21 Ἰουνίου 2015 - Κυριακή Γ΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 25

21 Ἰουνίου 2015

Κυριακή Γ΄ Ματθαίου

(Ρωμ. ε΄, 1-10)

«Καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα…»

Πρίν ἁμαρτήσει ὁ ἄνθρωπος, ἀδελφοί μου, ἡ ζωή του ἦταν γεμάτη χαρά καί εὐτυχία. Ἀλλά ἀπό τή στιγμή πού παράκουσε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί διώχτηκε ἀπό τόν Παράδεισο, ἡ ζωή του ζυμώθηκε μέ πόνο, θλίψη καί δάκρυ. Μέ πόνους γεννιέται καὶ μέ δάκρυα, πού εἶναι προμήνυμα τῶν θλίψεων ὅλης τῆς ζωῆς του.

Πλούσιοι καί φτωχοί, νέοι καί γέροι περνοῦν ἀπό τό καμίνι τῶν θλίψεων. Καί τίθεται τό πανανθρώπινο ἐρώτημα: Γιατί νά συναντᾶμε τόσο πόνο στή ζωή; Γιατί νά μᾶς ζώνουν τόσες θλίψεις; Σ’ αὐτό τό ἐρώτημα ὑπάρχουν πολλές ἀπαντήσεις. Ἕνας ἀπό τούς λόγους πού ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά πονᾶμε εἶναι τό δυνάμωμα τῆς ψυχῆς. Στόν πόνο, στήν ἀρρώστια ταλαιπωρεῖται τό σῶμα, τό ὑλικό μέρος τοῦ ἀνθρώπου, δυναμώνει ὅμως ἡ ψυχή, τό πνευματικό στοιχεῖο τῆς ὕπαρξής μας.

Γράφει σέ μία ὁμιλία του ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἐάν δέν ὑπάρχει πειρασμός, οὔτε στεφάνι δίδεται. Ἐάν δέν ὑπάρχουν ἀγωνίσματα, οὔτε βραβεῖα διανέμονται. Ἐάν δέν ὑπάρχουν σκάμματα, οὔτε τιμές ἀποδίδονται. Ἐάν δέν ὑπάρχει θλίψη, οὔτε ἡ ἄνεση ἀκολουθεῖ. Ἐάν δέν ὑπάρχει χειμώνας, δέν ἔρχεται τό καλοκαίρι. Ἐπειδή λοιπόν ἔφθασε καί τώρα ὁ χειμώνας, ὄχι τῆς φύσεως ἀλλά τῶν ψυχῶν, ἄς σπείρουμε τήν περίοδο αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ χειμώνα, γιά νά θερίσουμε τήν περίοδο τοῦ καλοκαιριοῦ. Ἄς σπείρουμε δάκρυα, γιά νά θερίσουμε ἀγαλλίαση».

Ὁ Χριστός μας προειδοποίησε τούς μαθητές του ὅτι στόν κόσμο αὐτό θά δοκιμάσουν θλίψεις. «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον». Κλῆρος τῶν μαθητῶν ὑπῆρξε πάντοτε ἡ θλῖψις. Οἱ ἄνθρωποι τούς καταδιώκουν διότι εἶναι σάν πρόβατα ἀνάμεσα σέ λύκους. Ὁ Θεός τούς παιδεύει γιά νά γίνουν καλύτεροι. Οἱ ἄνθρωποι ἀποβλέπουν στό νά τούς ἀποκόψουν ἀπό τή γῆ καί ὁ Θεός ἀποσκοπεῖ στό νά τούς κάνει ἄξιους τοῦ οὐρανοῦ μέσῳ τῶν θλίψεων. Ἀλλά οἱ θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες μετατρέπονται σέ ἐξαιρετική χρησιμότητα. Ἡ δοκιμασία εἶναι τό σχολεῖο στό ὁποῖο ὁ χριστιανός μαθαίνει τήν ὑπακοή. Εἶναι τό ἐργαλεῖο μέ τό ὁποῖο σφυρηλατεῖται ὁ χαρακτήρας. Εἶναι ἡ παιδαγωγική μέθοδος γιά τήν κατάκτηση τῆς πίστης. Ὅμως δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε πώς τή νύχτα τῶν θλίψεων θά διαδεχθεῖ ἡ λαμπρή ἡμέρα τῆς ἔνδοξης αἰωνιότητας καί τήν ταλαιπωρία τοῦ χειμώνα τό χαρμόσυνο καλοκαίρι τοῦ οὐρανοῦ.

Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριός μας λέγει «θαρσεῖτε» καί οἱ μαθητές ἀντιμετώπισαν τίς θλίψεις τῆς ἀποστολικῆς τους ζωῆς μέ ἕνα ἡρωικό φρόνημα πού κατέπληξε τόν κόσμο. Ἐνῶ οἱ εἰδωλολάτρες τῆς ἐποχῆς τους ἔχαναν τήν ψυχραιμία τους καί ἀπελπίζονταν καί στίς πιό μικρές θλίψεις, οἱ ἀπόστολοι, ὅσο περισσότερο θλίβονταν, τόσο περισσότερο χαίρονταν. Ἄν ἀνοίξουμε καί διαβάσουμε τίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» θά δοῦμε πώς, ὅταν τούς ἔδερναν καί τούς φυλάκιζαν, δοκίμαζαν μεγάλη χαρά, διότι ἀξιώθηκαν νά ἀτιμασθοῦν ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέσα στίς φυλακές, τίς σκοτεινές καί βρώμικες, ἐκεῖνοι ἔψαλλαν ὕμνους καί δοξολογοῦσαν τό Θεό. Αἰσθάνονταν τή χαρά καί τήν ἀγαλλίαση ἐκείνη πού ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος σέ ἐκείνους πού πάσχουν γιά τό Εὐαγγέλιό Του. «Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. Χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Ἡ χριστιανική πίστη ρίχνει φῶς στίς θλίψεις. Ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στό Χριστό βλέπει ὅτι οἱ θλίψεις πού δοκιμάζει εἶναι ἕνα εἶδος δοκιμαστηρίου. Ὅπως δηλαδή τό χρυσάφι πού βγαίνει ἀπό τά σπλάχνα τῆς γῆς ρίχνεται μέσα στό καμίνι γιά νά καθαριστεῖ ἀπό τίς ἄχρηστες ὕλες, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπό τίς θλίψεις καθαρίζεται ἀπό τίς ἁμαρτίες του. Οἱ θλίψεις εἶναι τό φλογισμένο καμίνι, μέσα στό ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται ὅπως τό χρυσάφι στό χωνευτήρι.

Οἱ θλίψεις πού δοκιμάζει ὁ χριστιανός τόν ὁπλίζουν μέ ὑπομονή. Ἡ δέ ὑπομονή δημιουργεῖ τήν ἐλπίδα ὅτι οἱ θλίψεις τῆς παρούσας ζωῆς, ὅσο μεγάλες κι ἄν εἶναι, κάποτε θά τελειώσουν καί τήν ἐπίγεια ζωή τῶν θλίψεων καί τῶν δακρύων θά τή διαδεχθεῖ ἡ αἰώνια καί μακάρια ζωή. «Πονῶ γιά τήν ἀρρώστια μου, ἀλλά καί χαίρω. Χαίρω, ὄχι γιατί πονῶ, ἀλλά γιατί μπορῶ νά εἶμαι διδάσκαλος ὑπομονῆς καί καρτερίας στούς ἄλλους… Μέσα στά βάσανά μου κερδίζω τήν ὑπομονή καί τή διάθεση εὐχαριστίας πρός τόν Θεό… Τόν εὐχαριστῶ γιά τίς ἀρρώστιές μου, ὅπως καί γιά τά εὐχάριστα τῆς ζωῆς μου…», ἔγραφε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος σέ ἕνα γράμμα στό φίλο του Φιλάγριο.

Ἡ ὑπομονή, ἀδελφοί μου, δέν εἶναι ἡττοπάθεια, δέν εἶναι ἀδυναμία, εἶναι δύναμη, εἶναι ἀρετή. Δύναμη ὑπερφυσική πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά μή λυγίζει στίς θλίψεις, ἀλλά ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ μας, τῶν ἀποστόλων καί ὅλων τῶν ἁγίων, νά νικάει τά ἐμπόδια καί νά βαδίζει πρός τά ἐμπρός, ἀτενίζοντας μέ πίστη καί ἐλπίδα στόν οὐρανό, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ τήν ὁποία ἄς μᾶς χαρίσει ὁ Θεός. Ἀμήν.