Ομιλία – Αγ. Νικόλαος (5-12-2012)
Η πρώτη αναφορά για τον Αγ. Νικόλα γίνεται το 1712, όχι ως εκκλησίας, αλλά ως τοπωνυμίου, σε αγοραπωλησία. Επομένως ο ναός πρέπει να συμπεριληφθεί στις 30 εκκλησιές της Καλλιμασιάς που αναφέρει ο Francesco Lupazzolo το 1639, όταν επισκέφθηκε τη Χίο.
Κρίνεται ότι κτίσθηκε από τον ιδιοκτήτη της περιοχής για την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών του αναγκών, όπως π.χ. η Υπαπαντή από τους Τσούκους.
Ο Γιώργης Ζερβούδης στο βιβλίο του με τίτλο "από τις χώρες και την πόλη, στη χώρα και τα χωριά’’, που εκδόθηκε πριν μερικά χρόνια, γράφει ότι: Το κτίσιμο των ιδιωτικών εκκλησιδίων ήταν συνδεδεμένο με το θάψιμο των νεκρών.
Πραγματικά, έχομε διαπιστώσει ότι έχουν γίνει ενταφιασμοί με επιθυμίες στις διαθήκες στον Αγ. Βασίλη του Ανδρεάδη, τον Αγ.Βλάση του Πελαντή, στον Αγ, Δημήτρη, στη χωριοκκλησιά, στον Αγ.Σίδερο του κρουσουλούδη και Μπογή, στον Ταξιάρχη του Μελαχρινού, στην Αγ. Κυριακή του Ψαλτάκη, όπως και στον Αγ. Νικόλα.
Σχετική αναφορά γίνεται το 1827, όπου η Κυριακή, πρεσβυτέρα του ποτέ π’’ Ιω Κρουσουλούδη αφίνει στη διαθήκη της 5 γρ. του Αγ. Νικόλα και να θαφτή εις τον αγιο Νικόλα.
Η ύπαρξη τάφων διαπιστώθηκε κατά την επισκευή της εκκλησίας από τους σημερινούς κτήτορες.
Ο Αγ. Νικόλας ανήκε στην οικογένεια Μπουγουνού ή Βουνουγιού ή Μονογιούδη πριν το 1838. Λόγω θηλυγονίας από το Δημήτρη Μπουγουνού πέρασε στην κόρη του Δεσποινού που το 1853 παντρεύτηκε το Γεώργιο Χριστοδούλου Αργυρούδη. Δεν γνωρίζομε γιατί αντί των τεσσάρων αγοριών του προτιμήθηκε η κόρη του Μαρία, η οποία το 1895 παντρεύτηκε τον Χατζή Μιχάλη Σαράντου Βρουλή. Εδώ να σημειωθεί ότι στο προικοσύμφωνο μεταβιβάζει ο Σαραντής στο γιο του Μιχάλη και το μερίδιο που του αναλογούσε από την εκκλησία.
Τα παιδιά του Μιχάλη Βρουλή ήταν ο Νικόλαος, πατέρας του καπετάν-Κώστα, ο Δημήτρης και ο Αντώνης.
Το 1994 έγινε απογραφή με πρωτοβουλία του Εκπ. Σωματείου ‘’ΠΡΟΟΔΟΣ’’, ύστερα από άδεια του Δεσπότη και με τη συνεργασία της εκκλησιαστικής αρχής. Η εικόνα του Αγίου Νικολάου είναι παράγωνη, διαστάσεων 87Χ56 εκ. και έχει στο κάτω μέρος υποδοχή για ξύλο λιτανείας. Σύμφωνα με την άποψη του μέλους της επιτροπής Νικολή Φράσκου, είναι επιζωγραφισμένη το 1900 και τα καρφιά είναι χειροποίητα.
Τα στοιχεία προέρχονται από την ανέκδοτη εργασία του Δημήτρη Μελαχροινούδη: Η Λατρεία στην Καλλιμασιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου