Για πρώτη φορά, µετά από 21 χρόνια, δεν µπόρεσα να παραστώ στις 4 του Φλεβάρη στην απότιση τιµής στον Ήρωα και Οραµατιστή Κώστα Περρίκο, από τα παιδιά των σχολείων της Καλλιµασιάς. Συνέπεσε να λείπει και η ψυχή των εκδηλώσεων εκπαιδευτικός Μαρία Σανταλάρη που συνταξιοδοτήθηκε και έλειπε από τη Χίο. ∆εν ξέρω ποιες Αρχές τίµησαν τη φετινή επέτειο. Συνήθως ελάχιστοι παρίστανται, ενδεχομένως από άγνοια για το µεγαλείο του ανδρός, αλλά τολµώ και να υποψιάζοµαι ότι σε µερικούς συµφέρει να μένει στην αφάνεια!!! Σας στέλλω µερικά αποσπάσµατα από τα πρωτοσέλιδα της εφηµερίδας που είχε την ευθύνη της έκδοσης, ως αρχηγός της αντιστασιακής οργάνωσης που δηµιούργησε.
ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Κ. ΠΕΡΡΙΚΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙ∆Α ΤΟΥ «∆ΟΞΑ»
∆ΟΞΑ, αρ. 1, Απρ. 1942
[…] Κι όταν τελειώσει η πρώτη φάση του αγώνα µας µε την απόκτηση της λευτεριάς µας, θα αρχίσουµε τη δεύτερη µε την ίδια πίστη, µε τον ίδιο φανατισµό, µε το ίδιο πάθος για να βάλουµε οριστικά τάξη στον τόπο µας, βγάζοντας απ’ τη µέση ό,τι είναι ηθικά και βιολογικά σάπιο, τερµατίζοντας έτσι και την αµαρτωλή εποχή της γ ε ρ ο ν τ ο κ ρ α τ ί α ς.
∆ΟΞΑ, αρ. 3, Μάιος 1942
[…] Το καθήκον όλων µας είναι [...] αφήνοντας κατά µέρος τα µίση και τις διχόνοιες να τραβήξουµε το δρόµο των πεπρωµένων µας, να συνεργασθούµε για να αντιµετωπίσουµε τα τεράστια προβλήµατα που µας προβάλλουν αµείλικτα και να καταβάλουµε κάθε προσπάθεια για µια καινούργια Ελλάδα, µια Ελλάδα αντάξια των µεγάλων της παραδόσεων.
∆ΟΞΑ, αρ. 4, Μάιος 1942
[…] ∆εν είναι η ώρα τούτη πρόσφορη για κουβέντες, για λόγια, για συστήµατα κοινωνικά ή πολιτικά. Θα ‘ρθει η στιγµή και γι’ αυτά. Μα για να ‘ρθει η στιγµή αυτή πρέπει µονοιασµένοι, πειθαρχηµένοι, κρατηµένοι χέρι µε χέρι όλοι µας ν’ αγωνιστούµε για το ξεσκλάβωµά µας, για τη θέση που µας αξίζει µέσα στον µεταπολεµικό κόσµο. Επαναλαµβάνουµε πως δεν είναι καιρός για Κόµµατα και πολιτικούς αγώνες. Ας κλείσουμε τ’ αφτιά µας στα κηρύγµατα µερικών άσεµνων και αργόσχολων γέρων που ζητούν να µας διχάσουν µιλώντας τη στιγµή τούτη που η µάχη βρίσκεται στην πιο κρίσιµη φάση της για το πώς θα ξαναπάρουν στα παράλυτα χέρια τους τη σφραγίδα της εξουσίας.
∆ΟΞΑ, αρ. 5, Ιούνιος 1942
[…] Στα σωθικά του παλιού κόσµου, συνταράζεται το έµβρυο µιας καινούργιας Ανθρωπότητας! Ναι, είναι τροµερή η στιγµή. Η δυστυχία, η πείνα, η ερήµωση, ο θάνατος, όλα τα κακά και όλες οι τραγικές υφές που παρακολουθούν την ανθρώπινη ύπαρξη, συσσωρεύτηκαν σ’ αυτό τον ιστορικό χρόνο που ζούµε όλοι µας. Κι όµως αν θελήσουµε να τον ζήσουµε έντονα και δηµιουργικά θ’ ανακαλύψουµε µέσα στον πόνο του αυτό το απέραντο που θα µας δυναµώσει. Ζούµε την οδύ[ί]νη της ιστορίας, που κοιλοπονάει την καινούρια Ζωή.
Υποφέρουμε για να ζήσουµε αληθινά.
Υποφέρουμε, αλλά µέσα απ’ το µαρτύριό µας ξεπηδά ο νέος Αιώνας.
Σ’ αυτή τη µεγάλη στιγµή, νιώθουµε το καθήκον να ξαναµιλήσουµε, να ξανασηµάνουµε το προσκλητήριο, να κηρύξουµε και πάλι την εθνική επιστράτευση όλων όσοι έχουν ψυχή και αίµα µέσα τους, όλων όσοι έχουν ανθρώπινη αξιοπρέπεια…
Όσοι ζείτε όχι απλώς γιατί γεννηθήκατε κάποτε, όσοι ζείτε όχι απλώς για να νιώσετε τον εαυτό σας τοποθετημένο βολικά στα µαλακά µαξιλάρια του κρεβατιού σας, όσοι ζώντας τραντάζεστε από τη συνείδηση της ανάγκης κάποιας αλλιώτικης ελεύθερης ζωής για ΟΛΟΥΣ κι όχι µόνο για το άτοµό σας, ξεσηκωθείτε κι ελάτε µαζί µας. Ο σηµερινός στίβος θα δικαιολογήσει την ύπαρξη του καθενός στο μέλλον. Το παρελθόν έσβησε. Κι εκείνα που σβήνουν δεν μπορούν να στηρίξουν αυτά που έρχονται. Όσοι νοµίζετε πως θα σταθείτε επειδή άλλοτε κάµατε το καθήκον σας, µάθετε, πως το καθήκον δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Είναι ατέλειωτο.[*] Γιατί ατέλειωτη είναι και η ιστορία… Και σήµερα η ιστορική επιταγή µας οδηγεί σε αγώνες κι όχι σε εύκολους ρητορισµούς ή καλογραµµένες συγγραφές. Όταν βασιλεύει ο πόνος, κι αν ακόµη είναι ο πόνος της δηµιουργίας, δεν έχουν θέση παρηγοριές και κουβέντες. Χρειάζεται ο κασµάς και το πηλοφόρι [...] Γι’ αυτό σας καλούµε άλλη µια φορά. [...] Θέλουµε να είµαστε όλοι µαζί στο δρόµο που µας ξανοίγει ο θάνατος του παρελθόντος. Θέλουμε να θεµελιώσουµε όλοι µαζί το Αύριο. Μπροστά σ’ αυτό το Αύριο δεν αποτελεί θυσία η άρνηση και του εαυτού µας ακόµα. Γιατί µέσα σ’ Αυτό θα βρείτε τον αληθινό εαυτό σας, τον πραγµατικό Άνθρωπο. Ελάτε όλοι. ∆εν µισούµε κανένα. Ο αγώνας µας στηρίζεται στην πίστη της ενότητας όλων των δυνάµεων του καλού. Ας ρίξουµε τα συµβατικά σχήµατα κι ας αντικρίσουµε την Ελλάδα. Αυτή µας προστάζει για µια ειλικρινή ένωση κάτω απ’ το µατωµένο της χιτώνα. Όσοι είσαστε τίµιοι, κατεβείτε στο στίβο. Σας περιµένουν πολλά αδέλφια. Όσοι φοβάστε καθίστε πάνω στις φυλλάδες σας και στα συµφέροντά σας… Όταν όµως έρθει η ώρα να µας αντικρύσετε τροµερούς µπροστά σας, µην παραξενευτείτε… Γιατί, τις στιγμές που η τροµοκρατία των κατακτητών αραιώνει τις δικές µας τις γραµµές και νιάτα γεµάτα ορµή και ζωή σβήνουν µπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσµατα, εµείς σας προσκαλέσαµε, σας προειδοποιήσαµε.
[*] Το ίδιο επανέλαβε στις υποθήκες προς το γιο του, περιµένοντας το γκαζοζέν για το σκοπευτήριο της Καισαριανής, τα χαράµατα της 4ης Φεβρ. 1943.
Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΛΗΘΕΙΑ (16/2/2011 σελ.8)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου