ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ
ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Κων/νος Βούκουνας
Ήταν 8 Αυγούστου του 626 μ. Χ.
Ενώ ο Ηράκλειος βρίσκονταν μακριά πολεμώντας τους Πέρσες πολιορκήθηκε η Πόλη από στεριά και θάλασσα από τους Αβάρους, ενώ παράλληλα μια περσική στρατιά έφτανε στη Χαλκηδόνα. Ο Ηράκλειτος ήταν αδύνατο να γυρίσει πίσω και έτσι η άμυνα της Πόλης περιήλθε στον Πρωθυπουργό Βώνο ο οποίος έτρεξε να συμβουλευθεί τον Πατριάρχη Σέργιο… Μόνη τους ελπίδα ο Θεός. Άλλο δεν έμεινε από να προσευχηθούν και να τονώσουν το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού που με τη βαθιά του πίστη στο Χριστό και την Παναγία, απέκρουσε τις απανωτές επιθέσεις των εχθρών. Με τη μεγάλη καταστροφή που προξένησαν στα εχθρικά πλοιάρια (μονόξυλα) σε συνδυασμό με ένα φοβερό ανεμοστρόβιλο που ξέσπασε και δημιούργησε μια ξαφνική τρικυμία, ανάγκασαν Αβάρους και Πέρσες να λύσουν την πολιορκία και να φύγουν άπρακτοι.
Έτσι η Πόλη σώθηκε. Οι κάτοικοι πίστεψαν ότι η ίδια η Παναγία μπήκε επικεφαλής των υπερασπιστών της Πόλης (πολλοί μάλιστα την είδαν πάνω στα τείχη) και για να Της δείξουν την ευγνωμοσύνη τους, έψαλαν τον ευχαριστήριο αυτόν ύμνο αποδίδοντας Της τα νικητήρια, όρθιοι, γι’ αυτό και ονομάσθηκε ο ύμνος, Ακάθιστος.
Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελείται από 24 «οίκους» που σχηματίζουν μια αλφαβητική ακροστιχίδα και έχουν εφύμνιο οι μεν περιττοί το «Χαίρε, Νύμφη, ανύμφευτε», οι δε άρτιοι το «Αλληλούια». Από αυτούς οι 12 αναφέρονται στον Κύριο και τελειώνουν με το «Αλληλούια» δηλαδή Αινείτε τον Θεό. Οι άλλοι 12 οίκοι αναφέρονται στη Θεοτόκο και τελειώνουν με το «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε» («Εφύμνιο» λέγεται η τελευταία φράση του ύμνου που επαναλαμβάνει ο λαός δια των ιεροψαλτών).
Μέσα στους 72 στίχους του ύμνου που ραψωδείται από τον ιερέα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας στο μέσω του κάθε ναού, συναντούμε 144 χαιρετισμούς στη Θεοτόκο: «Χαίρε, της εκκλησίας ο ασάλευτος Πύργος, Χαίρε, της βασιλείας το απόρθητον τείχος, Χαίρε δι ης εγείρονται τρόπαια, Χαίρε, δι ης εχθροί καταπίπτουσι…».
 |
| Η πολιορκία
της Κωνσταντινούπολης το 626. Τοιχογραφία σε μοναστήρι της Ρουμανίας |
Από τη λέξη ΧΑΙΡΕ ονομάστηκαν Χαιρετισμοί. Ποιητής του έργου φέρεται ο τότε Πατριάρχης Σέργιος Όμως οι γνώμες των μελετητών όχι μόνο δε συμφωνούν αλλά εμφανίζουν και μεγάλες αποκλίσεις. Άλλοι θεωρούν δημιουργό του Ακάθιστου Ύμνου τον σύγχρονο με την πολιορκία Γεώργιο Πισίδη. Διάφοροι αναφέρουν τον ιερό Φώτιο, τον Απολλινάριο τον Αλεξανδρέα, τον Ρωμανό τον Μελωδό, τον Πατριάρχη Γερμανό Α΄, τον Μητροπολίτη Νικομήδειας Γεώργιο Σικελιώτη, άλλοι τον Κοσμά το Μελωδό κ.λ.π.
Ο Κανόνας του Ακάθιστου δηλαδή τα ψαλλόμενα από τους ιεροψάλτες μέλη είναι έργα οι μεν ειρμοί του Ιωάννου του Δαμασκηνού, (ειρμοί λέγονται τα πρώτα τροπάρια κάθε ωδής που καθορίζουν το μέτρο και τη μουσική των υπολοίπων ) τα δε τροπάρια του Ιωσήφ του Ξένου Υμνογράφου (τροπάρια είναι τα λοιπά άσματα. Ο ειρμός με τα τροπάρια μαζί αποτελούν την ωδή, πολλές ωδές μαζί αποτελούν τον κανόνα. Τα τροπάρια που αφορούν στους Αγίους λέγονται και κοντάκια. Οι στροφές του κοντακίου ονομάζονται και οίκοι του κοντακίου.)
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο Ακάθιστος Ύμνος, είναι έργο θεόπνευστο και διαχρονικό, έργο υψηλής πνοής, που συγκινεί και συμβάλει μέσω της προσευχής και της περισυλλογής στο ανέβασμα του ανθρώπου από της γης εις τα άνω. Η εικόνα που φαίνεται στην αρχή του κειμένου είναι η Παναγία των Χαιρετισμών και είναι φτιαγμένη από κερί και μαστίχα, εμποτισμένη (περιρεομένη) με μύρο (η τεχνική όπως μου αναφέρθηκε στο Άγιο Όρος λέγετε αλοιποιεία και οι εικόνες που έχουν κατασκευαστεί με αυτή την τεχνική λέγονται αλοιποίητες, η τεχνική εφαρμόζεται μέχρι σήμερα κυρίως από τους μοναχούς της Καψάλας.) Στο πίσω μέρος της σε ασημένια πλάκα είναι τυπωμένα τα εξής: : «Αυτή η εικών η Θαυματουργός εστί την οποίαν βάσταξε Σέργιος ο Πατριάρχης περιερχόμενος τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως έδιωξε τους πολεμίους και την οποίαν ο Αυτοκράτωρ Αλέξιος ιδιοχείρως εδώρισε τω Άγίω Διονυσίω ».
Δε είναι του παρόντος να επεκταθούμε για τον θαυμαστό τρόπο που επέστρεψαν την εικόνα των Χαιρετισμών, τη λεγόμενη και Μυροβλίτισσα, στο Αγιορείτικο Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου το 1592 οι Αλγερινοί πειρατές όταν την έκλεψαν, αλλά και το 1767 όταν την έκλεψε μια σπείρα λωποδυτών από την Δαλματία.
Ούτε θα μιλήσουμε για την μεγάλη ποιητική, λογοτεχνική αλλά και θεολογική αξία του Ύμνου που συνοψίζει μέσα στους θαυμάσιους στίχους του όλη την χριστολογία της Εκκλησίας μας, όλο το μυστήριο της θείας οικονομίας, δηλαδή της ενανθρωπήσεως του Θεού άλλωστε αυτά είναι πράγματα χιλιοειπωμένα και έχουν γίνει βίωμα, σέβασμα και συνείδηση του κάθε χριστιανού. Θα πω μόνο κλείνοντας, ότι καθένας και καθεμία, τούτες τις μέρες αποζητά ένα ναό η ένα ξωκλήσι για να ενώσει και τη φωνή του με τη φωνή του ψάλτη και του ιερέα και κατανυκτικά να σιγοψιθυρίσει ένα δικό του ευχαριστήριο ύμνο μαζί με το «Χαίρε νύμφη ανύμφευτε» στην Υψηλοτέρα των Ουρανών, ενώ ξέρει ότι ισαρίθμους της άμμου ωδές και αν προσφέρει στον Θεό ουδέν τελεί άξιο για να ανταποδώσει τα όσα Εκείνος με τη μεσολάβηση της Παναγίας, μας έχει προσφέρει…
Ακολουθεί μια ελεύθερη απόδοση στα Νέα Ελληνικά του Ακαθίστου Ύμνου η οποία απλά βοηθά στην κατανόηση του. Τούτη η ελεύθερη μετάφραση προσπαθώντας να τηρήσει έμμετρο λόγο δεν ακολουθεί κανόνες και περιορισμούς σε συντακτικό και μετάφραση στους σωστούς χρόνους της γλώσσας του πρωτότυπου. Συμπληρωματικά αναφέρομε ότι με τη φράση: Χαίρε που Νύμφη Έγινες και νίκησες τη φύση αποδίδουμε το Χαίρε «Νύμφη Ανύμφευτε» και το «Αλληλούια» αποδίδεται με την φράση Δοξάζω Σε Θεέ μου.
Ευλογημένος ο Θεός ο αληθινός και ο Μόνος
και τώρα και παντοτινά κι ως τέλους των αιώνων!
Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε, αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε
Το προσταχθέν
Ο Αρχάγγελος ο Γαβριήλ τον Ιωσήφ προστάζει
Και του ορίζει μυστικά : «Τίποτα μη σε σκιάζει»
Η κόρη που είναι δίπλα σου, γάμο δε θα γνωρίσει
Με συγκατάβαση Θεού θε να κυοφορήσει.
Χαμήλωσαν οι ουρανού στη γη να κατοικήσει
Αυτός που αναλλοίωτα όλους θα συγχωρήσει.
Και βλέποντας εκστατικά την θεία οικονομία
Αναφωνώ προς τον Θεό για ‘κείνην που θα οικήσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση.
Τη υπερμάχω
Στην Στρατηγό μαχήτρια παιάνας για τη νίκη
Κι ευχαριστήρια Ωδή Σε Εκείνην που ανήκει.
Γιατί Εσύ εχάρισες τη νίκη στα παιδιά σου.
Κι η Πόλη σου ελεύθερη θα γράφει τα όνομα Σου!
Το Κράτος είναι δυνατό! Κίνδυνος δε το σκιάζει!
Με Σένα Ω! Μάνα του Θεού κάθε εχθρός τρομάζει.
Τώρα για Σε κάθε πιστός ύμνο θα αναφωνήσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό, Χαῖρε (ἐκ γ´)· καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο, καὶ ἵστατο κραυγάζων πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα·
Χαῖρε, δι΄ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει·
χαῖρε, δι΄ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει·
Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις·
χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις·
Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς·
χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς·
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις βασιλέως καθέδρα·
χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα·
Χαῖρε, ἀστὴρ ἐμφαίνων τὸν ἥλιον·
χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως·
Χαῖρε, δι΄ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις·
χαῖρε, δι΄ ἧς βρεφουργειται ο Κτίστης·
Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε.
Άγγελος πρωταπόστολος απ’ του ουρανού τα μέρη
Στη Θεοτόκο στάλθηκε το Χαίρε να της φέρει.
Σώμα Παίρνει κι εκστατικός στέκει και Την κοιτάζει
παίρνει φωνή, για να της πει το τι ο Θεός προστάζει:
Χαίρε σε Σένα! Η χαρά πάλι θα ξαναλάμψει
Χαίρε, η κατάρα στις γενιές δια παντός θα πάψει.
Χαίρε! Για Σένα που τ’ Αδάμ λαφραίνει το φορτίο,
Χαίρε, στην Εύα έρχεται λύτρωση των δακρύων.
Χαίρε που θα ανέβηκες εκεί που ο νους εκστασιάζει
Χαίρε που θα βρεθείς εκεί π’ άγγελος δεν κοιτάζει.
Χαίρε γιατί είσαι εσύ του Βασιλέα βάση
Χαίρε γιατί θε να κρατάς όποιον κρατάει την πλάση.
Χαίρε αστέρι, που ερχομό του Ηλίου φανερώνεις
Χαίρε γιατί στα σπλάχνα σου, Εσύ, Θεό σαρκώνεις.
Χαίρε για χάρη Σου Αγνή γεννιέται η νέα κτίση
Χαίρε γιατί η αγκάλη σου, Θείο βρέφος θα κρατήσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Βλέπουσα ἡ Ἁγία, ἑαυτὴν ἐν ἁγνείᾳ, φησὶ τῷ Γαβριὴλ θαρσαλέως· Τὸ παράδοξόν σου τῆς φωνῆς, δυσπαράδεκτόν μου τῇ ψυχῇ φαίνεται· ἀσπόρου γὰρ συλλήψεως τὴν κύησιν πῶς λέγεις; κράζων· Ἀλληλούϊα.
Βλέποντας το παράδοξο μπροστά της να συμβαίνει
Με παρρησία αναφωνεί: Το νου μου το υπερβαίνει
Κι ανθρώπου νους ζαλίζεται δεν το καταλαβαίνει.
Σύλληψη υπερφυσική μα και εγκυμοσύνη
σε μια Αγνή κι ανέγγιχτη; Ω θαύμα Πλαστουργέ μου.
Γι αυτό φωνάζω δυνατά:
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι, ἡ Παρθένος ζητοῦσα, ἐβόησε πρὸς τὸν λειτουργοῦντα· Ἐκ λαγόνων ἁγνῶν Υἱόν, πῶς ἐστι τεχθῆναι δυνατόν; λέξον μοι. Πρὸς ἣν ἐκεῖνος ἔφησεν ἐν φόβῳ, πλὴν κραυγάζων οὕτω·
Χαῖρε, βουλῆς ἀποῤῥήτου μύστις· χαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις.
Χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τὸ προοίμιον· χαῖρε, τῶν δογμάτων αὐτοῦ τὸ κεφάλαιον.
Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι᾿ ἧς κατέβη ὁ Θεός· χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς Οὐρανόν.
Χαῖρε, τὸ τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα· χαῖρε, τὸ τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.
Χαῖρε, τὸ Φῶς ἀῤῥήτως γεννήσασα· χαῖρε, τὸ πῶς, μηδένα διδάξασα.
Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν· χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Γνώση σε εκείνη άγνωστη ζητούσε η Παρθένος να μάθει από το άγγελο τον ουρανοσταλμένο. Έχω το Σώμα ανέγγιχτο. Υιό πώς θα γεννήσω; Τα τόσα ανεξήγητα πώς να κατανοήσω;
Φοβήθηκε ο Αρχάγγελος, μα είχε ευλογία κι αρχίνησε να εξηγεί τη Θεία οικονομία:
Χαίρε που η θεία βούληση εσένα έχει διαλέξει
Χαίρε που χείλη αδυνατούν να πουν για τούτα λέξη.
Χαίρε που είσαι ο πρόλογος Χριστού των θαυμασίων
Χαίρε του θείου δόγματος που είσαι το βιβλίο.
Χαίρε σκάλα ουράνια που ο Πλάστης θα περάσει
Χαίρε γεφύρι να διαβούν όσους θε να ανεβάσει.
Χαίρε που όλοι οι άγγελοι για σένα θα μιλήσουν
Χαίρε γιατί οι δαίμονες τραύματα θα γεμίσουν.
Χαίρε με φως όλη τη γη την έχεις καταυγάσει
Χαίρε γιατί το θαύμα αυτό ποιος να εξιχνιάσει;
Χαίρε που όλων των σοφών ξεπέρασες τη γνώση
Χαίρε που οι πιστές ψυχές έχουν με φως γεμίσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἐπεσκίασε τότε, πρὸς σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάμῳ· καὶ τὴν εὔκαρπον ταύτης νηδύν, ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι, τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως· Ἀλληλούϊα.
Δύναμη από τον Ύψιστο εσκίασε Εκείνη,
που η κοιλιά της καρπερή, ωσάν αγρός θα γίνει.
Η σωτηρία θερισμός θα γίνει πλαστουργέ μου
κι όλοι μαζί θα ψάλλομε:
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Ἔχουσα θεοδόχον, ἡ Παρθένος τὴν μήτραν, ἀνέδραμε πρὸς τὴν Ἐλισάβετ· τὸ δὲ βρέφος ἐκείνης εὐθύς, ἐπιγνὸν τὸν ταύτης ἀσπασμόν, ἔχαιρε! καὶ ἅλμασιν ὡς ᾄσμασιν, ἐβόα πρὸς τὴν Θεοτόκον·
Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμαράντου κλῆμα· χαῖρε, καρποῦ ἀκηράτου κτῆμα.
Χαῖρε, γεωργὸν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον· χαῖρε, φυτουργὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν φύουσα.
Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν· χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν.
Χαῖρε, ὅτι λειμῶνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις· χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις.
Χαῖρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα· χαῖρε, παντὸς τοῦ κόσμου ἐξίλασμα.
Χαῖρε, Θεοῦ πρὸς θνητοὺς εὐδοκία· χαῖρε, θνητῶν πρὸς Θεὸν παῤῥησία.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Είχε Θεό στα σπλάχνα της η Παναγιά η Παρθένα στην Ελισάβετ έτρεξε που και αυτή θα εγέννα
Τότε το βρέφος εκεινής σπαρτάρησε, ω χαρά του!Κι εκείνο το κατάλαβε, είχε Θεό κοντά του!
Το σκίρτημα του έγινε άσμα και υμνωδία σαν να ‘θελε ετούτα εδώ να πει στην Παναγία:
Χαίρε βλαστέ που βλάστησες σε κλήμα αειφόρο
Χαίρε χωράφι για καρπό δίχως φθορά στο χρόνο
Χαίρε γιατί καλλιεργείς φιλάνθρωπο που ορίζει
Χαίρε γιατί έρχεται η ζωή ,όπου ζωή χαρίζει
Χαίρε η γη που βλάστησε άφθονη ευσπλαχνία
Χαίρε τραπέζι πλούσιο ελέους χορηγία.
Χαίρε λιβάδι που ανθεί πνευματικήευωδία
Χαίρε λιμάνι των ψυχών, αγγέλων κατοικία.
Χαίρε μεσίτρια δεχτή, θυμίαμα, πρεσβεία,
Χαίρε η ακατάβλητη και θεία μεσιτεία
Χαίρε η μόνη που μπορεί για όλους να μιλήσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Ζαλάδα φέρνουν όλα αυτά,
τόση ανησυχία και το μυαλό του Ιωσήφ
γεμίζει αμφιβολία.
Εκείνη που ήταν άσπιλη και άμεμπτη ως καμία
να μου μιλάει για σύλληψη;
Τέτοια παρανομία!
Όμως το Πνεύμα τ’ Άγιο, του εφάνει ,
πλαστουργέ μου και τότε αναφώνησε:
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Ωδή 1η Ειρμός Ανοίξω τω στόμα μου
Πλήρωσε Χάρη του Θεού το στόμα μου να ψάλλει
Ύμνο εγκωμιαστικό στη Μάνα τη μεγάλη!
Με υπερουράνια χαρά αγάλλομαι μπροστά Της
Σε πανηγυρική χαρά υμνώ τα θαύματα της!
Σε είπε ο Αρχάγγελος, ζωής, Χριστού βιβλίο,
κι ακόμα σε αποκάλεσε και της χαράς δοχείο!
Για την μεγάλη Χάρη Σου το χρέος μας θα σβήσει
Όπου την Εύα βάραινε γιατί είχε αμαρτήσει.
Παρθένε μάνα του Θεού που τον Αδάμ θα σώσεις
Κι από του Άδη τα δεσμά θα τον ελευθερώσεις .
Μέσα σου ο πάντων Βασιλιάς μπήκε να κατοικήσει
Και θρόνο Παντοκράτορος σε έχει καταστήσει.
Ρόδο εσύ αμάραντα που βλάστησε εντός σου
και μήλο που μοσχοβολά ο υιός μα και Θεός Σου.
Ανέγγιχτη παρέμεινες μητέρα και Κυρία
και έγινες για όλους μας του κόσμου σωτηρία!
Ω της αγνοίας θησαυρέ που θα μας αναστήσεις
Κι ως άσπρος κρίνος της αυγή θα μας μοσχοβολήσεις.
Είσαι θυμίαμα ναού τα πάντα που ευωδιάζει
Μύρο πολυτιμότατο που τους πιστούς αγιάζει!
Ειρμός Ωδή 3 Τους σους υμνολόγους
Πηγή ζωής αστείρευτη όσων σε υμνολογούνε
Και θίασο πνευματικό για Σένα συγκροτούνε.
Στερέωσε τους Δέσποινα, δόξας εσύ λιμάνι
να πάρουν απ’ τα χέρια σου τ’ αμάραντο στεφάνι!
Χωράφι που εβλάστησε στάχυ το καρποφόρο
Και τράπεζα που γέμισες με άρτο ζωοφόρο.
Χαίρε πηγή αστείρευτη που έλεος χαρίζει
Χαίρε νερό ολόδροσο ζωή που αναβλύζει.
Χαίρε δαμάλι που γεννά το καθαρό μοσχάρι
Χαίρε αρνάδα που γεννά το άκακο κριάρι.
Εσύ προσέφερες Αυτόν που όλους θα λυτρώσει
Τις αμαρτίες όλων μας ήρθε για να σηκώσει.
Ω φως που βγαίνει την αυγή, Ήλιου λαμπρού σημάδι
που όλα τα κάνει ολόφωτα και διώχνει το σκοτάδι.
Σε σένα εκατοίκησε αυτός που θα νικήσει
της σκοτεινιάς τους δαίμονες που έχει εκμηδενίσει.
Χαίρε πύλη μοναδική όπου Θεός διαβαίνει
Για να συντρίψει τα δεσμά που είμαστε δεμένοι
Σπάσαν του Άδη οι κλειδωνιές οι διπλοκλειδωμένες
Κι αναγαλλιάζουν οι ψυχές που ήταν εκεί κλεισμένες.
Ἤκουσαν οἱ Ποιμένες, τῶν Ἀγγέλων ὑμνούντων, τὴν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν· καὶ δραμόντες ὡς πρὸς ποιμένα, θεωροῦσι τοῦτον ὡς ἀμνὸν ἄμωμον, ἐν τῇ γαστρὶ Μαρίας βοσκηθέντα, ἣν ὑμνοῦντες, εἶπον·
Χαῖρε, ἀμνοῦ καὶ ποιμένος Μήτηρ· χαῖρε, αὐλὴ λογικῶν προβάτων.
Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον· χαῖρε, Παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον.
Χαῖρε, ὅτι τὰ οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ· χαῖρε, ὅτι τὰ ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς.
Χαῖρε, τῶν Ἀποστόλων τὸ ἀσίγητον στόμα· χαῖρε, τῶν Ἀθλοφόρων τὸ ἀνίκητον θάρσος.
Χαῖρε, στεῤῥὸν τῆς Πίστεως ἔρεισμα· χαῖρε, λαμπρὸν τῆς χάριτος γνώρισμα.
Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐγυμνώθη ὁ ᾍδης· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐνεδύθημεν δόξαν.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ήταν βοσκοί που άκουσαν ουράνια υμνωδία που έψελνε την ένσαρκη Χριστού την παρουσία. Κι ως τρέχουνε τα πρόβατα σαν δούνε τον ποιμένα τρέχαν στο άκακο αρνί που ήβρε βοσκή σε Σένα. Οι άγγελοι εξ ουρανού π’ αέναα κινούνται δίπλα σου παραστέκονται σε υμνολογούνε:
Χαίρε μητέρα του αμνού αλλά και του ποιμένα
Χαίρε γιατί τα έλλογα έχουν αυλή εσένα
Χαίρε άμυνα των κακών που ‘ρχονται να μας σβήσουν
Χαίρε που έγινες για μας κλειδί του παραδείσου
Χαίρε που ουράνια χαρά γίνεται τώρα η θλίψη,
χαίρε που τα επίγεια ανέβασες στα ύψη.
Χαίρε που έγινες Εσύ στόμα των Αποστόλων,
χαίρε που ενδυνάμωσες νίκες των Αθλοφόρων.
Χαίρε ισχύς και στήριγμα της πίστης μας σημάδι,
χαίρε γνώρισμα φωτεινό με του θεού τη χάρη
Χαίρε γιατί χάρη σε Σε γυμνώθηκε ο Άδης,
χαίρε γιατί δοξάζετε αυτός που θα νικήσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Θεοδρόμον Ἀστέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τῇ τούτου ἠκολούθησαν αἴγλῃ· καὶ ὡς λύχνον κρατοῦντες αὐτόν, δι᾿ αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιὸν Ἄνακτα· καὶ φθάσαντες τὸν ἄφθαστον, ἐχάρησαν, αὐτῷ βοῶντες· Ἀλληλούϊα.
Θεόσταλτο θώρησαν οι Μάγοι τον Αστέρα
κι ακλούθησαν τη λάμψη του
να σε βρουν Βασιλέα.
Σε φτάσανε τον άφταστο !
Το δρόμο φώτιζε μου
και κάνε με να τραγουδώ :
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Ἴδον παῖδες Χαλδαίων, ἐν χερσὶ τῆς Παρθένου, τὸν πλάσαντα χειρὶ τοὺς ἀνθρώπους· καὶ Δεσπότην νοοῦντες αὐτόν, εἰ καὶ δούλου ἔλαβε μορφήν, ἔσπευσαν τοῖς δώροις θεραπεῦσαι, καὶ βοῆσαι τῇ Εὐλογημένῃ·
Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ· χαῖρε, αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας.
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν κάμινον σβέσασα· χαῖρε, τῆς Τριάδος τοὺς μύστας φωτίζουσα.
Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς· χαῖρε, Κύριον φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν.
Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας· χαῖρε, ἡ τοῦ βορβόρου ῥυομένη τῶν ἔργων.
Χαῖρε, πυρὸς προσκύνησιν παύσασα· χαῖρε, φλογὸς παθῶν ἀπαλλάττουσα.
Χαῖρε, πιστῶν ὁδηγὲ σωφροσύνης· χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ιδού στα χέρια της κρατά η Άμωμος Παρθένος αυτόν που με τα χέρια Του έπλασε ανθρώπων γένος. Ήταν Χαλδαίων τα παιδιά που είχαν’ σοφία τόση και είπαν: «δούλος έγινε, όλους να μας λυτρώσει». Δώρα του φέραν πλούσια, Δεσπότη τον νοήσαν και στη μητέρα του Θεού τούτα αναβοήσαν:
Χαίρε μητέρα που κρατάς το άσβηστο αστέρι
Χαίρε αυγή που μυστική, ημέρα θα μας φέρει
Χαίρε που σβήνεις τη φωτιά απατηλής ομάδας
Χαίρε που εξ Σου θα φωτιστούν οι μύστες της Τριάδας
Χαίρε που εξερίζωσες ανθρώπων τυραννίδα
Χαίρε που ενανθρώπισες Χριστό για μας Σωτήρα
Χαίρε που λυτρωθήκαμε απ’ την παλιά θρησκεία
Χαίρε που απαλλαχτήκαμε από την αμαρτία.
Χαίρε έπαψε με μιας η ειδωλολατρία
Χαίρε που από τα πάθη μας βρήκαμε σωτηρία.
Χαίρε εσύ οδηγήτρια μεσίτρια Μαρία
Χαίρε που κάθε γενεά σοφία θα γεμίσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Κήρυκες θεοφόροι, γεγονότες οἱ Μάγοι, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα· ἐκτελέσαντές σου τὸν χρησμόν, καὶ κηρύξαντές σε τὸν Χριστὸν ἅπασιν, ἀφέντες τὸν Ἡρώδην ὡς ληρώδη, μὴ εἰδότα ψάλλειν· Ἀλληλούϊα.
Κήρυκες γίνανε για Σε οι Μάγοι οι Θεοφόροι
Στη Βαβυλώνα γύρισαν ως αγγελιοφόροι
Ανακήρυξανε Χριστό καθένας να γνωρίσει
και τον Ηρώδη άφησαν που είχε παραφρονήσει.
Δεν γνώριζε ο άθλιος για Σένα Πλαστουργέ μου
Να αναφωνήσει έπρεπε:
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ, φωτισμὸν ἀληθείας, ἐδίωξας τοῦ ψεύδους τὸ σκότος· τὰ γὰρ εἴδωλα ταύτης Σωτήρ, μὴ ἐνέγκαντά σου τὴν ἰσχύν, πέπτωκεν· οἱ τούτων δὲ ῥυσθέντες, ἐβόων πρὸς τὴν Θεοτόκον·
Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων· χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων.
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν πλάνην πατήσασα· χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὸν δόλον ἐλέγξασα.
Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραὼ τὸν νοητόν· χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τοὺς διψῶντας τὴν ζωήν.
Χαῖρε, πύρινε στῦλε, ὁδηγῶν τοὺς ἐν σκότει· χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης.
Χαῖρε, τροφὴ τοῦ μάννα διάδοχε· χαῖρε, τρυφῆς ἁγίας διάκονε.
Χαῖρε, ἡ γῆ τῆς ἐπαγγελίας· χαῖρε, ἐξ ἧς ῥέει μέλι κ,αὶ γάλα.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Λαμπρύνθηκε η Αίγυπτος που ήταν στο σκοτάδι η αλήθεια έχει γίνει φως με θεϊκό σημάδι. Τα είδωλα της χάνονται, όλοι Σε προσκυνούνε κι εκείνοι που λυτρώθηκαν τη Θεοτόκο υμνούνε:
Χαίρε για Σένα οι άνθρωποι τα άνω προγευθήκαν
Χαίρε γι Σένα οι δαίμονες εκαταποντιστήκαν .
Χαίρε που καταπάτησες όσους παραπαλανούνε
Χαίρε που σβήστηκαν ευθύς όσοι δολοπλοκούνε
Χαίρε που είσαι η θάλασσα που πνίγει κακές σκέψεις
Χαίρε νερό του δροσισμού ποτέ δε θα στερέψεις
Χαίρε η στήλη της φωτιάς το σκότος που φωτίζει
Χαίρε του κόσμου κόσμημα που μας καταστολίζει
Χαίρε τροφή, διάδοχε στο μάνα της ερήμου
Χαίρε ευτυχία των πιστών που ευφραίνεις την ψυχή μου
Χαίρε η γη η εύφορη που θα ζωοδοτήσει
Χαίρε που μέλι πήγαζε και ως γάλα θα αναβρύσεις
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Μέλλοντος Συμεῶνος, τοῦ παρόντος αἰῶνος, μεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος, ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῷ, ἀλλ᾿ ἐγνώσθης τούτῳ καὶ Θεὸς τέλειος· διό περ ἐξεπλάγη, σοῦ τὴν ἄῤῥητον σοφίαν, κράζων· Ἀλληλούϊα.
Μέλλον ήταν του Συμεών να ανεβεί εις τα ύψη
κάθε φθαρτό κι απατηλό να το εγκαταλείψει.
Του χάρισες τέτοια χαρά να σε αναγνωρίσει
όταν σαν βρέφος δέχθηκε να σε προϋπαντήσει.
Σε είπε τέλειο Θεό! Ω ανέκφραστη Σοφία
που είναι ανεκδιήγητα εκ Σου τα μεγαλεία.
Δεν έχω άλλο πια να δω πάρε με πλαστουργέ μου
ολόψυχα αναφωνώ:
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Ωδή δ Ειρμός ο καθήμενος εν δόξει
Αυτός που κάθεται ψηλά στον ένδοξο τον θρόνο
σαν σύννεφο ήρθε ελαφρύ να εύρει Εσένα μόνο!
Στη δυνατή παλάμη Του τα σύμπαντα σκιρτούνε
Και όσοι εσωθήκανε τη δύναμη Του υμνούνε.
Με άσματα θεσπέσια Δέσποινα σε υμνούμε
και Όρος πλήρες Πνεύματος εσένα αποκαλούμε.
Στάμνα που μάνα έφερες όλοι να χορταστούμε
και την ουράνια χαρά όλοι να προγευτούμε.
Όλους μας εξιλέωσες ως σκάλα για τα ύψη
Και γέφυρα εγίνηκες ο Θάνατος να εκλείψει.
Να γίνει αιώνια ζωή καθένας να περάσει
Για την ευεργεσία σου να σε υπερδοξάσει.
Υψηλοτέρα ουρανών της γης μας το θεμέλιο
Που η κοιλιά σου χώρεσε κοχύλι αίμα βαμμένο.
Θεία πορφύρα φόρεσε για να μας εξαγνίσει
Κύριος των δυνάμεων π’ όλα θα τ’ αναστήσει.
Δέσποινα που κυοφορείς Χριστό συνθέτη νόμου
που σήκωσε στους ώμους Του τα πάθη όλου του κόσμου.
Βάθος που ο νους δεν εισχωρεί, ύψιστη αγιοσύνη
Που οδηγεί κάθε πιστό κι αυτός θεός να γίνει.
Χαίρε που έπλεξες Εσύ αμάραντο στεφάνι
Χωρίς χέρια να αγγίζουνε μα του Θεού η χάρη.
Χαίρε που επιλέχθηκες να γίνεις θησαυρός μας
Και οχυρό απόρθητο και καταφύγιο μας.
Ωδή ε Ειρμός εξέστη τα σύμπαντα
Γέμισε ο κόσμος έκπληξη ταράζετε ο νους μας
Που υπερφύση θα γινείς μητέρα του Θεού μας.
Γέννησες άχρονο παιδί που φέρνει σωτηρία
και τον υμνούμε παίρνοντας στήριγμα κι ευλογία.
Πανάμωμε που οδηγείς προς τη ζωή τη θεία
Θεόνυμφε που γλύτωσες κόσμο απ την αμαρτία.
Επίκληση και μήνυμα που όλους θα μας λυτρώσει
Και κατοικία του θεού που ήρθε να μας σώσει.
Άχραντε που είσαι τ’ οχυρό, ισχύς κι αθανασία
νυμφώνα καταφώτισε μ’ αγγέλων παρουσία.
Ο Θάνατος νεκρώθηκε με την βοήθεια Σου
κι όλοι παρακαλώντας σε προστρέχομε κοντά Σου.
Πυρίμορφο άρμα του Θεού Παραδεισένια πύλη
Και ξύλο που ζωοποιεί και της ζωής γαλήνη.
Κάνε Μητέρα του θεού όσοι σε προσεγγίσουν
χαρά ουράνια να γευθούν φθορά να μη γνωρίσουν.
Με σθένος και με δύναμη, χαίρε βροντοφωνάζω
Ως Πόλη πάντων Βασιλιά Εσένα υπερδοξάζω
Για Σένα τόσα ειπώθηκαν, όρος με ύλη αξίας
κι αμέτρητο μυστήριο βάθος θείας Σοφίας.
Άχραντε που εχώρεσες Λόγου Θεού τη χάρη
Κι όστρακο που προέρχεται θείο μαργαριτάρι.
Χαίρε μητέρα του Θεού που όλοι σε θαυμάζουν
Χαίρε παντοβασίλισσα όλοι βροντοφωνάζουν.
Ειρμός Ωδή στ Την θείαν ταύτην
Τιμώντας ιδιαίτερα τη θεία εορτή σου
Όσοι αγαπάμε το Θεό γιορτάζουμε μαζί Σου.
Τα χέρια σας από χαρά πιο δυνατά χτυπήστε
και το Παιδί που έρχεται με μια φωνή υμνήστε.
Ω νυφικό δωμάτιο αμόλυντο και Θείο!
Χαράς αιτία, προφητών ατίμητο βραβείο.
Πανάχραντε και σέμνωμα και σωτηρία όλων
Στολίδι ενδοξότατο πάντων των Αποστόλων .
Εσύ πηγάζεις τη δροσιά που κάθε φλόγα σβήνει
Σαν η θρησκεία η παλιά ξερή τη γη αφήνει
Εσύ έδειξες στο Γεδεών ποια ειν η δύναμη σου
χάνονται κι αφανίζονται για πάντα οι εχθροί σου
Εσένα όλοι φωνάζουμε απάνεμο λιμάνι
που τρικυμία της ζωής καμία δεν το πιάνει.
Μαζί θα ξεπεράσουμε ότι μας φέρνει θλίψη
Μαζί θα κατακτήσουμε και του Θεού τα ύψη.
Είσαι αιτία της χαράς, που χάρη μας γεμίζει
σαν βάτος φανερώθηκες που η φλόγα δεν αγγίζει.
Είσαι νεφέλη φωτεινή που τους πιστούς σκεπάζεις
χαίρε μητέρα του θεού που μας επισκιάζεις.
Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ᾿ αὐτοῦ γενομένοις· ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός, καὶ φυλάξας ταύτην, ὥσπερ ἦν, ἄφθορον· ἵνα τὸ θαῦμα βλέποντες, ὑμνήσωμεν αὐτήν, βοῶντες·
Χαῖρε, τὸ ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας· χαῖρε, τὸ στέφος τῆς ἐγκρατείας.
Χαῖρε, ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα· χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων τὸν βίον ἐμφαίνουσα.
Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί· χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ᾿ οὗ σκέπονται πολλοί.
Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγὸν πλανωμένοις· χαῖρε, ἀπογεννῶσα λυτρωτὴν αἰχμαλώτοις.
Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις· χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις.
Χαῖρε, στολὴ τῶν γυμνῶν παῤῥησίας· χαῖρε, στοργὴ πάντα πόθον νικῶσα.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Νέα κτήση φανέρωσε σ όλα τα πλάσματα του για μας που μας επλάσανε τα χέρια τα δικά Του. Από παρθενική κοιλιά τι μέγα θαύμα μέγα εγίνει! Ύμνους ας αποστείλουμεθαυμάζοντας Εκείνη:
Χαίρε λουλούδι άφθαρτο κόσμημα εγκρατείας
χαίρε στεφάνι αμάραντο υπέρμετρης αξίας
Χαίρε της αναστάσεως ολόλαμπρο σημάδι
Χαίρε βίου αγγελικού πολύτιμο μαγνάδι
Χαίρε δέντρο κατάφορτο που χεις πολλούς χορτάσει
χαίρε ξύλο ολόδροσο που χεις πολλούς σκεπάσει.
Χαίρε εσύ που γέννησες οδηγό πλανεμένων
Χαίρε η απολύτρωση των αιχμαλωτισμένων.
Χαίρε στον δίκαιο Κριτή μεσίτρια και σκέπη
Χαίρε φταίχτη παρηγοριά π όλα τα παραβλέπει
Χαίρε ένδυμα κάθε γυμνού που ήρθε να Σου μιλήσει
Χαίρε στοργή σ όποιον ποθεί για να μετανοήσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Ξένα σε μας φαινόμενα είδαμε να συμβαίνουν
κι όσοι στον κόσμο βρίσκονται δεν τα καταλαβαίνουν.
Έτσι ο θεός απ’ τα ψηλά ως άνθρωπος εφάνει
για να ανεβούμε όπου νους ανθρώπινος δε φτάνει.
Μεγάλη συγκατάβαση Θεέ και πλαστουργέ μου
και ταπεινά αναφωνώ:
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω, καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν, ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος· συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε· καὶ τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου, ἀκουούσης ταῦτα·
Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα· χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα.
Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα· χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα.
Χαῖρε, ὄχημα πανάγιον τοῦ ἐπὶ τῶν Χερουβείμ· χαῖρε, οἴκημα πανάριστον τοῦ ἐπὶ τῶν Σεραφείμ.
Χαῖρε, ἡ τἀναντία εἰς ταὐτὸ ἀγαγοῦσα· χαῖρε, ἡ παρθενίαν καὶ λοχείαν ζευγνῦσα.
Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐλύθη παράβασις! χαῖρε δι᾿ ἧς ἠνοίχθη Παράδεισος.
Χαῖρε, ἡ κλεὶς τῆς Χριστοῦ Βασιλείας· χαῖρε, ἐλπὶς ἀγαθῶν αἰωνίων.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ολόκληρος είσαι στη γη κι ο ουρανός μαζί σου λόγε θεού απερίγραπτε στη συγκατάβαση σου.
Συνετελέστηκε συμβάν που δεν κατανοούμεμε Κόρη Αειπάρθενο και την υμνολογούμε:
Χαίρε χώρα που χώρεσε ανθρώπων ευλογία
Χαίρε γιατί ήρθανε σε Σε τα θεία μεγαλεία.
Χαίρε γιατί οι άπιστοι κοιτούν μ’ αμφιβολία
Χαίρε που είσαι των πιστών καύχημα σωτηρίας.
Χαίρε όχημα οπού οικεί σε Χερουβείμ Αγγέλων
Χαίρε του εν Σεραφείμ οίκημα κι όλων των Αρχαγγέλων
Χαίρε που το αντίθετο ειν μέσα σου ενωμένο
Χαίρε που εσυνδύασες μητέρα και Παρθένο.
Χαίρε που η παράβαση για χάρη σου ελύθει
Χαίρε που η παράδεισος για χάρη σου ανοίχθει.
Χαίρε κλειδί που άνοιξε Χριστού τη Βασιλεία
Χαίρε αιώνιο αγαθό που έχομε αποκτήσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων, κατεπλάγη τὸ μέγα, τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον· τὸν ἀπρόσιτον γὰρ ὡς Θεόν, ἐθεώρει πᾶσι προσιτὸν ἄνθρωπον· ἡμῖν μὲν συνδιάγοντα, ἀκούοντα δὲ παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα.
Πάσα Αγγελική ομάς με έκπληξη κοιτάζει
τη θεία ενανθρώπηση και Σε υπερδοξάζει.
Πως τον απρόσιτο Θεό που προσιτό θωρούμε
θα λάβομε δικαίωμα να συναναστραφούμε;
Τι θεία συγκατάβαση έγινε Πλαστουργέ μου;
Και ταπεινά αναφωνώ:
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Ῥήτορας πολυφθόγγους, ὡς ἰχθύας ἀφώνους, ὁρῶμεν ἐπὶ σοὶ Θεοτόκε· ἀποροῦσι γὰρ λέγειν τό, πῶς καὶ Παρθένος μένεις, καὶ τεκεῖν ἴσχυσας· ἡμεῖς δὲ τὸ μυστήριον θαυμάζοντες, πιστῶς βοῶμεν·
Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον· χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον.
Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα· χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.
Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοὶ συζητηταί· χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί.
Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τὰς πλοκὰς διασπῶσα· χαῖρε, τῶν ἁλιέων τὰς σαγήνας πληροῦσα.
Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα· χαῖρε, πολλοὺς ἐν γνώσει φωτίζουσα.
Χαῖρε, ὁλκὰς τῶν θελόντων σωθῆναι· χαῖρε, λιμὴν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ρήτορες ικανότατοι σαν ψάρια σε κοιτάνε που κάθονταιεκστατικά μα δίχως να μιλάνε.
Πώς να ξηγήσουν λογικάΚυρά μας Παναγία το πώς συνέβησαν σε Σε τα θεία μεγαλεία!
Ενώ Παρθένος έμεινες μπόρεσες να γεννήσεις είναι αδύνατο άνθρωπος τούτο να εξηγήσει. Θαυμάζομε ότι έγινε και σε δοξολογούμε για τα ότι αξιώθηκες, τούτα εμείς θα πούμε:
Χαίρε σοφίας του Θεού ακένωτο δοχείο
Χαίρε της θείας πρόνοιας το πάμπλουτο ταμείο.
Χαίρε μωρούς ανέδειξες αθέους φιλοσόφους
Χαίρε τους ορθολογιστές ανέδειξες ασόφους
Χαίρε οι δεινοί συζητητές μπροστά Σου εσωπάσαν
Χαίρε οι των μύθων ποιητές την έμπνευση εχάσαν
Χαίρε Αθηναίοι ρήτορες χάσαν το λογισμό τους
Χαίρε οι ψαράδες φώτισαν τα δίχτυα στο μυαλό τους
Χαίρε γιατί μας έβγαλες από βυθούς αγνοίας
Χαίρε γιατί μας φώτισες με γνώσεις της λατρείας
Χαίρε καράβι που οδηγείς πιστούς στη σωτηρία.
Χαίρε λιμάνι απάνεμο για όποιον σε προσεγγίσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Σωτήρας φάνηκε για μας, τον κόσμο είχε στολίσει
μα διάλεξε κι ως άνθρωπος να ρθει να κατοικήσει.
Το λυτρωμός μας ήθελε κι ήρθε στη γη κι εντός μας,
να μας μιλήσει να γενεί,ποιμένας και Θεός μας.
Σαν άνθρωπος εφάνηκες όμοιος, πλαστουργέ μου
για να ομολογήσουμε :
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Ωδή ζ Ειρμός Ουκ ελάτρευσαν
Τα κτίσματα δε λάτρεψαν γιατί ήξεραν το Κτίστη
Για τούτο δεν επέτρεψες φωτιά να τους αγγίξει .
Ω υπερύμνητε Θεέ ποια η απειλή κοντά σου ;
Μ αντρειοσύνη σε υμνούν όλα τα πλάσματα σου.
Υμνούμε και φωνάζουμε Χαίρε όχημα τ’ Ηλίου
Πνευματική κληματαριά στολίδι θείου βίου .
Λουλούδι εσύ αμάραντο, Δέσποινα, Σε υμνούμε
Με Σένα αιώνια ζωή τώρα κληρονομούμε!
Χαίρε που γέννησες Θεό να γιατρευτεί η φύση
Κι έγινες ράβδος μυστική, λουλούδι να βλαστήσει.
Δέσποινα που μας γέμισες χαρά του Παραδείσου
Δέσποινα Εσύ μεσίτρια για μας προς το παιδί σου.
Δεν έχει δύναμη για Σε η γλώσσα να σ’ υμνήσει
Που πάνω από τα Σεραφείμ πια έχεις κατοικήσει.
Τον Βασιλέα γέννησες που τον δοξολογούμε
και όλοι ικετεύουμε κι όλοι τον προσκυνούμε.
Ο κόσμος σε επευφημεί και σε εγκωμιάζει
γιατί η χάρη του Θεού Εσένα επισκιάζει.
Βιβλίο που συντάχθηκε με του Θεού τη χάρη
Ικέτευε Παρθένα μου κι εμάς να περιλάβει.
Οι δούλοι σου παρακαλούν γονατιστοί μπροστά Σου
Γλύτωσε Παναγία μου τα αμαρτωλά παιδιά σου.
Οι θλίψεις μας ταλαιπωρούν η ζάλη μας κυκλώνει
προφύλαξε μας Δέσποινα εμάς και κάθε πόλη.
Σαν στο καμίνι βρέθηκαν οι παίδες να καούνε
Σώθηκαν, γιατί ήθελες όλοι να διδαχθούνε.
Μπροστά σου μαζευτήκαμε τα έργα σου υμνούμε
κι αιώνια Σωτήρα μας θα σε δοξολογούμε
Στα σπλάχνα σου Παρθένα μου βαστάς τον Βασιλέα
Και θρέφεις με το γάλα σου του κόσμου τον τροφέα.
Μπροστά σου μαζευτήκαμε τα έργα σου υμνούμε
Κι αιώνια Σωτήρα μας θα σε δοξολογούμε.
Ο Μωυσής σαν βρέθηκε στην βάτο είχε εννοήσει
Αυτό που οι παίδες στην φωτιά είχαν προεικονίσει.
Να τους τυλίγει η φωτιά και αντί να καούνε
αιώνια Σωτήρα μας να σε δοξολογούνε.
Ντυμένοι άφθαρτη στολή οι απογυμνωμένοι
Την αφθαρσία ντύθηκαν και βγήκαν στολισμένοι.
Αυτοί που ζούσαν στη σκιά τώρα με φως γεμίσαν
Και ευλαβικά και ταπεινά τον Ύψιστο υμνήσαν .
Άνθρωποι ψυχικά νεκροί γυρεύουν μεσιτεία
Σε σένα που δώσες ζωή και στη ζωή αξία
Οι άλαλοι μιλήσανε, νεκροί αναγεννούνται,
λεπροί γίνονται καθαροί κι οι δαίμονες νικιούνται.
Ευλογημένη Πάναγνη του κόσμου σωτηρία,
Εσύ που μας ανέβασες από τη γη στα θεία.
Σκέπη μας και δυνάμωμα για να οχυρωθούμε
ευλαβικά και ταπεινά τον Ύψιστο υμνούμε.
Ωδή θ Ειρμός Άπας γηγενής
Κάθε θνητός τώρα σκιρτά κατενθουσιασμένος
Λαμπάδες πανηγυρικές είναι περιζωμένος
Τα άυλα και νοερά κι αυτά πανηγυρίζουν
Και τη μητέρα του Θεού άξια μακαρίζουν.
Υπερουράνια χαρά όλοι θα προγευτούμε
όσοι γλυκιά Παρθένα μου το Χαίρε θα σου πούμε.
Βαρβαρική επιδρομή και συμφορά καμία
Μην επιτρέψεις να μας βρει γλυκιά μας Παναγία.
Φάνηκες και μας φώτισες, αστέρι που δε σβήνεις
κι έφερες για τον κόσμο μας Ήλιο δικαιοσύνης.
Άνοιξες τον Παράδεισο σε όλους μας να μπούμε
Κι έγινες στύλος φωτεινός το δρόμο μας να βρούμε.
Με ευλάβεια στεκόμαστε στα θεία μεγαλεία
Και ταπεινά φωνάζουμε Χαίρε παντός Κυρία.
Χαίρε αγνή κι αμόλυντη με μύρα στολισμένη
Χαίρε Μαρία Δέσποινα μητέρα ευλογημένη.
Περιστερά που γέννησε το Κτίστη του Ελέους
Οσίων μα και αθλητών στεφάνωμα και κλέος.
Χαίρε δικαίων κόσμημα του κόσμου σωτηρία
Χαίρε των πάντων η χαρά μεσίτρια Μαρία.
Όσοι σε σένα ελπίζομε μη μας εγκαταλείψεις
Τις τόσες αμαρτίες μας εσύ να παραλήψεις.
Εκείνη που σε γέννησε έχομε μεσιτεία
Σε Σένα που αλλοιώθηκες με άπειρη ευσπλαχνία.
Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων· ὁ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, κατεσκεύασέ σε Ποιητὴς Ἄχραντε, οἰκήσας ἐν τῇ μήτρᾳ σου, καὶ πάντας σοι προσφωνεῖν διδάξας·
Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας· χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας.
Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως· χαῖρε, χορηγὲ θεϊκῆς ἀγαθότητος.
Χαῖρε, σὺ γὰρ ἀνεγέννησας τοὺς συλληφθέντας αἰσχρῶς· χαῖρε, σὺ γὰρ ἐνουθέτησας τοὺς συληθέντας τὸν νοῦν.
Χαῖρε, ἡ τὸν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα· χαῖρε, ἡ τὸν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα.
Χαῖρε, παστὰς ἀσπόρου νυμφεύσεως· χαῖρε, πιστοὺς Κυρίῳ ἁρμόζουσα.
Χαῖρε, καλὴ κουροτρόφε παρθένων· χαῖρε, ψυχῶν νυμφοστόλε Ἁγίων.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Τείχος είσαι Παρθένα μου για όλες τις παρθένους αλλά και όσων ταπεινά σε σένα καταφεύγουν.
Γης κι ουρανού ο ποιητής σε διάλεξε μητέρα μέσα σου κατασκήνωσε ουρανοπλατυτέρα.
Και τώρα διδαχθήκαμε το να σε προσκυνούμε, γονατιστοί με επίγνωση τούτα αναφωνούμε:
Χαίρε που αναδείχθηκες στύλος της παρθενίας
Χαίρε που άνοιξες για μας πύλη της σωτηρίας
Χαίρε Συ έγινες αρχή για νέα κοινωνία
Χαίρε γιατί μας χορηγείς τη θεία ευσπλαχνία.
Χαίρε που αναγέννησες όλους τους ξεπεσμένους
Χαίρε που ενουθετούσες νόες κατεστραμμένους.
Χαίρε ότι κατάργησες κακών διαφθορέα
Χαίρε που γέννησες για μας αγνότητας σπορέα.
Χαίρε κρεβάτι νυφικό,ασπίλου γάμου θείου
Χαίρε παρθενική ψυχή καύχημα θείου βίου.
Χαίρε που συνεταίριαξες ουράνιου μεγαλείου
Χαίρε στολίδι!Άγιους έχεις καταστολίσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου· ἰσαρίθμους γὰρ τῇ ψάμμῳ ᾠδάς, ἂν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεῦ ἅγιε, οὐδὲν τελοῦμεν ἄξιον, ὧν δέδωκας ἡμῖν, τοῖς σοὶ βοῶσιν· Ἀλληλούϊα.
Ύμνος κανείς δε θα βρεθεί Θε μου να υμνήσει
κι ούτε είν’ ο λόγος ικανός εσένα να στολίσει.
Κι όλη η άμμος να γενεί ωδή να υμνήσει
πάλι θα μένει αδύνατο να σε δοξολογήσει.
Η προσφορά που έγινε για όλους Πλαστουργέ μου
με κάνει να αναφωνώ:
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Φωτοδόχον λαμπάδα, τοῖς ἐν σκότει φανεῖσαν, ὁρῶμεν τὴν ἁγίαν Παρθένον· τὸ γὰρ ἄϋλον ἅπτουσα φῶς, ὁδηγεῖ πρὸς γνῶσιν θεϊκὴν ἅπαντας, αὐγῇ τὸν νοῦν φωτίζουσα, κραυγῇ δὲ τιμωμένη ταῦτα·
Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ Ἡλίου· χαῖρε, βολὶς τοῦ ἀδύτου φέγγους.
Χαῖρε, ἀστραπὴ τὰς ψυχὰς καταλάμπουσα· χαῖρε, ὡς βροντὴ τοὺς ἐχθροὺς καταπλήττουσα.
Χαῖρε, ὅτι τὸν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμόν· χαῖρε, ὅτι τὸν πολύῤῥητον ἀναβλύζεις ποταμόν.
Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τὸν τύπον· χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναιροῦσα τὸν ῥύπον.
Χαῖρε, λουτὴρ ἐκπλύνων συνείδησιν· χαῖρε, κρατὴρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.
Χαῖρε, ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας· χαῖρε, ζωὴ μυστικῆς εὐωχίας.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Φως άυλο κι ολόφωτη λαμπάδα η Παρθένος, φάνηκε και εφώτισε το σκοτισμένο γένος.
Ως φλόγα ανάβεις που οδηγεί όλους προς τον Θεό μας, φωτίζοντας νου και ψυχή μα και το λογισμό μας. Ελάχιστη τιμή γι’αυτόη ταπεινή φωνή μας π’ αναφωνεί τα λόγια αυτά βγαλμένα απ’ την ψυχή μας:
Χαίρε ακτίνα φωτεινή του νοητού Ηλίου
Χαίρε αστραπή ολόφωτη φέγγους του αΐδιου.
Χαίρε, φως επουράνιο που όλους καταθαμπώνει
Χαίρε βροντή τρομαχτική που εχθρούς κατατροπώνει.
Χαίρε που με πολύφωτο αστέρι μας φωτίζεις
Χαίρε που με το αστείρευτο ποτάμι μας δροσίζεις.
Χαίρε εικόνα τέλεια πρότυπο βαπτισμένων
Χαίρε αμαρτωλών χαρά και μετανοημένων.
Χαίρε λουτήρα, καθαρμού συνείδησης, γαλήνη
Χαίρε κανάτι που κερνά χαρά και ευφροσύνη.
Χαίρε ευωδιά του Χριστού για τη Χριστιανοσύνη
χαίρε τράπεζα μυστική ζωής σ’ όποιον δειπνήσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Χάριν δοῦναι θελήσας, ὀφλημάτων ἀρχαίων, ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήμησε δι᾿ ἑαυτοῦ, πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος· καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα
Χάρη του χρέους έδωσες όσων ‘μέναν κοντά σου
που αφήσαν ανεξόφλητο και εφύγαν μακριά Σου
Ο Ίδιος τους πλησίασες χάρη για να τους δόσεις
κι έσκισες το γραμμάτιο όλους να τους λυτρώσεις.
Γι αυτή την συγκατάβαση θα ακούσεις Πλαστουργέ μου
από όλα σου τα πλάσματα:
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Ψάλλοντές σου τὸν τόκον, ἀνυμνοῦμέν σε πάντες, ὡς ἔμψυχον ναὸν Θεοτόκε· ἐν τῇ σῇ γὰρ οἰκήσας γαστρί, ὁ συνέχων πάντα τῇ χειρὶ Κύριος, ἡγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοᾶν σοι πάντας·
Χαῖρε, σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου· χαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων.
Χαῖρε, Κιβωτὲ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι· χαῖρε, θησαυρὲ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε.
Χαῖρε, τίμιον διάδημα βασιλέων εὐσεβῶν· χαῖρε, καύχημα σεβάσμιον ἱερέων εὐλαβῶν.
Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος· χαῖρε, τῆς βασιλείας τὸ ἀπόρθητον τεῖχος.
Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι.
Χαῖρε, χρωτὸς τοῦ ἐμοῦ θεραπεία· χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ψάλλομε ύμνους ζωηρά στον άγιο Σου τόκο και Σ’ ανυμνούμε ως ναό, σε λέμε Θεοτόκο.
Τα πάντα Αυτός που συγκρατεί με τ’ άγιο του το χέρι Σ αγίασε Σε δόξασε κάθε πιστός το ξέρει. Ο Κύριος μας και Θεός που όλοι τον δοξάζουν, δίδαξε όλους εδώ που τώρα Σου φωνάζουν:
Χαίρε που βρήκε ο Θεός σκηνή να κατοικήσει
Χαίρε που πάνω απ τα Άγια εσένα έχουν υμνήσει.
Χαίρε η θεία κιβωτός με πνεύμα χρυσωμένη
Χαίρε ζωής ο θησαυρός που ατόφιος παραμένει.
Χαίρε διάδημα λαμπρό ένθεων βασιλέων
Χαίρε σέβας κι ευλάβεια τίμιων ιερέων.
Χαίρε πύργε ασάλευτε Χριστού της εκκλησιάς
Χαίρε τείχος απόρθητο Θεού της βασιλείας.
Χαίρε γιατί στη χάρη σου τρόπαια κατακτούνται
Χαίρε στη μεσιτεία σου εχθροί κατανικούνται.
Χαίρε γιάτρισσα των παθών η μόνη θεραπεία
Χαίρε σωτήρα της Ψυχής που όλα θα τα νικήσει
Χαίρε που Νύμφη έγινες και νίκησες τη φύση!
Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον (ἐκ γ´)· δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας· καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τοὺς σοὶ βοῶντας· Ἀλληλούϊα.
Ω! Μάνα Υπερύμνητη,εσύ χαράς ταμείον
που δέχθηκες στα σπλάχνα σου Λόγο ΆγιοΑγίων.
Δέξου αυτή την προσφορά και έλα λύτρωσε με
Κι αυτή μέλλουσα κόλαση απελευθέρωσε με.
Αξίωσε μας Κύριε Θεέ και πλαστουργέ μου
Τώρα να αναφωνήσομε:
Δοξάζω Σε Θεέ μου!
Την Ωραιότητα
Ω παρθενίας ομορφιά! Υπερλαμπερό Αστέρι!
Ο Γαβριήλ εκπλήσσεται το Χαίρε πως θα φέρει ;
Με ποιο εγκώμιο εγώ να σε εγκωμιάσω;
Τι όνομα να Σου δοθεί; Τι ύμνο να Σου ταιριάξω;
Απορώ! Συνταράζομαι! Μα ο Θεός με στέλνει!
Προς τούτο Σε Αναφωνώ:
Χαίρε Χαριτωμένη !
Με των πατέρων τις ευχές Κύριε και Θεέ μας
Έλα και Στάσου δίπλα μας, Σώσε κι ελέησε μας!
ΑΜΗΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου