Το ότι τα βλέπω όλα μαύρα, σε ότι έχει σχέση με αυτό τον κακότυχο τόπο, δεν το έκρυψα ποτέ μου. Η απελπισία και η οργή μου είναι διάχυτη σε κάθε κείμενο και δημοσίευμα μου. Όσο μπορώ ελεύθερα να σκέπτομαι και να εκφράζομαι, δεν θα πάψω δημόσια να ζητώ ευθύνες από όσους μας έσυραν στη σημερινή συμφορά. Δεν είναι λίγοι, δυστυχώς και δεν τους εστιάζω σε ένα μόνο πολιτικό χώρο ή σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν θέλω να είμαι αρεστός σε κανέναν πολιτικό άνδρα ή πολιτικό σχηματισμό. Πάντα ήμουν - Είμαι και θα είμαι ενάντια στους κυβερνώντες, τους εξουσιαστές και τους οικονομικά ισχυρούς. Πόσο μάλλον σε όλο αυτό τον σημερινό κυβερνητικό συνασπισμό της ανάλγητης τρικομματικής κυβέρνησης. Εναγωνίως, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, έψαχνα να βρω ή να ακούσω κάτι τις από αυτούς οι οποίοι κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των παιδιών και τις δικές μας . Κάτι μικρό, έστω και ελάχιστο για να αναπτερωθεί η χαμένη ελπίδα. Δυστυχώς τίποτα.
Άξαφνα, κεραυνός εν αιθρία, ακούω με τα ίδια μου αυτιά, ένα ταπεινό φτωχόπαιδο των Καρδαμύλων, αρχιπλοίαρχο ναυτιλιακής εταιρείας, να καλεί από βήματος, τους συμπατριώτες του εφοπλιστές να ναυτολογούν Έλληνες στα καράβια τους. «Λίγα νέα παιδιά ζουν πλέον στο χωριό μας. Ας μη τα διώξουμε και αυτά». Και όχι μόνο αυτό. Ζήτησε από υπεύθυνους παράγοντες να τον ενημερώσουν για όσους αδυνατούν να βρουν εργασία, ώστε με παρεμβάσεις του σε ναυτιλιακά γραφεία να καταφέρουν να ναυτολογήσουν όσο ποιο πολλούς μπορούν . Η υλοποίηση της σκέψης του καπετάν Αλέκου Καραμούζου, ήταν το καλύτερο και ελπιδοφόρο νέο που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα. Την βρίσκω άξια συγχαρητηρίων, σχολίων και παραδειγματισμού. Ας τον ακούσουν οι δυνατοί του χρήματος. Ας κάνουν και αυτοί κάτι για την χειμαζόμενη πατρίδα και τους χωριανούς τους. Τη βοήθεια τους την έχουμε ανάγκη όλοι μας.
Στην εποχή της ανέχειας και του γενικού περιορισμού κάθε είδους εξόδων, ακόμα και αυτών σίτισης και ένδυσης, ένας άνθρωπος του πολιτισμού, ξεχωριστός, επιμένει να διαλαλεί και να ευαγγελίζεται το λόγο του Θεού, τις σκέψεις και τα πιστεύω του. Ομιλώ για τον κύριο Γεώργιο Φ. Παπαδόπουλο. Πίστευα ότι «Μοναχικός Καβαλάρης Πολιτισμού» στο Μυροβόλο νησί μας, ήταν ο αγαπητός φίλος Βαγγέλης Ρουφάκης , ο οποίος με την δωρεά διανομή του εξαίρετου περιοδικού «ΔΑΦΝΗ», κοινωνούσε Θεία Γνώση. Έπεσα έξω ! Ένα τεύχος με τίτλο : «Χιώτικα Πνευματικά Διανθίσματα» , έδωσε τέλος στην μοναδικότητα του εκ Δαφνώνος φίλου μου. Αντίδωρο αγάπης προς τον άνθρωπο του εκλεκτού συμπατριώτη μας και όχι μόνο. 26 Διαφορετικοί τίτλοι με το όνομα του κ. Παπαδόπουλου Κοσμούν τη Χιακή βιβλιογραφία. Όλα αυτά, ακόμα και η αποστολή τους, σε όλη την επικράτεια, βαρύνουν αποκλειστικά και μόνο τον ίδιο και κανέναν άλλο. Αλήθεια, σας ερωτώ δεν είναι άξιος τιμητικής αναφοράς συνοδευόμενη με ένα ταπεινό ευχαριστώ για την συνεισφορά του;
Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, έγινα δέκτης ενός λιτού αλλά μεστού ουσίας και περιεχομένου μηνύματος από τον Πρόεδρο του «Σύλλογο Φίλων Οινουσσών», κ. Γεώργιο Δανιήλ, το οποίο έκανε γνωστό ότι, αυτές τις τραγικές για τον λαό μας ημέρες, ο «Σ.Φ.Ο», προσφέρει δωρεάν φάρμακα σε ανασφάλιστα μέλη του. Κατοίκους του νησιού και άπορους συμπολίτες τους, οι οποίοι έχουν ανάγκη. «Κανένας ασθενής χωρίς φάρμακα» ήταν το κοινωνικό μήνυμα που απλόχερα σκορπούσε αυτός ο Λαμπρός Σύλλογος! Βούρκωσαν τα μάτια μου.
Ένα αχνό χαμόγελο ήλθε να γλυκάνει την οργή μου και να χαρίσει αισιόδοξα μηνύματα, μέσα στη γενική απογοήτευση των ημερών της θλίψης. Η όλη κατάσταση, πιθανά μας ανάγκασε να ξαναβρούμε χαμένες αξίες που μας χαρακτήριζαν σαν λαό. Βρήκαμε την χαμένη «Ανθρωπιά» μας. Το «Φιλότιμο» και τη «Συμπόνια». Πάψαμε να θαρρούμε πως πετάμε στα ουράνια. Γυρίσαμε και ξαναβρήκαμε τον αληθινό ταπεινό εαυτό μας. Ως φθίνουσα κοινωνία και σαν λαός εν παρακμή, έχουμε ανάγκη αφύπνισης. Επανεκκίνησης. Έχουμε ανάγκη παραδειγμάτων να ακτινοβολούν αισιοδοξία.
Τρία απτά δείγματα ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο σε διάστημα λίγων ημερών, λειτούργησαν σαν τονωτική ένεση, τουλάχιστον σε εμένα. Άνθρωποι, χωρίς καμία σχέση και επαφή μεταξύ τους, με τις ανθρωπιστικοκοινωνικές παρεμβάσεις τους, έδωσαν διδάγματα Ελληνικών Αξιών. Έδειξαν πως αντιδρά αυτός ο αδάμαστος λαός στις αντίξοες καταστάσεις. Βροντοφώναξαν στους ασήμαντους και «λίγους» πολιτικούς ηγήτορες της τρικκοματικής παράτας. Τους Διεθνείς τοκογλύφους του Δ’ Ράιχ και της παρέας τους, ότι αυτός ο λαός δεν θα νικηθεί. Κόντρα στα σχέδια, για μετατροπή της πατρίδας μας σε επίπεδο Βουλγαρίας- Ουκρανίας – Ρουμανίας ή δεν ξέρω άλλο τι, τους δίνουμε να καταλάβουν ότι τελικά δε θα καταφέρουν τίποτα. Για ένα και μόνο λόγο..... Εμείς είμαστε «Ανάδελφοι Έλληνες» και όχι «Σλάβοι» ή «Ούννοι». Ας το καταλάβουν οι άσπονδοι «εταίροι» μας, προτού είναι επικίνδυνα αργά για εμάς και για εκείνους.
Ώσπου να έρθει εκείνη η Άγια Μέρα της Λευτεριάς, προχωράμε μπροστά με το χαμόγελο στα χείλη .....Αδέρφια μου δεν λυγίζουμε ........ !!! Ψηλά το Κεφάλι
Μιχάλης Γ. Καριάμης
Συνταξ. Πλοίαρχος Ε.Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου