Προς τους αξιότιμους κ.κ. Βουλευτές Χίου, Νομάρχη Χίου και Δημάρχους, στους Δήμους των οποίων το Κτηματολόγιο είναι προβληματικό. Είναι γνωστό σε όλους ότι εδώ και λίγα χρόνια σε κάποιους Δήμους του Νομού μας ο πολίτης σύρεται σαν αχεροτσούβαλο, εξευτελίζεται η προσωπικότητά του και μαζί μ’ αυτόν και η δικαιοσύνη και οι θεσμοί, αλλά και το ίδιο το κύρος του Κτηματολογίου, η δημιουργία του οποίου είναι όντως επιτακτική ανάγκη για τον τόπο μας.
Όμως καλόν είναι να πάρομε τα πράγματα από την αρχή.
Για να γίνει το Κτηματολόγιο έπρεπε να έχομε τα αποδεικτικά στοιχεία των σπιτιών και κτημάτων μας. Τότε ήμουνα Γυμνασιάρχης. Απέναντι από το γραφείο μου, στις σκάλες του Συμβολαιογραφείου, ουρές οι άνθρωποι, κυρίως γριούλες και γεροντάκια. «Από τι ώρα είσαι εδώ, παππούλη»; «Ήρτα πριν έβγει ο ήλιος, γιε μου, για να πιάσω σειρά». Η γειτόνισσα έδινε χαρτάκια με αύξοντα αριθμό. Και το Συμβολαιογραφείο άνοιγε γύρω στις εννιά. Φρακάρισμα στην πόρτα, μικροπαρεξηγήσεις, μικροκαβγάδες.
Δεύτερο ντου στα γραφεία Κτηματολογίων. Οι υπάλληλοι άσχετοι, οι αεροφωτογραφίες παμπάλαιες και της κακιάς ώρας και έντυπα, έντυπα, έντυπα. Τα αγροτεμάχια πολλά και μικρά, το μέτρο μέτρησης στα διάφορα χωριά διαφορετικό, (αλλού το στρέμμα είναι τρεις οργιές και αλλού τέσσερις) και η διαδικασία άθλια. Και η γριούλα έδειχνε με το δάχτυλο στον χάρτη. «΄Ετονά είναι το χωράφι μου». «Είσαι σίγουρη»; «Ε, θαρρώ πως είναι εδωνά». «Εντάξει, το γράψαμε». Και οι υπάλληλοι το σημάδευαν μ’ ένα μαρκαδόρο. «Πού αλλού έχετε χωράφι;»
Έτσι καταρτίστηκε το κτηματολόγιο στο Δήμο μας. Πρώτη ανάρτηση, αμέτρητα λάθη. Τα χωράφια και τα σπίτια σου αλλού αντ’ αλλού. Το σπίτι μου, το οποίο είναι στον κεντρικό δρόμο Καλλιμασιάς – Νενήτων «μετακόμισε» 500 μ. πιο ψηλά. Η έκταση των κτημάτων άρτζι μπούρτζι και λουλάς. Πήγαινες στον υπάλληλο. «Τον αριθμό, παρακαλώ». Του ‘δινες τον αριθμό. «Αυτό το κτήμα δεν είναι δικό σας, ο αριθμός ανήκει σε άλλον». «Μα, αφού έτσι το δήλωσα. Εξάλλου δεν ξέρω ‘γω τ’ αμπελοχώραφά μου»; «Τι να σας πω εγώ, τα κομπιούτερ φταίνε. Ξαναδιορθώστε τα». Φτου κι απ’ την αρχή, λοιπόν.
Πολλά κτήματα και σπίτια, μετά από την πρώτη δήλωση των ιδιοκτητών βρέθηκαν ανεντόπιστα. Και τα «ανεντόπιστα», τα οποία μ’ αυτό τον χαρακτηρισμό «εντόπισε» το ίδιο το Κτηματολόγιο, σε λίγα χρόνια περιέρχονται στο Δημόσιο. Να μην τα μωρολογώ, εγώ προσωπικά, για τα λίγα κτήματα που έχω, πήγα σε γραφεία του κτηματολογίου στα Νένητα, στην Καλλιμασιά, στον Καταρράκτη, στο Μυρμήγκι, στο Νεχώρι, στο Βερβεράτο και στη Χώρα. Και παντού ουρές. Τελικά πήρα το χαρτί της «τελευταίας ανάρτησης». Το κοίταξα χοντρικά κι έγραψα πάνω στον φάκελο Ο.Κ. Δυο χωραφάκια ήταν «ανεντόπιστα». Είπα. «Ε, δεν πάει άλλο, τσιμέντο να γίνει. Ας πάρει κάτι και το κράτος».
Πριν λίγο πήγα να πάρω χαρτί για ένα χωράφι. Άνοιξα τον φάκελο με το Ο.Κ. Το κτήμα είχε την κανονική του έκταση, 5 ½ στρέμματα. Το χαρτί του νέου Κτηματολογίου το είχε 2 ½ στρέμματα. «Τι να σας πω, κύριε, το κομπιούτερ φταίει; Ξέρω ‘γώ; Για να το διορθώσετε πάρετε μηχανικό να σας κάμει τοπογραφικό, βρέστε τους γειτόνους, να σας υπογράψουν ότι δεν θίγονται τα δικά τους κτήματα και ελάτε εδώ να το ξανασυζητήσομε. Είναι σίγουρο πως σε κάποιον ή σε κάποιους από τους γειτόνους έχομε προσθέσει τα στρέμματα που σας λείπουν».
Πολλές περιπτώσεις βαρύγδουπες, γελοίες και τραγελαφικές:
- «Έχω δέκα κτήματα, τα τρία είναι ανεντόπιστα. Το ένα απ’ αυτά είναι δώδεκα στρέμματα». - «Μισό στρέμμα είναι το χωράφι μου, μου το ‘χουν πέντε στρέμματα».
- «Το κτήμα μου συνορεύει με το δρόμο. Το μισό, λέει, είναι δικό μου και το υπόλοιπο είναι του Δήμου». - «Στο ισόγειο του σπιτιού μου είχαν τους χάρτες του κτηματολογίου. Ε, αυτό είναι ανεντόπιστο, ενώ ο πάνω όροφος του ίδιου σπιτιού είναι εντοπισμένος».
- «Το σπίτι μου έγινε παραθαλάσσιο. Αμάν, τους λέω, έχω εξοχικό σπίτι και δεν το ‘ξερα;»
- «Εδώ είναι το σπίτι σου, μου λένε. Μα αυτό είναι εκκλησιά, ευλογημένε. Τελικά το σπίτι μου έγινε εκκλησιά και η εκκλησιά σπίτι μου. Εδώ από ποιον πρέπει να πάρω υπογραφή, από τον νεωκόρο;»
Και άλλα ρεζιλίκια ων ουκ έστιν αριθμός.
Σύμφωνα με πληροφορίες του κοσμάκη, στο 90 % υπάρχουν τραγικά λάθη. Αν όμως θέλεις να διεκδικήσεις τα σπίτια και τα κτήματά σου, χρειάζεται για καθένα χωριστά να πληρώσεις 20 Ευρώ, στη συνέχεια να πάρεις μηχανικό για τοπογραφικό, το οποίο και θα πληρώσεις εσύ και να βρεις τους γειτόνους, για να σου υπογράψουν την κυριότητα του περιουσιακού σου στοιχείου.
Και πρέπει να ακολουθήσεις αυτή τη διαδικασία, γιατί αν θέλεις να πουλήσεις, να αγοράσεις, να μεταβιβάσεις, να δωρίσεις, δεν μπορείς. Ωφελημένοι οι Μηχανικοί, οι Συμβολαιογράφοι, οι Δικηγόροι. Ζημιωμένος εσύ και πληγωμένα το νευροφυτικό σύστημα και η προσωπική σου αξιοπρέπεια και παράλληλα η ηθική τάξη, η δικαιοσύνη και η δημοκρατία, αξίες που δυστυχώς για πολλούς ιθύνοντες είναι ασήμαντες και άρα αμελητέες.
Και ερχόμαστε στο διά ταύτα.
Το αν υπάρχουν κάποιες ποινικές ευθύνες, αυτό αφορά περισσότερο την «εύθικτη» Πολιτεία μας. Όμως αυτό που ενδιαφέρει άμεσα τον πολίτη αυτού του «δημοκρατικού» τόπου είναι να μην αναλίσκεται ακόμα στο εξευτελιστικό τρέξιμο, να μην αιμορραγεί πια το ισχνό πορτοφόλι του και να μην χάσει περιουσιακά του στοιχεία.
Κάποιες ενέργειες έγιναν, αλλά αποδείχθηκαν ατελέσφορες. Ορισμένες που χαρακτηρίστηκαν «ενημερωτικές», ήταν μάλλον «εξαγριωτικές». Κάποιος είπε - σίγουρα λίγο σκληρά - πως αυτές ήταν «η παρηγοριά του ηλίθιου».
Αξιότιμοι κύριοι, ο Χιώτης είναι φιλήσυχος. Δεν βγαίνει εύκολα στους δρόμους, δεν κάνει εύκολα καταλήψεις, δεν παίρνει το τουφέκι, παρά μόνο αν πάει στο κυνήγι ή αν πρόκειται για εθνική υπόθεση. Ποιος, λοιπόν, θα τον προστατεύσει; Κατά την προσωπική μου άποψη η ανοχή σε πολλές περιπτώσεις είναι κολάσιμη. Πέστε μου, εσείς που μας εκπροσωπείτε στο Δήμο, στο Νομό, στο Κράτος, δεν φέρετε κάποια ηθική ευθύνη; Δεν πρέπει εσείς να πάρετε την πρωτοβουλία για δραστικά μέτρα; Είναι ντροπή, κάποιοι ωφελημένοι να μας αντιμετωπίζουν σαν κουκοχιώτες. Αφού κατά τη διαδικασία δεν προλάβαμε να εμποδίσομε τη δημιουργία αυτού του τερατουργήματος, τουλάχιστο τώρα εσείς αναλάβετε την ευθύνη για τη θεραπεία του.
Εγώ προσωπικά θέλω να δω τον μπροστάρη. Να πει κάποιος από σας «εγώ», ή να πείτε όλοι μαζί «εμείς». Θα το καμαρώσομε. Να ‘στε σίγουροι πως όλοι θα το καμαρώσομε. Αυτή η υποχρέωση σας βαρύνει. Όμως η αντιμετώπιση πρέπει να είναι δυναμική και όχι νερόβραστη και στάχτη στα μάτια. Το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο κόκαλο, αλλιώτικα «εποιήσατε ουδέν». Βγάλτε ανακοινώσεις να σταματήσει η προσέλευση των πολιτών στα γραφεία Κτηματολογίων, «μέχρι νεωτέρας». Σε αρκετούς πλανιέται η φράση : «Μας είπαν πως το κτηματολόγιο θα γίνει από την αρχή». Έτσι, κοιμούνται ήσυχοι. Πέστε μου, δεν είναι υποχρεωμένο το ίδιο το Κτηματολόγιο σε πρώτη φάση να δημοσιεύσει τα στοιχεία, όπως τα έχει τελευταία στα «κομπιούτερ» του; Γιατί, σώνει και καλά, πρέπει να πληρώνει ο πολίτης και να ταλαιπωρείται, για τα εκτρώματα που δημιούργησαν κάποιοι «κύριοι» εις βάρος του;
Γιάννης Κολλιάρος
και μαζί πολλοί – πολλοί αγαναχτισμένοι πολίτες.
Υστερόγραφο : Αυτό το χώμα είναι δικό μας. Μήπως κάποιοι ηθελημένα το αγνοούν; Προασπιστείτε την προσωπικότητα και τα περιουσιακά μας στοιχεία από τους εκμεταλλευτές, τους ανεύθυνους και τα «κοράκια». Έχετε χρέος. Ηθικό χρέος.
Αναδημοσίευση από την Αλήθεια 16/12/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου