νά τῆς χαρίσῃ κάτι, πού κανείς ἄλλος δέν μπορεῖ νά τῆς τό προσφέρῃ. Θέλει ὁ Χριστός νά προσφέρῃ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου τήν Σωτηρία, δηλ. τήν ἀληθινήν Εὐτυχία καί στήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή καί στήν αἰωνιότητα.

Αὐτό διακηρύσσει καί σήμερα τό Ἱερόν Κείμενον τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι μεσημέρι, δώδεκα περίπου ἡ ὥρα. Ὁ Κύριος βαδίζει, καί, μετά ἀπό κοπιαστική πορεία, φθάνει σ’ ἕνα πηγάδι. Τό πηγάδι τοῦ Πατριάρχη Ἰακώβ. Εἶναι κατακουρασμένος ἀπό τήν μεσημεριάτικη πορεία. Ἐκάθισε, λοιπόν, δίπλα στό πηγάδι κι’ ἐζήτησε νά πιῇ νερό ἀπό μιά γυναῖκα πού ἐκείνη τήν στιγμή ἦλθε νά γεμίσῃ τό σταμνί της. Οἱ Μαθητές εἶχαν κατέβη στήν πόλη, γιά νά ἀγοράσουν κάτι γιά φαγητό.

Ὁ τόπος πού συμβαίνουν αὐτά εἶναι ἡ Σαμάρεια, καί ἡ γυναῖκα αὐτή ἦταν Σαμαρείτις. Ἡ ἔχθρα πού ὑπῆρχε μεταξύ Σαμαρειτῶν καί Ἰουδαίων εἶναι γνωστή, ὥστε δέν χρειάζεται νά προσθέσωμε τίποτε. Ὁ Κύριος πιάνει συζήτηση μέ τήν γυναίκα αὐτή κάι ζητεῖ νερό. Ὁ ὅλος αὐτός διάλογος ἀποβλέπει σ’ ἕνα σκοπό. Ὁ Κύριος καί ἐδῶ στό πηγάδι ψάχνει νά βρῇ τήν μιά ψυχή. Μέ τά θεϊκά μάτια Του βλέπει, ὅτι ἡ ψυχή αὐτή εἶναι ἡ Σαμαρείτις καί προσπαθεῖ νά φθάση σιγά - σιγά στό σκοπό Του, πού δέν εἶναι ἄλλος παρά ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς τῆς γυναίκας. Σ’αὐτόν τόν διάλογο φαίνεται καθαρά αὐτή ἡ σωτηριώδης πορεία τοῦ Κυρίου. Παράλληλα διαφαίνεται καί ἡ σταδιακή προσέγγιση τῆς ἁμαρτωλῆς Σαμαρείτιδας: «Κύριε, θεωρῶ ὄτι προφήτης εἶ σύ». Καί λίγο μετά: «Κύριε, οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται, ὁ λεγόμενος Χριστός  ὅταν ἔλθῃ Ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα». Καί στή συνέχεια πραγματοποιεῖται ἡ μεγάλη ἀποκάλυψη. «Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς ۠  Ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι». Ἀφῆκεν οὖν τήν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνή καί ἀπῆλθεν εἰς τήν πόλιν καί λέγει τοῖς ἀνθρώποις. Δεῦτε, ἴδετε ἄνθρωπον, ὅς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα, μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός;».

Τό ἔργον τῆς σωτηρίας τῆς γυναίκας, τῆς Σαμαρείτιδος, ἔχει γίνει. Ἡ Ἐκκλησία τήν τιμᾶ ὡς Ἁγίαν. Προσέλαβε τό φωτεινόν ὄνομα «Φωτεινή». Γιά τό μεταγενέστερον ἔργον της τήν ὠνόμασε καί Ἰσαπόστολο. Καί γιά τό ὑπέρ Χριστοῦ Μαρτύριόν της τήν ἀποκαλεῖ Μεγαλομάρτυρα.

Ἀδελφοί μου, ὁ Κύριος ἦλθε γιά τήν σωτηρία μας. Καί σήμερα βαδίζει ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους τῶν πόλεων καί τῶν χωρίων. Δέν ὑπολογίζει καί τώρα οὔτε τόν κόπο, οὔτε τήν πεῖνα, οὔτε τήν δῖψα. Ψάχνει νά βρῇ στούς δρόμους τῆς πολυβασανισμένης, ἀδιάφορης ἤ καί ἄπιστης κοινωνίας μας τήν μιά ψυχή γιά νά τήν σώσῃ. Αὐτή ἡ ψυχή μπορεῖ νά εἶσθε σεῖς, μπορεῖ νά εἶμαι ἐγώ, ἤ μᾶλλον πιό σωστά: καί ἐσεῖς κι ἐγώ. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη τῆς σωτηρίας. Ἔχουμε σκεφθῆ τί ἀγῶνα κάνει ὁ Χριστός γιά τήν σωτηρία μας; πῶς περιμένει; μέ τί λαχτάρα! «Τρέχει ἀπό πίσω μας» στούς δρόμους τῆς ἁμαρτίας πού τρέχουμε, καί μᾶς φωνάζει: Ὤ! ἄνθρωποι, ποῦ πᾶτε; Ἐλᾶτε νά σᾶς σώσω. Ἐλᾶτε νά σᾶς χαρίσω τόν Παράδεισο». Ὤ! ἀλλοίμονον σέ κείνους τούς ἀνθρώπους, πού δέν θά δεχθοῦν νά ἀκούσουν τήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ. Γιατί, τότε θά καταδικασθοῦμε ἀπό τόν Θεό. Τό λέει πολύ χαρακτηριστικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: Ἐάν «πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» (Ἐβρ. β΄2). Ἐάν κάθε παράβασις καί παρακοή ἔλαβε δικαίαν ἀνταπόδοσιν καί τιμωρίαν, πῶς ἡμεῖς θά διαφύγουμε τήν τιμωρία, ὅταν ἀμελήσουμε μιά ὄχι μόνο τόσο μεγάλη καί σπουδαία, ἀλλά καί μοναδική Σωτηρία;

Δέν πρέπει νά κάνωμε τό λάθος καί νά ἀμελήσουμε τήν Σωτηρίαν μας.

Γένοιτο !

Γραπτό Κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Χίου.