Τον γνώρισα το 1971 Μάη μήνα στη Χίο. Ήταν γύρω στα τριάντα με ένα πολύ μεγάλο τσιγκελωτό μουστάκι. Τα μαλλιά του ήταν σχετικά μακριά και στη μορφή ήταν πιο πολύ σαν ήρωας του 21 παρά αμερικάνος , σαν τον Αθανάσιο Διάκο ας πούμε.
Καθηγητής των ελληνικών σε κάμποσα αμερικάνικα πανεπιστήμια.
Δήλωνε ΈΛΛΗΝΑΣ και όταν γνωριστήκαμε καλύτερα, κατάλαβα ότι εννοούσε, την οικουμενική σημασία του όρου.
Είχε γεννηθεί στο Λος Άντζελες (Los Angeles) των Ηνωμένων Πολιτειών. Ήταν μοναχογιός μοναχοπαίδι. Την μητέρα του την είχε χάσει σχετικά νωρίς. Σαν παιδί με πρόωρη ευφυΐα από τα 24 του χρόνια ήταν καθηγητής πανεπιστημίου.
Στη Χίο βρέθηκε για ήσυχο τουρισμό αρχικά. Μιας και τότε η Χίος τουριστικά ήταν σχεδόν παρθένα , μα για ερευνητές και φυσιολάτρες, εξαιρετικά ελκυστική.
Γνωρίζοντας το περιβάλλον της Χίου, τις ομορφιές της και αρκετούς από τους ανθρώπους της, άρχισε να πηγαινοέρχεται συχνά μένοντας κατά καιρούς μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ήταν άνθρωπος που δεν μιλούσε πάρα πολύ. Όταν όμως το αποφάσιζε να μιλήσει μάγευε τον ακροατή του πρώτα-πρώτα με τον πλούτο και την πληρότητα που είχε ο λόγος του. Αλλά εντυπωσίαζε και με τα καταπληκτικά ελληνικά του. Ήξερε να μιλά τα αρχαία ελληνικά και συχνά απάγγελε γεμάτος έμπνευση Όμηρο η στίχους λυρικών ποιητών της αρχαιότητας. Όλα αυτά βέβαια εύκολα εντυπωσιάζουν γιατί πραγματικά είναι δύσκολα σαν κατακτήσεις, που απαιτούν πέρα από το ταλέντο και την εξυπνάδα, πολύ και συστηματική δουλειά.
Το πιο σπουδαίο όμως χαρακτηριστικό του το είχε κρυμμένο διακριτικά.
Όσο και αν ήταν φίλος και κοντινός σου άνθρωπος έπρεπε να ψάξεις για να το ανακαλύψεις. Όταν μάλιστα ήταν ιδιαίτερα σεμνός και χαμηλών τόνων.
Το ότι δήλωνε Έλληνας ίσως ήταν μια αρχή και ότι πίστευε βαθειά και ανυπόκριτα στον Θεό ήταν άλλη μιά.
(Αλλά πόσους ανθρώπους έχουμε δει και στο χθες και στο σήμερα να σφετερίζονται μεγάλες ιδέες ή οικουμενικές αντιλήψεις προκειμένου μόνο και μόνο να προβληθούν (για να κάνουν τη δουλειά τους) χωρίς εν τέλει να υπάρχει περιεχόμενο η έργο).
Ο Μάικ ήταν ανθρωπιστής. Ήταν εραστής του κλασικού ελληνικού ανθρωπισμού.
Αυτό το «πιστεύω» του το εκδήλωνε με έργα. Οργάνωνε με το κύρος του σαν διαπρεπής πνευματικός άνθρωπος αποστολές τροφίμων και φαρμάκων όπου υπήρχε ανάγκη, κυρίως στις χώρες του τρίτου κόσμου. Στις περισσότερες αποστολές έπαιρνε μέρος και ο ίδιος (όπου δούλευε σκληρά ατέλειωτες ώρες) γιατί όπως έλεγε η ίδια η ανθρώπινη «παρουσία» «ζεστή» κοντά στην ανθρώπινη ανάγκη, είναι αυτή που πραγματικά «αποδίδει» και χρειάζεται όσο τίποτα.
Όταν συζητούσαμε τέτοια θέματα η πίστη του στον άνθρωπο για τον άνθρωπο ήταν ακλόνητη.
Τα επιχειρήματα του ισοπέδωναν κάθε επιφύλαξη και αμφιβολία.
Έλεγε χαρακτηριστικά πως ο καθένας μας έχει υποχρέωση με κάθε τρόπο να συμπληρώσει έστω και μια σταγόνα στο παγκόσμιο ποτήρι της ανθρωπιάς.
Το 1971 ξέσπασε ο ινδοπακιστανικός πόλεμος που είχε σαν κατάληξη την δημιουργία ενός νέου και πολύ φτωχού κράτους, του Μπαγκλαντές.
Νωρίς το καλοκαίρι του 1972 ο Μάικ έφυγε από τη Χίο για να οργανώσει όπως μας είχε πει μια ανθρωπιστική αποστολή τροφίμων και φαρμάκων στο Μπαγκλαντές.
Μάλιστα είχε πει πως θα την ακολουθούσε σαν αρχηγός (επικεφαλής).
Λίγοι φίλοι τον κατευοδώσαμε στο «Άδωνις» το πλοίο της γραμμής και τον αποχαιρετίσαμε χωρίς κανένα κακό προαίσθημα.
Πέντε μήνες αργότερα σαν τέτοιες μέρες μάθαμε πως τον σκότωσαν στα ίσα αυτοί που είχε μόλις ευεργετήσει στο Μπαγκλαντές.
Από την Αμερικάνικη πρεσβεία, μας είχε έρθει η ειδοποίηση του θανάτου του απευθείας γιατί είχαν βρεθεί τα ονόματα μας και οι διευθύνσεις μας στην αλληλογραφία του.
Το σοκ ήταν απίστευτο. Οι ψυχές όλων μας, των φίλων του, βυθίστηκαν στη άβυσσο της επιφύλαξης και της αμφιβολίας.
Γκρεμίστηκε μέσα μας κάθε πίστη για τον άνθρωπο από τον άνθρωπο.
Για μένα τότε ήταν το πρώτο μου πολύ βαρύ ψυχικό τραύμα . Η αυτοεκτίμηση μου είχε πέσει σε κυκλώνα.
Ήμουν 20 χρονών και έγραψα αυθόρμητα τα παρακάτω οργισμένα & απαισιόδοξα στιχάκια.
Αίμα κόκκινο μια σταγόνα,
Μια σταγόνα νερό
Ο βοριάς , ο νοτιάς
η δύση και η ανατολή,
έρημη κάμαρη αδικοχαμένου.
Φωλιά αφιλόξενη και παγερή η καρδιά.
Τα σπίτια , η καρδιά , η φωνή που σβήνει σαν κερί.
Σαν ψυχή που βγαίνει,
σαν δειλινό που σουρουπώνει,
το μηδενικό μιας κατάρας άσπρης σαν χιόνι
τη «ζωή» λιγοστεύει κάθε ώρα.
Ο Μάικ για μας όλους ήταν το υπόδειγμα του συνειδητού ανθρωπιστή που έκανε μάλιστα άμεσα πράξεις τα πιστεύω του.
Μήπως όμως δεν κράτησε τις σωστές αποστάσεις? Μήπως πλησίασε αδιάκριτα?
Ακόμα και τώρα ύστερα από τόσα χρόνια αναλογίζομαι τι να σκέφτηκε ο Μαικ όταν είδε τα όπλα των ευεργετουμένων του να τον σημαδεύουν.
Άραγε εκείνη την τελευταία στιγμή πρόλαβε να κλονισθεί η πίστη του και η πεποίθηση του για τους ανθρώπους?
Ακολουθεί μακρά σιωπή ……. και ίσως το πάντα επίκαιρο ερώτημα.
Ουδέν βεβαιώτερον εχθρόν του ευεργετουμένου?
Ναι ή Όχι?
Υπάρχει βέβαια και Η Μεγάλη Ιστορία με τα τριάκοντα αργύρια.
Για τη επέτειο του Θανάτου ενός ΑΝΘΡΏΠΟΥ και ΕΛΛΗΝΑ που αγάπησε όλους τους ανθρώπους, πέρα από φυλές και σύνορα και έδωσε τη ζωή του συνειδητά γι αυτούς.
Το θαυμάσιο είναι ότι ήθελε πάντα την ανωνυμία για να είναι όπως έλεγε μέσα στο χώρο των απλών αγωνιζόμενων ανθρώπων χωρίς να «διακρίνεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου