20 Ὀκτωβρίου 2013 - Κυριακή ΙΖ΄ Ἐπιστολῶν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 37

Κυριακή ΙΖ΄ Ἐπιστολῶν 

20 Ὀκτωβρίου 2013 

(Β΄ Κορ. ια΄, 4)

«Εἰ ὁ ἐρχόμενος ἄλλον Ἰησοῦν κηρύσσει...ἤ εὐαγγέλιον ἕτερον...»

Τό Εὐαγγέλιο γιά τό ὁποῖο κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν Ἴδιο τόν Χριστό.
 Ὅ,τι εἶχε προαναγγελθεῖ ἀπαρχῆς ἀπό τόν Θεό στούς πρωτοπλάστους μετά τήν πτώση τους στήν ἁμαρτία μέ τό λεγόμενο πρωτευαγγέλιο, ὅτι θά ἔλθει κάποια ἐποχή πού ὁ ἀπόγονος τῆς γυναίκας θά συνέτριβε τήν κεφαλή τοῦ φιδιοῦ - διαβόλου, ὅ,τι ἔπειτα προαναγγέλλετο ἀπό τούς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔγινε πραγματικότητα. Τό εὐαγγέλιο ἔκτοτε πού κήρυσσαν οἱ Ἀπόστολοι καί ἡ Ἐκκλησία, κατ’ἐντολήν πιά τοῦ Χριστοῦ, ἦταν ἀκριβῶς τοῦτο: ὁ ἐρχομός τοῦ Κυρίου ὡς Σωτήρα, ὁ Ὁποῖος ἔσωσε τόν κόσμο ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο, τόν διάβολο - ὅ,τι συνιστᾶ τήν πλήρη ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου. 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λοιπόν, στοιχεῖ στήν παράδοση αὐτή τῶν ὑπολοίπων Μαθητῶν καί Ἀποστόλων: κηρύσσει τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του, κατόπιν ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου. Τό ἰδιάζον, ὅμως, ἐν προκειμένῳ εἶναι ὅτι ὁ Ἅγιος Παῦλος ἔπρεπε νά ἀπαντήσει καί στίς ἐνστάσεις ὁρισμένων «ψευδαδέλφων», οἱ ὁποῖοι – εὐκαίρως ἀκαίρως – τόν ἀμφισβητοῦσαν ὡς γνήσιο Ἀπόστολο, διότι δέν ἀνῆκε στούς δώδεκα Μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Κι ὁ λόγος του εἶναι γι’ αὐτό ἀπόλυτος: δέν ἔχει μικρότερη σημασία τό κήρυγμά του, γιατί κι ἐκεῖνος, ὅπως οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, κλήθηκε ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο. Τόν συνέχει πάντοτε ἡ συγκλονιστική ἐμπειρία του ἀπό τήν ἐπέμβαση τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ στή ζωή του – τότε πού τοῦ ἐμφανίστηκε στήν πορεία του πρός τή Δαμασκό καί τόν κάλεσε νά γίνει Μαθητής καί Ἀπόστολός Του. Ἡ ἴδια ἡ μεταστροφή του καί οἱ θλίψεις καί δοκιμασίες πού τή συνόδευσαν ἀποτελοῦν τήν ἐγγύηση γι’αὐτό. Εἶναι τόσο βέβαιος γιά ὅ,τι κηρύσσει, ὥστε σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἴδιας ἐπιστολῆς θά πεῖ τόν φοβερό ἐκεῖνο λόγο: κι ἄν ἄγγελος κατέβη καί σᾶς πεῖ ἀντίθετα πρός αὐτά πού ἐγώ σᾶς κηρύσσω, νά εἶναι ἀνάθεμα.

Τήν ἐμπειρία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, κατά τήν ὁποία γνώρισε τόν Θεό προσωπικά καί ἄμεσα, καλούμαστε νά ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς. Ἡ πίστη μας ἔχει ἐμπειρικό καί ὄχι νοησιαρχικό χαρακτήρα, πού σημαίνει ὅτι ὁ Θεός μας φανερώνεται σέ ὅλους, ἀρκεῖ νά Τόν ἀναζητοῦμε γνήσια καί ἀληθινά, πού σημαίνει πιστή καί συνειδητή συμμόρφωσή μας στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Βεβαίως, δέν περιμένει κανείς τήν ἔνταση καί τό βάθος τῆς ἐμπειρίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλου – αὐτό εἶναι μία ἐξαιρετική εὐλογία Χάρης πού ἐξαρτᾶται ἀπολύτως μόνο ἀπό τόν Θεό - ἀλλά στόν καθένα δωρίζεται ὁ Θεός κατά τό μέτρο τῆς μετανοίας του, δηλαδή κατά τό μέτρο τῆς ἀναζήτησης τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπό τά Ἱερά Μυστήρια, τίς Ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας καί τή μελέτη τοῦ θείου λόγου. Τότε τό Εὐαγγέλιο γίνεται κατάσταση τῆς καρδιᾶς, δηλαδή γίνεται ἐσωτερικός φωτισμός, πού ὁδηγεῖ σέ ἀδιάκοπη δοξολογία τοῦ Θεοῦ.

Ταυτόχρονα, ὅμως, πρέπει νά ἔχουμε ὑπόψη ὅτι αὐτή ἡ δωρεά τοῦ Εὐαγγελίου στή ζωή μας συνιστᾶ καί ἀνάθεση ἀπό τόν Θεό κάποιας διακονίας. Τήν ὥρα δηλαδή πού ὁ Θεός μᾶς χαριτώνει καί μᾶς ἀποκαλύπτεται, τήν ἴδια ὥρα μᾶς θέτει σέ δράση διακονίας μέ ἀγάπη γιά τούς συνανθρώπους μας, ὅπως συνέβη καί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνεται ὄχι γιά νά ἐπαναπαυτεῖ σέ μᾶς, ἀλλά γιά νά ἀντιδωρηθεῖ μέ ταπείνωση καί ἀγάπη στόν συνάνθρωπό μας. Ἡ δωρεά τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνεται γιά νά μοιραστεῖ. Καί μοιραζόμενη πλουτίζει καί αὐξάνει. 

Μέτοχος αὐτῆς τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ ὑπῆρξε καί ἡ σήμερον τιμωμένη Ἁγία Ματρώνα ἡ Χιοπολίτις. Μέ εὐγνωμοσύνη τήν δοξολογοῦμε καί ἡ καλυτέρα τιμή πρός αὐτήν ἄς εἶναι ἡ προσοχή τῆς ψυχῆς μας, ὁ καθαρισμός καί ἡ ἁγνότητά της. Ἡ Ἁγία Ματρώνα ἔγινε Νύμφη τοῦ Χριστοῦ μέ τήν πίστη, τήν ἁγνότητα καί τήν ἱεραποστολή της. Ἄς τήν μιμηθοῦμε. ΑΜΗΝ!

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου