10 Μαρτίου 2013 - Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 9

Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω

10 Μαρτίου 2013

(Α΄ Κορ. η΄ 8 – θ΄ 2)

«Δι’ ὅν Χριστός ἀπέθανεν»

Ὁ ἄνθρωπος στήν ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔχει χάσει τήν πραγματική ἀξία του. Ἔχει γίνει ἕνα «ἀντικείμενο ἄνευ ἀξίας». Ὑπολογίζεται μόνο γιά ὅ,τι ἔχει καί ὄχι γιά ὅ,τι εἶναι. Δέν λαμβάνεται δηλαδή ὑπ’ ὄψιν τόσο ἡ προσωπικότης τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὅσο τά σωματικά του προσόντα ἤ ὁ ὑλικός του πλοῦτος καί ἡ παραγωγική ἤ καταναλωτική του ἱκανότητα.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως στή σημερινή περικοπή τονίζει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἐλεύθερη προσωπικότητά του, τήν ἀξιοπρέπειά του καί τόν αἰώνιο προορισμό του εἶναι ὅ,τι πιό πολύτιμο ὑπάρχει στόν κόσμο αὐτό.

Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου συνίσταται στό ὅτι γι’ αὐτόν καί τή σωτηρία του «ὁ Χριστός ἀπέθανεν» καί ἔχυσε τό πολύτιμο αἷμά Του. Ὁ συλλογισμός αὐτός τοῦ μεγίστου Ἀποστόλου μᾶς βοηθάει στήν ἀνακάλυψι τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου.

Εἶστε πατέρας καί μητέρα; Σκεφθῆτε πώς ὁ πολυτιμότερος θησαυρός πού ἔχετε στό σπίτι σας δέν εἶναι οἱ ἠλεκτρικές συσκευές οὔτε τά ἔπιπλα ἤ τό πολυτελές αὐτοκίνητο, ἀλλά τά παιδιά σας. Διότι αὐτά εἶναι καί παιδιά τοῦ Θεοῦ καί κληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τήν ἴδια ἀξία, διότι γιά ὅλους καί τόν καθένα ξεχωριστά «ἀπέθανεν ὁ Χριστός». Ὅλοι ἔχουν προσωπικότητα, ἀξιοπρέπεια καί αἰώνιο προορισμό. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καί ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ. Γι’αὐτό καί πρέπει νά σεβώμαστε ἀπόλυτα τήν προσωπικότητά τους. Νά τούς τιμοῦμε σάν εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καί νά τούς ἀγαπᾶμε σάν ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἀναγνώριση ὅμως τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νά ἀποδεικνύεται ὄχι μόνο μέ λόγια, ἀλλά καί μέ ἔμπρακτες ἐκδηλώσεις ἀγάπης πού πρέπει νά φθάνουν μέχρι τή θυσία. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς δέν δίστασε νά θυσιασθεῖ καί νά χύσει τό τίμιο αἷμά Του χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Παῦλος σάν ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, εἶχε ἀσφαλῶς πολλά δικαιώματα. Τά θυσίαζε ὅμως ὅλα γιά νά κερδίσει καί ὁδηγήσει στή σωτηρία ὅσο τό δυνατόν περισσότερους ἀνθρώπους. Τό ἴδιο πρέπει νά κάνει καί κάθε χριστιανός.Νά θυσιάζει κάτι ἀπό τά δικαιώματά του χάριν τῶν ἄλλων. Καί ἐδῶ εἶναι ἡ μεγάλη ἀντινομία τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Ὅταν πρόκειται γιά τόν ἑαυτό του τά θέλει ὅλα δικά του. Ὅταν ὅμως πρόκειται γιά τούς ἄλλους, τότε τό ἐνδιαφέρον του μαραίνεται καί ἡ καρδιά του στενεύει. Γιά τούς ἄλλους δέν περισσεύει τίποτα ἤ σχεδόν τίποτα. Κι ὅμως γιά τόν συνάνθρωπό μας ἀξίζει κάθε κόπος καί κάθε θυσία.

Γι’ αὐτό χρειάζεται σ’ ὅλους μας μιά ἀγωγή ἀγάπης καί θυσίας γιά τούς ἄλλους. Ἀπό παιδιά πρέπει νά διδασκώμαστε ὄχι μόνο τή διεκδίκηση ἀλλά καί τή θυσία τῶν δικαιωμάτων μας, προκειμένου νά ἐξυπηρετήσωμε καί βοηθήσωμε τούς ἀδελφούς μας. Ἀπό μικρός πρέπει νά μαθαίνει ὁ καθένας μας, ὅτι δέν θά ζήσει μόνος του στό κόσμο, ἀλλά ἀνάμεσα καί μαζί μέ τούς ἄλλους συνανθρώπους του. Ἡ Ἐκκλησία, τό σχολεῖο, τό σπίτι, τό ἐργαστήρι, ἡ βιοτεχνία κ.λ.π. εἶναι οἱ χῶροι μέσα στούς ὁποίους πρέπει νά μαθαίνωμε τό μεγάλο μάθημα τῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης, τῆς χριστιανικῆς συναδέλφωσης, καί ἀγάπης. Ὁ ἐγωϊσμός καί ἀτομισμός τοῦ καθενός μας θά ὑπερνικηθεῖ, ὅταν, μικροί καί μεγάλοι, φοιτοῦμε στό σχολεῖο τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. ΑΜΗΝ!

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου